La vida loca

Goed nieuws: ik heb eindelijk de familiestamboom uitgepuzzeld! Turns out watermelon-boy is Diego. De coke sniffin´ tourist-beater, die ja. En die papzak die iedereen om een of andere vage onbegrijpelijke reden Diego noemde, blijkt Luis te zijn. Die op zijn rijbewijsfotootje echt cute leek, maar die foto is blijkbaar zo´n dertig kilo geleden genomen. Maar dat kunnen we hem echt niet kwalijk nemen als je kijkt naar hoe veel eten hier iedere dag op tafel staat. Maar goed, dinsdag loop ik dus de deur uit, staat in de keuken weer die mysterieuze klinkerjongen. Dit keer heb ik het beter aangepakt en een praatje met hem geslagen, woorden gebruikend die niet enkel uit klinkers bestonden dit keer. En het heeft gewerkt, want wie zat er bij het avondeten plots naast mij? Juist ja. En nu voelde ik mij zeker genoeg om hem aan een ondervraginkje te onderwerpen. Diego is negentien, Luis eenentwintig. Of Diego Dos, zoals ik hem nu noem. Ze wonen samen aan de overkant van de anderhalve meter brede straat, met hun moeder Rosanna - nu snap ik ook waarom die hier elke dag binnenloopt - en hun hondje Marley, dat deze week te loops voor woorden is. Zijn vader woont in Guatemala Ciudad, en heeft hem dus maar een gigantische auto cadeau gedaan om hem af en toe eens te zien. Handig.

Dinsdagavond dus, ik vertrok eindelijk naar mijn allereerste echte ladiesnight. Natuurlijk werd mijn gezeur dat ik onmiddellijk naar Monoloco wou gaan volledig genegeerd, en belandden we eerst in Café No Se, wat ´Ik weet het niet´ betekent. Ik wist het wel, maar dat kon niemand iets schelen. Dus natuurlijk bleven we daar veel te lang plakken, zodat we vijf minuten voor het einde van de ladiesnight in Monoloco aankwamen. Als een razende stormden we naar boven en bestelden drie vijftig cent kostende mojito´s tegelijk. Waarna Diego natuurlijk onder de indruk naar me toe kwam en me mee sleurde naar Sin Ventura, dé disco hier. ´Bailar?´ Oh nee. Het is geweldig hoor - die salsadansende paartjes, maar ik wil er ondertussen echt niet meer tussen staan. Bij mijn eerste salsales heb ik mijn arm bont en blauw geslagen tegen het luik van het raam, half Antigua heeft ondertussen blauwe tenen door mij - hoe graag ik het ook zou willen, salsa is niks voor mij. Maar die lieve jongen keek zo beteuterd, dat ik het hem maar toestond om het mij te leren. Slecht plan. Acht blauwe tenen later (aan zijn voeten weliswaar) zei hij dat het misschien beter was om gewoon iets te gaan drinken. Oeps.

Gelukkig hoorde ik toen dat hij die salsa maar niks vond, en veel liever buiten zou gaan zitten. Moet je mij geen twee keer vragen. Volgende keer neemt hij mij mee naar een van zijn feestjes, want hij blijkt een of andere minimal - dubstep - drum and bass - dj. Me gusta!

Om 1 uur feestje gedaan natuurlijk, maar mijn lieve Guatemalteekse broertje wist wel een afterparty te vinden. Ik in mijn uppie de auto in gesprongen, en toen bedacht ik me plots welke verhalen er over hem ook al weer de ronde gingen. Maar geen zorgen, nog voor zijn voet het gaspedaal raakte heb ik hem even gevraagd of hij van plan was mij te kidnappen en ter verkrachten - en niks aan de hand.

De afterparty bleek in iemands huis in de middle of nowhere te zijn, in een straat die plots over ging in een ravijn. Ik maak hier dingen mee hoor jongens. Opgelucht bij het zien van levende wezens spring ik de auto uit, en op dat moment hoor ik plots heel luid ´Maximon!´ roepen. Nu moet je weten dat de Maximá-fase alweer volledig passé is. Tegenwoordig ben ik Maximon, de beschermheilige van Santiago, bekend bij iedere Guatemalteek. Lieve Karlijn noemt mij één keertje zo - en er is niemand die het nog niet heeft overgenomen. In heel Antigua en omstreken sta ik nu bekend als Maximon, ondertussen stel ik me zelfs zo al voor. Maximon is namelijk de heilige aan wie enkel rum, likeur en sigaretten geofferd wordt, en die altijd afgebeeld wordt met een dikke sigaar in zijn mondhoek. Yep, I can live with that!

Maar goed, verrast kijk ik dus om me heen; zie ik Karlijn op hetzelfde moment uit een auto van drie Guatemalteken stappen. Wij allebei helemaal opgelucht - we dachten allebei dat we de enige stomme toerist waren die zomaar bij een wildvreemde de auto in stapt naar een of andere onbekende afterparty in Verweghistan. Goed, afterparty gezellig en wel, we aren de enige twee toeristen in een huis vol Latinos, kregen gratis vodka, en mijn verantwoordelijke chauffeur dronk niet. Good boy. Dacht ik, tot hij me plots naar de deur sleurde en siste dat ik afscheid van mijn amiga moest gaan nemen. Dan naar buiten geglipt terwijl aan twee kanten aan de deur getrokken wordt, buiten stond een woeste kerel met een bebloed T-shirt, wat een van zijn vrienden bleek. Maar gentleman als hij is, ging hij hem niet helpen, maar bracht mij veilig thuis. Gelukkig maar, Karlijn zat een kwartier later wel midden in een gigantisch gevecht, dat veroorzaakt bleek te zijn door Juliana, een meisje dat of niet, of zat op school komt, en iedere avond met een andere gozer de hort op gaat. Waw, tot zover mijn eerste afterparty. Achteraf nog een sms´je gehad met de woorden ´Hey you, see I didn´t rape you!´ Well, I´m impressed.

Donderdag ben ik naar het gevaarlijke Guatemala Ciudad getrokken, de hoofdstad, met de chickenbus. Dat was al een heel avontuur op zich. Hanne en ik zaten daar als twee blondies op een bus vol Latinos, bij iedere bult in de weg (en geloof mij, dat zijn er veel hier) vloog ik tegen het plafond, even zo veel keer bulderde iedereen van het lachen. Even met schrik mijn tas vastgeklemd toen het licht uitviel, en doodsangsten uitgestaan toen iemand plots de achterdeur opende en langs daar naar buiten sprong (geen idee dat daar een deur was), en de hele bus van mij verwachtte dat ik nu achter de bus zou gaan hangen om de deur dicht te trekken. Mooi niet gelukt dus. Over de smalle voetgangersbrug gerend, mensen ontwijkend, en toen waren we ´veilig´. Want oké, we waren in de gevaarlijkste stad van heel Guatemala, maar wel in het goede gedeelte, het westerse shoppingcenter. Het grootste dat ik ooit gezien heb, we zijn er zelfs in geslaagd om in het center te verdwalen, en moesten telkens weer uitzoeken op welke verdieping we ook al weer zaten. Maar wat een paradijs voor iemand als ik, die meer pyjama´s mee heeft dan de gemiddelde reiziger kleren. Mira Flores, verwacht mij binnenkort maar terug!

Die avond was het El Muro-night. Daar is het elke donderdagavond twee euro vijftig voor een hele avond vodka en rum à volanté. Jip, dit was een echte Maxime-avond uit. Zo eentje waarop ik de hele avond spoorloos ben, om de nek van de hele bar vlieg, van iedere vreemde een slokje drink, met wildvreemden een wc-kotje deel, nooit met een leeg glas gezien wordt, flirt met de barman. Zo´n avond waarop iedereen van alles uitsteekt en ik weer de enige ben die niks in de gaten heeft. Blijkbaar heeft alles en iedereen wat vast en los staat met elkaar gekust - wat wil je met gratis drank? Maar ik heb niks gedaan, I really do behave here. Enkel een klein ruzietje veroorzaakt doordat ik buiten even mijn aandacht over één Diego, en twee een of andere Duitser moest verdelen, en effectief gewoon van de een naar de ander rende en hoopte dat ze niks in de gaten zouden hebben. Duitser kwaad, want Diego had zijn vrienden de tweeling in elkaar geslagen. Diego kwaad, want ik sprak met de vriend van de tweeling die hem zo slecht behandeld had. Erg gezellig!

En voor je het beseft is het ook nu weer één uur. Duitser wou nog gaan wandelen, Diego wou naar de afterparty. Sorry German guy, maar dan verkies ik toch de veilige warme auto boven de enge steegjes van Antigua. Deze afterparty bleek iets geslaagder dan die van twee dagen er voor. Weliswaar waren wij weer het enige groepje toeristen - na wat navraag bleek ook dat geen van de studenten ooit al een afterparty gezien heeft. Guess I pick the right friends here. Die afterparties zijn trouwens echt spannend; de muziek staat zo stil als het maar kan, en om de tien minuten roept er iemand ´Politie!´, en moeten we allemaal zo stil mogelijk blijven staan. Best slim om dan met zes man te schreeuwen dat ik mijn mond moet houden als ik één woord zeg. Wel een paas mensen van een reisbureau leren kennen die me Guatemala willen laten meemaken, en mij de hele tijd aanspreken met ´Belgium´. Maar goed, onze teergeliefde Diego kreeg te weinig aandacht daardoor, en dus was het tijd om terug te keren. Ondertussen was het vier uur ´s nachts, en lag er nog een pak huiswerk op mij te wachten. Maar no worries, broertjelief zou dat wel eventjes afhandelen. Zitten wij dus op ons gemakje mijn huiswerk te maken in de auto voor de deur, begint de hele wagen plots heen en weer te bewegen: stonden Hanne en haar lover José lekker tegen de kofferbak bezig! Ik sta hier echt nog steeds iedere dag versteld.

Even later lig ik lekker in bed, gaat mijn kamerdeur plots open! En ja hoor, daar stond Diego, die kwam zijn nachtkus opeisen. Sorry jongeman, maar ik ken te veel verhalen over jou - de lieve jongen slaapt met iedere student die hier in huis komt, hij heeft een gemakkelijk leventje, hoeft zelfs het huis niet uit om wijven te versieren. En ondertussen heeft hij een ´relatie´ met een Waalse, arm kind. Maar verder is ´t wel een toffe peet, en zolang hij ´s avonds mijn kamer niet meer zo zelfzeker binnen komt gewandeld, mag hij mij blijven meenemen naar zijn feestjes en chillsessies.

En de volgende morgen was hel. Het was overduidelijk dat ik niet meer dan tien minuten geslapen had, dus besloot mijn maestra om maar een potje scrabble te doen. In het Spaans natuurlijk. Gelukkig kan ze niks op mijn geringe woordenschat zeggen, mijn Spaans is beter dan haar Engels. Zo laat ze mij bijvoorbeeld woorden vertalen als ´to funny´, waarmee ze ´to enjoy´ bedoelt. Maar echt kwalijk kun je het haar niet nemen, want zelfs in ons ´officiële´ boek vind je woorden terug als ´to again´.  Taalproblemen zijn er hier dus genoeg, zo zei een meisje ook plots ´My bofriend thinks I´m a slut because I am tired all te time´. That´s nice.

Ik ben nog nooit zo blij geweest dat de les gedaan was, zeker omdat ik wist dat ik de week erna een andere leerkracht zou hebben. Dan leerde ik misschien nog iets. Na een razendsnel middagmaal was het tijd voor Semuc Champey. Acht uur rijden - eindelijk slapen! Maar dan had ik niet op de twee vreselijkste Hollanders ooit gerekend, die onze shuttle ook binnen kwamen. Onbeschoft, luid, misselijkmakend. Ik werd gek van ze - ze scholden iedereen uit, lieten een ober een gloeiende plaat vastpakken met de woorden ´Put this over there, and burn your fingers boy!´ Ben ik blij dat ik half Belg ben. Je hoorde de hele bus opgelucht ademhalen toen zij op de terugweg als eersten afgezet werden.

Ons ´hotel´ bleek ook niet zoals verwacht. Het bleek een klein huisje midden in de jungle, geen levende ziel in de omtrek te bespeuren. De toiletten stonden ver tussen de bomen verscholen, dus dat was ´s ochtends vechten om wie eerst mocht, want niemand durfde dat stuk midden in de nacht te lopen. Maar gelukkig waren er maar vier kamers, dus onze lieve Hollanders werden ergens anders heen gebracht. Vier kamers - een iemand moest alleen slapen dus. Dachten we. Wou Anna zich net op het bed laten ploffen, zien we dat daar al een hoopje mens te slapen ligt, werd ze daar gewoon bij gepropt!

Die nacht hadden we allemaal de wildste nachtmerries, was het niet over Mary de spin - die we maar een lief naampje gegeven hadden in de veronderstelling dat ze dan minder angstaanjagend leek - dan was het wel over de grote vuilniszak in onze kamer, waarin naar ons vermoeden een lijk verstopt zat, of over ontvoering naar Cuba. Na deze nacht vol leuke dromen, mochten we de bergen gaan beklimmen naar de watervallen. Wel werden we eerst vol oranje strepen geschilderd als bescherming voor de muggen. Een soort besjes werden van de bomen getrokken, open geknepen en op ons uitgesmeerd. Nog steeds geen idee of dat nu daadwerkelijk wat uithaalde. We raakten in ieder geval wel boven na een lange trektocht, maar het was het meer dan waard. Prachtig was het, ik dacht dat ik niets mooiers dan Lago de Atitlan hier zou zien, maar dit kwam toch ook aardig in de buurt. Daarna mochten we ze van dichtbij gaan bekijken. Nou ja, ik niet meer, ik was te dicht bij de rand gaan staan en een woeste securityvent heeft me weggesleurd. Waarschuw dan even op voorhand dat er daar al zo veel mensen in gestorven zijn.

In het prachtige heldere water een honderdtal meter verder mochten we wel zwemmen, en konden we zelfs via kleine watervalletjes steeds verder naar beneden afdalen. Ongelooflijk. Enkel die geniepige bijtende visjes hadden voor mij niet gehoeven, maar toch was het de beste zwembeurt van mijn leven. Je kunt je het gevoel niet voorstellen wanneer je via kleine watervalletjes naar beneden glijdt.  

Daarna was het tijd voor ´rappèl´, een soort schommel waar je op moest gaan zitten, en dan van vijftien meter hoog je laten vallen, het water in. Nadat de eerste op haar zij viel, de tweede er uit kwam met een paars en blauwe buik, stond ik te trillen op mijn benen. Maar ik moest het wel doen. Dus kroop ik op de schommel, vloog over het water, liet me zakken bij het woordje ´jump´ en ... durfde niet meer los te laten. Ik heb de hele groep doodsangsten doen uitstaan toen ik terug richting de steiger vloog, recht op de rotsen af. ´Jump!´ bleef die vent roepen, de rest stond als versteend aan de grond genageld. Ik zag de rotsen steeds dichter en dichter op mij afkomen. Misschien toch maar loslaten, dacht ik, en maakte een perfecte landing. Een gigantische kick, niet enkel voor mij maar ook voor alle omstanders.

Hierna werden we de grotten mee in genomen - elk net een kaarsje in de hand liepen we het pikdonker in. Ik heb benen en armen geschaafd, kaarsen in het water laten vallen, de boel bij elkaar gekrijst. Op bepaade stukken moesten we zwemmen, en dan de kaars droog proberen te houden. Op de terugweg moesten we zelfs door een smalle opening onder water kruipen, we moesten omhoog en omlaag klauteren, we hebben gelachen en nog meer afgezien. Vleermuizen vlogen rond onze oren. Onze toffe gids leidde mij zelfs onder een ongelooflijk sterke waterval door, om mij dan een touw toe te werpen en te zeggen dat ik maar terug moest springen, en we die kant helemaal niet op moesten. Thanks dude. 

In de beschrijving stond dat we ook zouden raften, maar dat betekent hier blijkbaar iets anders dan bij ons. We dobberden in zwembandjes de rivier over, trager kon niet, met voeten van wildvreemden onder je oksels. Leuke ervaring.

Natuurlijk vroegen we later aan onze chauffeur of we ergens konden uitgaan. Dit kon niet, maar geen zorgen, hij zou wel een feestje voor ons regelen. En zo stond hij ´s avonds aan ons huisje met drie grote flessen rum en een zak vol eten. Communiceren was moeilijk, dus gingen we al snel over op drankspelletjes. De profiteur wou graag spin the bottle spelen - da´s tof natuurlijk als je als enige jongen in een groep van zeven meiden vertoefd. Spin the bottle met opdrachten dan maar, maar algauw bleek dat hij ons gewoon uit de kleren wou. Bij iedere draai aan de fles moest er iets uit, wij trokken trui en sokken uit, hij zat in no time met enkel nog zijn boxershort aan. Verantwoordelijke driver, om een uur of drie besloten wij te slapen, de dronken jongeheer kon niet meer autorijden. Of we een bed voor hem hadden. Een deken kon hij krijgen, en hij sliep die nacht in zijn auto. Vier uur later moest hij ons terug naar Antigua brengen, de rit van acht uur. Speciaal manneke was dat. Ondertussen was er tijdens onze spelletjes ook een man de hele tijd aan het staren van aan de overkant van de straat. Niemand wist wie hij was of waar hij vandaan kwam, hij wou ook graag wat drinken maar niemand besteedde verder veel aandacht aan hem, dus algauw vertrok hij weer. Om twee uur later terug te komen. Karlijn en ik lagen samen in bed nog wat te praten, toen we plots voetstappen hoorden, en gemorrel aan de deuren. Geen probleem, dachten we, vergetend dat we de deur niet op slot hadden gekregen. En ja hoor, plots gaat onze deur open en staat diezelfde man midden in onze kamer. Wij gillen, niemand dat wakker werd. Of hij hier mocht slapen. Helemaal gek was hij, en weg wou hij niet. Wij waren doodsbang, nergens was een levende ziel te bespeuren. We hebben hem de deur uit moeten duwen, dreigen dat we de politie zouden bellen, totdat hij eindelijk dan toch ging. Daarna lagen we de hele nacht tegen elkaar geklemd in een bed uit schrik. I had quite a weekend! 

Maandag heb ik dan el vulcan de Pacaya beklommen. Te voet. ik zag die paarden en ze zagen er zo oud en verwaarloosd uit, dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om er op te kruipen. Dus wees mij maar dankbaar paarden, ik heb mijn benen opgeofferd voor jullie levens. De klim was verschrikkelijk, ik heb nog nooit in mijn leven zo veel gezweet, en had er na drie meter al spijt van. Maar toen ik eenmaal boven was, viel dat helemaal weg. De stenen waren gloeiend heet, ik brandde mijn voeten, en er was zelfs een klein vuurtje te zien waarop we heerlijk marshmellows hebben geroosterd. Ook de terugtocht was zwaar, het was zo steil dat je meer naar beneden gleed dan wandelde. Onder het motto ´No mas vulcanos, mas cigarros´ sukkelden een verstokte roker en ik samen naar beneden. Maar ik ben blij dat ik het gedaan heb.

Gister was het hier Valentijn, en dat is hier echt iets groots. Auto´s waren beplakt met post-its, overal liepen kleffe koppeltjes, en je kon je kont niet keren zonder tegen een of andere reusachtige ballon te lopen. Jakkes. Gisteravond was het weer ladiesnight, like usual. Als ik er nog wat meer van zou weten zou ik er over schrijven, maar erg veel herinneringen heb ik nu niet aan vannacht. Foto´s had ik wel, maar een of andere leuke Guatemalteek heeft mijn camera uit mijn zak geript, dus ook die zijn verdwenen.  De foto´s van het weekend heb ik gelukkig nog, want slimme ik had er net voor het uitgaan gister een ander geheugenkaartje ingestopt. Morgen ga ik met mijn gastvader op camera-zoektocht.

Nu ga ik rennen voordat ze ook de rest van mijn spullen stelen, en mijn broertje overhalen om mijn huiswerk weer voor mij te maken.

Adios,

Maximon