OH OH GUATE

Ik ben naar Guatemala City geweest! En ik heb het overleefd! En niets is gestolen en ik ben nergens aangeraakt en er is niet op mij geschoten! WOEHOEW! Dit eventjes terzijde, nu zal ik weer beginnen waar ik vorige week geëindigd ben.

Mijn camera was dus gestolen. Mijn lieve gastvader stelde voor mee te gaan om een nieuwe te gaan kopen - hij zou waarschijnlijk wel een beter prijsje kunnen regelen. Dus met de man op sleeptouw de stad in getrokken, in iedere winkel de prijs van de camera`s gaan vragen, en in iedere winkel schreef hij gewoon de prijs op. En het aantal megapixels. Geen naam van de winkel, geen merk van de camera, niks. Dus daar stond ik dan op het einde van de zoektocht met een papiertje met een tiental aantallen op gekrabbeld. Goed bedoeld, maar niet zo´n grote hulp helaas. Daarna heeft hij mij wel op een ijsje getrakteerd, dus de uitstap bleek toch nog ietwat geslaagd. En ondertussen ben ik zelf een camera gaan kopen, dus alles is weer perfect in orde nu, met mijn zotte onderhandel-skills heb ik er zelfs een geheugenkaartje bij weten te regelen.

Iets later nodigde zijn kleinzoon mij uit om met hem en zijn vrienden een uitstapje te doen. Ik had moeten weten dat hij mij weer naar de rimboe zou ontvoeren - want waar ik nu weer terecht ben gekomen, nogmaals allesbehalve een aanrader. Na een lange enge autorit - vijf minuutjes buiten Antigua zei hij, heel wat meer dus! - kwamen we bij een of ander vaag basketbalpleintje. Geen huizen in de buurt, geen mensen in de buurt. Enkel een groepje guur uitziende bier drinkende venten. Fijne buurt! ´Are you afraid that you´re gonna get raped?´ vroeg Diego. Nee hoor, hoe kom je daar nu bij! Dus liepen we het pleintje op, waar een twintigtal jongens rondhingen. In de hoek zaten zijn vrienden, die vol verbijstering naar mij staarden. Volgens mij was daar nog nooit een toerist geweest, want niemand kon zijn ogen van mij afhouden. Zitten we daar op ons gemak, trekt Diego me weer plots weg, net als toen op mijn eerste afterparty, en sist weer dat het tijd is om te vertrekken. ´Jij verstaat het niet, maar iedereen hier praat over jou, en ik besef me net dat het hier helemaal niet veilig is en de kans er inderdaad wel in zit dat je verkracht zult worden, en wij zijn ferm in de minderheid dus maken totaal geen kans´. Neem me dan niet mee hier naar toe, sul! Dus trokken we naar een ander plekje, een pleintje aan een grote kerk waar net een of andere grote happening plaats vond, en het dus vol stond met mensen. Beginnen die toffe jongens toch wel niet met stokken met vuur te goochelen! Speciale hobby hebben broertjelief en zijn vrienden, maar ze konden het wel goed en ´t was leuk om te zien. Duidelijk, want de hele massa staarde prompt naar ons in plaats van naar de kerk, kinderen kwamen hun vingers door het vuur steken, wij waren plots het middelpunt van de belangstelling. En weer werd er volop over mij gefluisterd en naar mij gewezen, ik heb hier echt alle achterbuurten ondertussen wel al gezien, voortaan blijf ik veilig tussen de toeristen. Behalve zaterdag dus, toen ik het gevaarlijke Guatemala City ben gaan verkennen! Maar goed, ook dit avontuur heb ik overleefd, of ik even wou proberen met vuur goochelen, vroegen ze, gelukkig heb ik dat maar niet gedaan, want aan hun benen en armen te zien, waren ook zij niet altijd even goed.

Dit was donderdag - dus daarna was het zoals elke week El Muro - night. Ook daar zijn weer de nodige avontuurtjes beleefd door iedereen, en tegen een afterparty zei natuurlijk ook niemand nee. De beste ontdekking van deze avond was wel het eettentje. Net voor de mercado staat een wit busje, dat als enige ´restaurant´ in heel Antiga mag open blijven tot na 1 uur. Heel de nacht dus. Tot 6 uur ´s ochtends kun je hier eten krijgen: tortilla´s, hamburgers, kip, groenten... Wat je maar wilt. Hemel op aarde dus, voor iemand als ik die iedere nacht haast sterft van de honger. Dus na de afterparty naar daar getrokken om een hamburger te eten, en midden in de nacht zoals steeds veilig afgezet door broermans. Die mij trouwens nog eventjes tot half zeven heeft mogen entertainen, want om acht uur moest ik klaar staan om naar Monterrico beach te vertrekken.

Dat vertrek ging ook weer helemaal de mist in. Ik stond netjes buiten om vijf voor acht, maar de bus bleek al om half acht bij Karlijn te zijn, in plaats van de afgesproken acht uur. Dus zij was voor geen meter klaar, vergat in alle haast haar gsm, en kon mij dus niet bereiken om te vragen hoe mijn straat heet. Dus de chauffeur omdraaien, de hele bus woest op ons beiden, en de hele weg werden we bij ieder lachje of woord kwaad aangekeken. Houd dat maar eens drie uur vol!

In Monterrico aangekomen, troffen we de rest van de groep, die via een andere organisatie geboekt hadden. Echt de hele school was mee, met achtentwintig man lagen we daar op het strand. En natuurlijk - hoe kon het ook anders - waren ook de Guatemalteekse jongens ons achterna gereisd. Wat moesten ze anders - wat valt er in de bars te beleven als alle toeristen er op uit getrokken zijn? Niks toch? Dus zaten die daar ook vrolijk, in een poging ons hier, op het strand, onder de zon, misschien wel te kunnen versieren. Geen kans toe, want de eerste avond bleven we lekker op het strand hangen, en speelden rare spelletjes met rare vragen over welk keukenobject jij het liefst zou willen zijn. Linda kwam naar ons met de woorden ´Ik heb een zakje weed gekocht en het is nogal raar´, dus dat wilden we natuurlijk wel eens bekijken. Lopen we naar haar toe, haalt ze zo´n gigantische zak weed boven, dat kun je je niet voorstellen. ´Ik vroeg gewoon voor twintig euro´, zei ze kleintjes. En daar zat ze dan met haar grote zak. Of we wilden helpen? Nou, succes er mee, ik ben lekker op tijd mijn bedje ingedoken.

De tweede morgen hadden we ons namelijk ingeschreven voor de boottocht. Nu ja, ´morgen´, om vijf uur ´s morgens moesten we het bootje op. Wij waren helemaal in de veronderstelling dat we schildpadden gingen bekijken, maar dat was dus totaal de bedoeling niet. We zagen wat vage planten en wat vissers, een vogel waarvan ik de naam niet meer weet, en een zonsopgang. Zonsop- en -ondergangen zie ik hier alleszins genoeg! Maar dat blijft wel mooi. En we voeren door allerlei lange hangende planten, wat toch ook wel de moeite was, het was pikdonker en je voelde enkel lange slierten je gezicht in zwiepen, best een eng idee. Maar goed, om 7 uur waren we weer terug, zonder enige turtle gezien te hebben. Was uiteindelijk toch liever in bed blijven liggen.

Maar goed, nu konden we wel lekker vroeg het strand op, dus besloten een ijsje te kopen als ontbijt en in de zon te gaan liggen. En een duik in de zee te nemen, wat allesbehalve een goed idee bleek. De zee is gestoord. Echt gek. Echt ongelooflijk. Ik heb nog nooit en nergens zo´n zee meegemaakt. Mensen sterven er in, de golven sleuren je alle kanten op, je komt er uit met zand langs alle kanten, je voeten eerst boven water, je hoofd als laatste. Volledig je oriëntatie kwijt, geen idee of je nog leeft of niet. Eerst leek het allemaal wel grappig, maar na een paar keer bidden of je alsjeblieft nog boven mag komen, is de pret er wel een beetje af. Gelukkig hadden we wel een meisje mee die de verantwoordelijkheid op haar nam om iedereen te tellen en te kijken of we telkens wel allemaal weer boven kwamen. Hierna ben ik toch maar voor frisse duikjes in het zwembad gegaan, en heb ik de zee gelaten voor wat het was.

Na een shoptochtje, waarbij we volgens mij enkel achtergebleven kleren van toeristen gekocht hebben, aan de prijzen en kledij te zien, en een laatste paar uurtjes aan het zwembad, en een lunch die net als het ontbijt uit een ijsje bestond, was het tijd voor de beachparties. Nieuwe camera op zak, gsm, geld, en wegwezen. Eerst iets gaan drinken in een cafeetje, waar we de eerste drie van ons groepje kwijtspeelden. Achteraf bleek een er van met de barman de koffer in te zijn gedoken, dezelfde die de week er voor tegen de auto bezig was waarin ik huiswerk zat te maken. In de volgende bar raakten we de volgende kwijt, helaas wel diegene die het tasje met al onze spullen droeg, vandaar geen enkele foto van de feestjes daar. Die trouwens echt wel leuk waren. Een jongetje van zestien heeft de hele avond met mij gedanst, mij alle vormen van Latin dancing aangeleerd, en iedere jongen die mij aanraakte of ten dans vroeg een flinke mep verkocht. Maar verder was het wel een schattig knulletje, en dansen kon hij als de beste. Breakdance, hiphop, moderne dans, salsa... Niets was hem te veel. Iets later zijn we toch maar onze gsm´s gaan ophalen bij het meisje dat gelukkig nog net niet naar de jongeman zijn slaapkamer vertrokken was. De jongeman waarvan ze trouwens wist dat hij twee vriendinnetjes in België had, de ene komt hem deze week hier opzoeken, de ander gaat hij dit jaar opzoeken om met haar te trouwen, en voor haar vader te gaan werken. Iedereen heeft een verhaal hier, dat houd je niet voor mogelijk.

Maar goed, we kregen onze gsm´s terug, en het feestje ging verder. Op een bepaald moment zie ik een zwembad achter de danszaal, dus ging eventjes een kijkje nemen. Geen goed plan dus. In no time had een of andere Guatemalteek mij al de lucht in getild en het water in gesmeten. Daar zie je je geld dan vrolijk rond je drijven, en denk je vol spijt aan je gsm die je net was gaan ophalen. Die werkt natuurlijk niet meer, na een nieuwe camera dus ook een nieuwe gsm mogen gaan kopen. ´Typisch dat jou zoiets moet overkomen´, zei een meisje, waarna zij mij er vrolijk nog een keer in duwt. Ik heb hier echt net zo´n leuke vrienden als in België.

Na de feestjes zijn we nog wat op het strand en in de hangmat gaan hangen, waarna weer een meisje met een Guatemalteek verdween. Een van de Guatemalteken die ons vanuit Antigua gevolgd was, dus de reis was voor hem wel de moeite blijkbaar. Zijn vrienden hadden ook al beet, dus ze weten goed hoe ze het moeten aanpakken hier!

De dag er na nog eens de winkels ingedoken, evenals het zwembad. Op de terugweg zaten we gelukkig met andere mensen in de bus, dus geen kwade blikken meer. Ook de chauffeur was een ander. Helaas hadden we wel minder geluk met het busje zelf - die startte namelijk niet. Bij iedere stop, waarna we natuurlijk weer moesten vertrekken, moest iemand de bus vooruit duwen tot de motor begon te werken. Echt een leuk ritje dus, je maakt hier altijd wel wat mee!

Op maandag ben ik dan maar snel een nieuwe gsm gaan kopen, gelukkig werkte de simkaart nog zodat ik wel bereikbaar bleef voor alle hotties aan wie ik net dat weekend mijn nummer had uitgedeeld. Mopje, maar toch best handig. Dezelfde dag heb ik ook maar een salsales genomen, die zestienjarige jongen heeft me kunnen overtuigen. Zo wou ik ook dansen. Nou, ik heb er nu twee gehad, en morgen mijn derde les, en ik denk dat ik het daar bij laat. Het lijkt allemaal heel leuk en aardig, en als ik alleen dans lukt het perfect, maar zodra ik ´geleid´ moet worden, ga ik helemaal de mist in. Zaterdag heb ik dan ook maar met mijn voeten van de grond gedanst, ik was zo slecht dat Orlando me maar gewoon beetnam en wat de rondte in zwierde als was ik een klein kind. Een heel stuk beter.

Op dinsdag heb ik een studiemiddagje ingelast, wat echt noodzakelijk was met mijn kennis van het Spaans. Samen met Nadieh op het dakterras in de zon gaan zitten, cocktailtje en nacho´s besteld, en studeren maar. Er niet aan denkend dat je hier nergens kunt zitten zonder dat er iemand tegen je aan begint te leuteren. Dit keer was het een Zuid-Afrikaan, trots dat hij met ons in het Nederlands kon praten, en dus allesbehalve van plan zijn mond een paar minuten te houden. Dus gaven we hem onze nacho´s maar - als je eet gaat praten namelijk een stuk moeilijker. Maar ook dit weerhield hem er niet van grapjes te blijven maken, en van studeren kwam dus ondanks onze goede intenties weer niet veel in huis.

Die dinsdag was het ook carnaval hier. Dat scheen een soort grote happening te zijn hier, dus dat moesten we ook wel eens gaan bekijken. Na onze lange middag vol studeren, zijn we naar Parque Central gegaan, maar het bleek veel kleinschaliger gevierd te worden dan we dachten. Ik heb geen kostuums gezien, en de grote confettioorlog bleek er of al op te zitten, of geen plaats te hebben gevonden. Er liepen enkel nog een paar kleine kinderen met pica pica´s rond, eieren gevuld met confetti, die die naar ons hoofd probeerden te gooien. En enkele meisjes met een zilveren smurrie waar die je dan weer mee in probeerden te smeren, en de nodige hoeveelheid bloem was natuurlijk ook aanwezig. Het was veel minder speciaal dan ik verwacht had, maar dat is waarschijnlijk ook omdat carnaval meer het weekend er voor gevierd werd, en toen zat ik in Semuc Champey. Maar het was leuk om met de kinderen te spelen, die er natuurlijk geen genoeg van kregen er net de hoogblonde modepopjes uit te pikken, die daarna hoog krijsend naar hun haar grepen en de kinderen woest aankeken. Heerlijk.

Die woensdag daarop werd ik plotseling toegevoegd door het vriendinnetje van Diego. Honderden vragen werden op me afgevuurd, en de conclusie was dat ik niet meer met hem mag omgaan, want blijkbaar zijn er nog vrienden van haar hier en zoeken die er iets achter als ze ons samen zien. Hoe had ik ook kunnen denken dat ik van de drama bespaard zou blijven, we leven hier écht in een Gossip Girl serie. Da´s niet normaal, iedereen zit op de een of andere manier in een raar verhaal verwikkeld. Je hebt José, die een vriendinnetje heeft in Duitsland, maar hier iedere dag een ander heeft, en als uitleg maar zegt dat hij hier in zijn eigen land is, dus als een koning moet leven, dat meisjes zoals vliegtuigen komen en gaan (dit zegt hij inclusief gore handbeweging naar voor en achter) en dat het aan hem is ze een leuke tijd te geven. Ik heb een hekel aan hem. Echt een hekel - hij is grof, onvriendelijk, luidruchtig, onbeleefd, heeft ongelooflijk veel aandacht nodig, is allesbehalve aantrekkelijk, en toch valt iedere stomme toerist als een blok voor hem. ´Hé puta, kom op mijn schoot zitten´ en ja hoor, iedereen gaat er op in. Waaronder een vriendin, die er nu van overtuigd is dat hij iets serieus met haar wilt opbouwen, terwijl hij er alles aan doet haar weg te duwen en haar zo ver mogelijk uit haar buurt wilt. Meisjes zijn er niet om te hergebruiken. Wel sneu voor d´r, maar wat verwacht je dan hier? Morgen komt het vriendinnetje, of ja een van de vriendinnetjes, van Mariano aan, benieuwd wat dat gaat opleveren - vuur tussen haar en zijn andere meisje hier! Hij vroeg die trouwens wel doodleuk of ze zin had om twee weekjes te wachten, tot Astrid weer naar huis vertrokken was, om dan zijn vriendinnetje nummer drie te willen zijn hier. Hoe haal je het in je hoofd om zoiets te vragen, en hoe komen ze er in hemelsnaam zo gemakkelijk mee weg? En zo zijn er hier duizend verhalen - meisjes die serieus nadenken om hun vriendje in hun thuisland te dumpen voor een of andere vage Latino, meisjes die tot over hun oren verliefd worden en zeker zijn dat hij ´anders´ is, iedere jongen die zogezegd een taal studeert, heeft die taal geleerd doordat zijn vriendinnetje voor hem een reis naar Europa betaald heeft. Een andere jongen blijkt plots drie kinderen te hebben - de eerste kreeg hij toen hij zestien was, en die is nu acht. Ook heeft hij een soort van vrouw, maar zogezegd leven ze in een ´open relatie´. Hij ontkent alles stellig, maar je ziet hem slikken als we er over beginnen. Ook zijn vrienden ontkennen het niet, dus da´s wel een toffe vader die zijn eigen kids verzwijgt. Maar ook dat zal wel normaal zijn hier. Ondertussen heeft iedereen hier al een netjes overzichtje geschetst thuis rond alle relaties en avontuurtjes hier - de zus van Dennis was hier tien jaar geleden ook, en ook toen was alles exact hetzelfde. Andere toeristen lijken dan weer minder verwikkeld in alle verhalen - die kennen zelfs geen echte Guatemalteken. Het is echt onze school waar de locals naartoe getrokken worden, enkel de toeristen van APPE raken in deze wilde avonturen verzeild. En ik kan niet zeggen dat ik dat jammer vind, ik zou niet weten waar we anders iedere middag in onze pauze rijdens onze katers over zouden moeten praten - we hebben onszelf zelfs al ´OH OH GUATE´ genoemd, wat er hier allemaal gebeurd is in geen opzicht te vergelijken met Cherso!

Die woensdagavond was het afscheidsfeestje van Nele. Ik was doodmoe, was al twee weken zonder uitzondering iedere avond uitgeweest, maar het is ook zo verdomd moeilijk om hier een avondje thuis te blijven! Iedere avond is het wel iemands laatste avond, en dan kun je hier niet maken om gewoon niet te komen. Dus ging ik ook nu maar, ik kan niet zeggen dat het met tegenzin was, maar  ik had wel moeite wakker te kunnen blijven. Met een man of vijfentwintig zaten we op haar dakterras, dronken met haar gastouders, en gingen daarna ook uit met haar gastvader. Iedere toerist mag daar binnen komen, enkel geen Guatemalteken, omdat er ooit eens een meisje een Guatemalteek meegenomen had, die leider van een bende bleek te zijn. Dat wil je inderdaad niet aan je ontbijttafel hebben nee!

Die donderdag heb ik dus maar een sïesta gehouden, ik had zo drie dagen aan een stuk kunnen slapen, maar helaas - het was donderdag, en dus moest ik wel naar El Muro. Die avondjes zijn echt de besten; een klein cafeetje, bekende gezichten, je kunt met iedereen een babbeltje slaan, ongeremd drankjes achterover kappen, van dichtbij de nieuwe ontwikkelingen in onze gossip serie zien. Deze donderdag likte er zelfs een of andere kerel aan iemands bilnaad! Na El Muro, hoewel ik eigenlijk echt van plan was vroeg te gaan slapen, toch nog naar de afterparty gegaan - voornamelijk omdat we een vriendin kwijt waren die zomaar achterop een motor gesprongen was. Maar goed, we hebben haar terug gevonden op de afterparty, en alles was in orde. Na de after heb ik dan de Duitser naar huis moeten wandelen, die was zo ongelooflijk dronken, dat het er niet naar uit zag dat hij nog in staat was mij naar huis te brengen. Dus wandelde ik met hem mee - onderweg nog op de vlucht moeten slaan voor de politie, omdat meneer het in zijn hoofd kreeg dat hij bankautomaten haatte en het nodig was er op te plassen, maar dan mocht ik daarna wel in mijn eentje naar huis lopen. Maar goed, rond een uur of vijf-zes waren er al genoeg mensen die naar hun werk of naar school vertrokken op straat, dus alles was wel in orde. Als ik om een of andere reden nog eens alleen naar huis moet, blijf ik dus beter lang uit!

Vrijdagmiddag ben ik de textielfabriek gaan bezoeken. Heel interessant om te zien hoe de typische kledij hier gemaakt wordt, waarvan het gemaakt wordt, wat het betekend, wat de verschillen zijn. Ieder volk heeft zijn eigen typische kenmerken aan de kledij. Natuurlijk werd ik er achteraf weer uit gepikt om de kleren eens aan te trekken - kleintje als ik ben, was ik de enige die er in zou passen. En dus heb ik me maar laten aankleden, en eventjes als Maya staan poseren, inclusief doek op het hoofd als bescherming tegen de zon. Gelukkig hoef ik dit niet altijd te dragen, want het is ongelooflijk warm, ongelooflijk zwaar, en ongelooflijk ongemakkelijk, maar voor een paar minuutjes kon ik het wel aan!

Vrijdagavond zouden we een kroegentocht houden, dus trokken we rond 8 uur naar Reileys om Juliana daar te zoeken. Maar geen Juliana te bespeuren, bleek die al om 3 uur begonnen te zijn met haar kroegentocht, tegen achten lag die al lang ergens laveloos te zijn - pas om 4 uur ´s nachts hoorden we eindelijk van haar dat ze oke was. Dus besloten wij met ons drietjes de kroegentocht maar waar te maken, gingen van café No Sé naar Por que No, naar Estudio 35 en vervolgens naar Sin Ventura. Buiten liepen we Mariano en Orlando tegen het lijf, staan we vrolijk met hen te praten, krijgt Karlijn plots een smsje ´Donde estas? Mariano´. Bleek José haar al de hele tijd onder Mariano´s naam berichten te sturen, echt een fijne jongen. Maar goed, hij woont zo ongeveer naast mij, dus ik was al lang blij dat ik iemand had om mee naar huis te lopen. Tot hij mee naar binnen wou natuurlijk. En versiertrucjes dat die jongen heeft, mijn hemel, begint hij mij plots te vertellen hoe lelijk ik wel niet ben. Volgens hem kan ik in België nooit een vriendje krijgen, ga ik nooit trouwen, word ik hier enkel leuk gevonden omdat ik blond ben, dus zou ik er maar beter van profiteren nu ik hier nog ben. En hem mee naar binnen nemen. Ik heb de deur in zijn gezicht gesmeten en ben gaan slapen. De dag er na vertelde hij Karlijn exact hetzelfde, en nadat hij ook nog over seks begon te zeuren heeft ze hem zo´n trap in zijn ballen gegeven, dat hij de toeristen vanaf nu op voorhand mag waarschuwen dat ze geen kids met hem kunnen verwachten.

Die zaterdag ben ik, tegen alle raad in, naar Guatemala City gegaan. De camioneta in, en samen met Benjamin de stad gaan verkennen. Op de camioneta moest ik onmiddelijk denken aan onze chauffeur van Semuc Champey, de stripper. Tijdens het spelletje ´Ik heb nog nooit´, zei die namelijk doodleuk ´I have never peed in a chickenbus´, waarna wij hem natuurlijk aankeken of hij op zijn kop gevallen was. ´What? There´s no bathroom in a chickenbus!´ Mijn hemel, ik zat nu toch ook wel eventjes rond mij te kijken of er geen rare dingen gebeurden hoor. Verder hadden we geen idee van wat we eigenlijk precies wilden gaan doen in de stad, dus gelukkig bleek er een herdenking van de slachtoffers van de genocide aan de hand, en konden we daar naar blijven kijken. Een prachtige tekening nam het hele Parque Central in beslag, er omheen zag je overal foto´s van slachtoffers. Na de herdenking zijn we alle kerken afgegaan, waarbij we natuurlijk plots per ongeluk een bruiloft binnen vielen, en weer netjes naar buiten geëscorteerd moesten. ´Heb jij eigenlijk een camera bij je?´ vroeg Benjamin. Oh ja hoor, hier netjes open en bloot in de zak van mijn trui. Hij keek me aan of ik gek was. De slimme jongen had echt zo´n reizigerszakje om zijn enkel waarin hij zijn camera, geld en gsm bewaarde. Vol overtuiging dat ik mijn camera een tweede keer zou kwijt spelen, zei hij dat ik het zelf dan maar moest weten. Nadat we zo goed als alle kerken bekeken hadden, besloten we naar El Terminal te gaan, de grote markt. We vroegen de weg aan een politieagent, en als antwoord kregen we te horen dat El Terminal niets voor toeristen was, dat daar nooit toeristen komen, dat je je geen gevaarlijkere plek kunt voorstellen in Guatemala, en dat we beter zo snel mogelijk rechtsomkeerd maakten. Wat het natuurlijk alleen nog maar meer interessant maakten, en dus haastten we ons naar de markt. Die was gigantisch. Van gevaren niks gemerkt, Benjamin zijn rugzak stond er na wel plots open, maar er ontbrak niks, en ik heb veel mensen hongerig naar de camera en gsm in de zak van mijn trui zien staren, maar we hebben het netjes overleefd, evenals onze bezittingen. Toeristen waren er inderdaad niet, geen enkele. We werden door de locals aangestaard als liepen we achter tralies in een dierentuin. In de stad zelf hebben we trouwens ook enkel een groepje van drie toeristen gezien, best vreemd, want voor ons gevoel was er geen gevaar te bespeuren. Op de markt hebben we iedere soort van eten dat we niet kenden eens uitgeprobeerd, en we hebben een dakloze blij gemaakt met twee biertjes, waarna die natuurlijk dikke bedankingsknuffels wou, maar dat ging net een stapje te ver. Verder wenste hij ons veel succes met onze verloving en ons huwelijk. Bedankt. Maar de markt vond ik echt fantastisch, dit was het échte Guatemala - geen toeristen, geen westerse kledij, niks. Enkel stinkende vis, schreeuwende verkopers, rare gerechten, grote kramen vol afstandbedieningen. Want dat wordt hier het meest verkocht: afstandsbedieningen. Aanhoudend hoor je wel iemand ´CONTROLLERS´ schreeuwen, geen idee wie er al die afstandsbedieningen koopt, maar het zaakje lijkt wel goed te draaien!

Na de markt liep het al tegen zes uur ´s avonds, en om het lot toch niet nog meer te tarten, besloten we dat het misschien beter was toch al terug te keren. Snel nog even een bezoekje gebracht aan de replica van de Eiffeltoren - heel, héél lang geleden werd Guatemala City namelijk het Parijs van Latijns-Amerika genoemd. Heel lang geleden, nu is daar niet veel meer van te merken. We slenterden langs de straatnuzikanten, langs menselijke standbeelden, breakdancers en goochelaars, en hadden eigenlijk geen flauw idee van waar we de bus op moesten. Na een hoop rondgevraag uiteindelijk de bus gehaald, maar ook wisten we natuurlijk niet waar we moesten overstappen. Dus zou een mevrouw ons wel eventjes helpen, staan we daarna op de tweede bus te wachten, zegt ze dat we de bus waarschijnlijk zullen missen. Niet omdat we te laat zijn, maar omdat we twee toeristen zijn, aan de kant van de straat, die hoogstwaarschijnlijk niet lang meer te leven hebben. Mijn hemel, iedereen is hier zo ongelooflijk bang. Terecht, bleek achteraf, mar wij hadden toen nog geen benul. Dus nodigde de dame ons uit om bij haar te komen slapen, haar huis lag vlak achter ons. Bedankt, maar we moeten echt terug. Dus bleef ze bij ons wachten tot we heelhuids de bus op geklommen waren en uit het zicht verdwenen waren. Goedhartige mensen bestaan dus toch nog, zelfs in Guatemala City!

Die avond was het afscheidsfeestje van de tweeling. Er voor zou ik naar de processie in San Catherina gaan, maar toen ik hoorde dat ze van plan waren te gaan wandelen (een wandeling van 50 minuten!), heb ik toch maar snel afgehaakt. Dus zijn we gewoon naar het afscheid geweest, en later naar de afterparty. En weer had mijn goede vriend Benjamin zich helemaal lazarus gedronken, dus kon ik hem weer naar huis brengen. Dit keer had ik wel wat minder geluk. Er niet aan denkend dat het zondagmorgen was, en er om vijf uur ´s ochtends dus geen mensen naar werk of school vertrekken, maar enkel dronken kerels op straat rondhangen, dacht ik dat ik net als donderdag wel weer oke zou zijn. Dus zet ik hem af aan zijn huis, en begin aan mijn wandeling. Ik kom nog geen vijf meter ver, of heb al een eerste achtervolger. Een zatte, dakloze, wankelende vent. Ik steek over, hij steekt over. Ik stop, hij stopt. Ik ga links, hij gaat links. Gelukkig was Benjamin mij nog aan het nakijken, dus is hij de man eventjes komen vragen wat hij eigenlijk precies wou. Bij mij slapen. Hij had geen huis, ik was zo mooi, dus was hij van plan met mij mee te komen. Na een gesprek van een half uur - moeilijk praten met iemand zonder tanden - kwam er uit dat hij in een camioneta woonde. Daar sliep hij, zo zei hij. En natuurlijk reed op dat moment een bus voorbij, dus zag ik mijn kans schoon, zwaaide naar de chauffeur, en vertelde mijn volger dat zijn huis voor zijn neus stond, en hij beter zou gaan slapen. Dus zat er voor de man niks anders op dan op te stappen, ik allang blij dat ze dat onfrisse figuur op de bus aannamen. Gevaren dus uit de weg geruimd, dacht ik, en nam opnieuw afscheid van Benjamin. En weer kwam ik nog geen vijf meter ver, dit keer rende er een jonge kerel achter me aan, greep mijn arm, en zei dat we een plezierige nacht gingen beleven samen. Nee bedankt, en ik zette het op een rennen. Maar de kerel liet niet los, rende mee, deed me stoppen. Floot op zijn vingers en plots kwamen er zeven jongens van verschillende kanten op mij af. Twee er van hielden me vast, en steeds zeiden ze dat ik geen keus had, en wel met ze mee móest gaan. Ik heb hem nog proberen overtuigen om mijn nummer op te slaan, zodat ik dan morgen een nacht met hem zou beleven maar nu kon gaan slapen, maar helaas waren zijn vrienden slimmer dan hij en vertelden hem dat hij me niet mocht geloven. Dus zat ik in de val. Ik had geen flauw idee van wat ik moest doen, stond daar maar wat, terwijl zij over mijn lot aan het discussiëren waren. En op dat moment kwam Benjamin weer aangehold, mijn redder, die blijkbaar nog altijd zijn huis niet binnen was gegaan. Hij snauwde de kerels af, trok mij los, en rende met mij naar de overkant. Enkel de eerste jongen bleef ons nog volgen, dus die heb ik dan toch maar een vals nummer gegeven, zodat hij me niet meer lastig zou vallen. En nu ben ik omgeslaan. Benjamin heeft me naar huis gewandeld, en nog steeds had ik niet door hoe gevaarlijk het hier nu is. Zelfs de dag er na wandelde ik alleen naar huis, maar toen ik plots niemand meer op straat zag, bekroop de angst me. Ik doe dit nooit meer. Nooit loop ik nog alleen naar huis, ik ben nu van allesdurver in een angsthaas veranderd, maar het kan me echt niet schelen, mij zie je in het donker niet meer alleen op straat. Wel gek - zo loop je de hele dag in Guatemala City en maak je niks mee, kom je terug in Antigua en word je de hele nacht achtervolgd.

Op zondag ben ik naar de processie aan Parque Central gaan kijken. Sta ik gewoon naar de kerk te staren, begint een of andere enge kerel mij plots te schetsen! Hij stond gewoon midden tussen de mensen, net als ik, met een blad en een potlood in zijn handen, en keek heel de tijd naar mij, en terug naar het blad, naar mij, en terug naar het blad. Toen ik na de processie naar huis wou lopen, kwam hij plots naar me toe om te vragen of hij het alsjeblieft mocht afwerken. Daar stond ik dan, in het midden van een kring mensen die keken hoe hij mij tekende. De tekening is mooi, maar lijkt absoluut niet op mij. Nu ja, ik heb hem achteraf wel gekregen, dus ik ben er blij mee!

Maandag op school wisselden we onze avonturen van het weekend uit, en ben ik me toen toch geschrokken. Een paar mensen van school zijn dit weekend naar Tikal gegaan, om daar te geraken moesten ze overstappen in Guatemala City. Zaten ze veilig binnen te kaarten, in zo´n wachtruimte zoals je ook op stations terugvind, met tafels en alles er op en er aan, gaat iedereen plots op hetzelfde moment op de grond liggen. Zij hadden geen flauw idee van wat er gebeurde, maar volgden de rest maar, en vlak er na klonken er zes schoten. Het raam naast het hunne was er aan, allerlei spullen kapot, de politieman die er was om hen veilig te houden, was neergeknald. Op slag dood. Een andere is gekomen om hen te helpen, iedereen was volledig in shock. ´De cliché´s zijn dus toch waar´, zeiden ze mij, ´We waren nog geen half uur in de City en hebben al een schietpartij meegemaakt!´ ´Ik was daar elf uur en heb helemaal niks meegemaakt!´ was mijn antwoord, waarop ze mij allemaal geschokt aankeken. Een hele dag in de stad? Als ik dit vrijdagavond al had gehoord, was ik er ook met minder zin naartoe gegaan denk ik. Maar ´t is wel een spannende gebeurtenis, het enige wat ik hier tot nu toe meegemaakt heb, is de achtervolging van een naakte man. Stond ik netjes aan het einde van mijn straat op de bus te wachten, rent er plots een naakte vent voorbij, bloedend aan buik, rug en hoofd, zijn zaakje vrolijk heen en weer zwierend. En er achteraan liep een politieman, op zijn gemakje, om hem tegen te houden. Vlak voor mijn neus werd de man op de grond gesmeten (moet ongelooflijk veel pijn gedaan hebben) en kwamen er drie andere combi´s aangescheurd. Wel moest de man nog een half uurtje wachten tot iemand kleren voor hem gehaald had, want geen enkele agent wou hem naakt in zijn auto hebben.

Ik spreek jullie volgende week weer, het is alweer donker dus ik ga rennen, vandaag geen redder in de buurt.

Tot snel!