Maximá

Lieve hemel, ik ben de stomste persoon die hier op Aarde rondloopt. Loop ik al een week te stressen over het feit dat ik nergens geld kan afhalen, besef ik net dat ik iedere keer gewoon op 'OK' duw zonder mijn pincode ingetikt te hebben. Way to go Maxime!

Maar goed, mijn geldproblemen zijn alleszins opgelost, wat wel nodig was na major rip off number two - staan we een half uur te onderhandelen om uiteindelijk 9 euro voor een masker te betalen, lopen we drie meter verder en probeert een man ons precies dezelfde maskers te verkopen voor drie (!!!!) euro per stuk. Nuja, misschien kan het geen kwaad dat we te veel betaald hebben en wordt op deze manier de Maya-vloek die over ons is uitgesproken weer opgeheven. Gister heb ik namelijk de lange weg naar de offerplaats van de Maya's in Chichicastenango beklommen (ja beklommen, ik ben echt sportief hier joh!). Heel vriendelijk en beleefd vroegen we of we foto's mochten nemen - geen probleem. Wij foto's nemen, tot er plots een man vijf quetzales kwam vragen.

Uit beleefdheid duwen we hem toch maar twee quetzales in zijn handen, veel meer hadden we op dat moment ook echt niet op zak. Maar dit was natuurlijk niet naar meneers wensen, dus ging hij naast het altaar staan, water in het rond kieperend, de raarste, beangstigendste zinnen voor zich uit prevelend. Zijn ogen wendde hij niet van ons af, het vingertje van zijn vrije hand wees bezwarend naar ons, naar de hemel. Terug naar ons, en naar het altaar. Brr, zelfs toen we aan de afdaling begonnen, bleven zijn woorden ons achtervolgen, zijn kwade blik priemde zich vast in onze ruggen. Ik hang dat Maya-masker straks veilig naast mijn bed - er kan me hier al genoeg overkomen zonder dat ik daar een Maya-vloek bovenop krijg!

Na het offeren - wat verder echt prachtig om te zien was - trokken we naar de begraafplaats van Chichicastenango, wat net een sprookje leek. Niks sombere graven, niks duistere sfeer, maar kleuren, een waar paradijs! Hele huizen voor de gestorvenen, offerplaatsen - met tal van kippen wachtend op hun noodlot - en graven in alle kleuren van de regenboog. Ongelooflijk.

Ik zie hier echt zo veel moois, dat ik geen idee heb hoe ik jullie daar ook maar een glimp van kan laten opvangen. Het is gewoon niet te beschrijven, het gevoel dat ik hier krijg door gewoon door een straatje te wandelen, dat kun je je niet voorstellen. Alles is zo overweldigend, ik ben hier net een week en heb al zo onvoorstelbaar veel meegemaakt, dat kan ik nooit op de perfecte manier verwoorden, ik kan jullie nooit duidelijk maken hoe groots, hoe geweldig het leven hier is. En het wonderbaarlijkste is dat ik mezelf hier echt gevonden lijk te hebben, hoe cliché dat ook mag klinken. Ik ben hier meer mezelf dan ik ooit ben geweest. Of liever, ik ben hier Maximá, en Maximá is meer ik, dan Maxime ooit was. Ik doe wat ik wil, doe niet wat ik niet wil, leef puurder dan ooit, geniet van alles, ik ben de wereld aan het veroveren. Iedere toerist of bedelaar is mijn vriend, ik boek reizen met mensen die ik net een uur ken, niemand kan mij hier iets maken. Ieder greintje verlegenheid dat ik bezat, is nu verdwenen. Ieder grammetje schaamtegevoel - en zo veel schaamte bezat ik al niet - heeft bij mijn transformatie tot Maximá de benen genomen.

Vrijdagavond stond ik in Panajachal in mijn uppie in een bar te dansen, en dat leek doodnormaal. Diezelfde nacht heb ik mij trouwens verloofd, met best een lekker ding, alleen met twee oorbellen in zijn oren. En dan bedoel ik niet twee subtiele knopjes, nee echt twee lange, veel te vrouwelijke hangers. Weird.

Goed, daarna naar een andere discotheek gegaan, waar een meisje plots besloot dat ik met haar neef naar huis moest gaan. Sorry, maar ik ben pas verloofd.

Buiten stond ik met een of andere hippie te praten, toen die plots een echte Guatemalteekse joint opstak. Jij ook wat? Nee dank je, maar ik kan wel iemand voor je gaan halen! Dus snel Lisa erbij getrokken, een medereizigster die helemaal into reggae is, dus dit leek me wel wat voor haar. En ja hoor, zij helemaal gelukkig, ik held van de avond. Zij loopt hier al een maand zonder iets rond, ik ben hier vier dagen en het wordt me zo aangeboden - guess I attract these kind of things!

Daarna natuurlijk op zoek naar eten. We hadden zo goed als geen geld meer op zak, dus om free food gaan smeken bij een tortillakraampje op straat. Schaamteloze Maximá dook natuurlijk meteen het bord van een onschuldige, onbekende Engelsman in - en vond daar niks abnormaals aan. Nadat ik half zijn bordje verorberd had, heb ik toch maar besloten Maxima wat manieren bij te brengen. Wat zeker nodig bleek na een awkward moment aan de ontbijttafel de volgende morgen, toen de Engelsman in hetzelfde hotel bleek te vertoeven, en hij 's ochtends snel zijn bord afschermde toen ik binnenkwam. Oeps.

Het meer zelf was onbeschrijfelijk. Met een motorbootje voeren we tussen de vulkanen door over het meer, langs de omliggende stadjes. We stopten in San Marcos, San Pedro en San Tiago. Zo dicht bij elkaar, en toch zo anders. Het meer maakte me sprakeloos. Even dacht ik dat iedereen in het bootje met die sprakeloosheid te kampen had, toen we zo stilletjes over het meer dobberde, maar een blik rond me zei genoeg. Acht onfrisse katerende koppetjes staarden stilletjes voor zich uit. Toch heb ik van niets hier meer genoten dan van dit meer, ookal bleek het strand waar we de middag wilden doorbrengen niet meer te zijn dan drie stenen en een aantal bomen, die overgingen in het water. Geen idee waar de vaarman ons wilde laten liggen, ik zag zelfs geen plek om onze voeten te kunnen zetten. Vier verdwaalde toeristen keken ons hoopvol aan, wuifden naar ons bootje, konden niet wachten om daar weg te geraken. Geen zonnig middagje op het strand dus, wel een van de mooiste zonsondergangen ooit gezien.

Dit weekend ben ik ook voor de eerste keer verbrand, en op wat voor manier! Van mijn topje tot mijn nek lopen twee heerlijk verticale witte strepen, volgende keer trek ik een iets minder opvallende bikini aan. Maar goed, dit is wel een teken dat we zon hebben gehad, en daar ben ik al heel blij om. Ook de eerste tropische regenbui heb ik overleefd. Weliswaar op blote voeten, zoals altijd. Ik sta hier bekend als modepopje omdat ik iedere dag met een spiksplinternieuw outfitje kom opdagen, inclusief een ander paar schoenen, en dat terwijl ik voor mijn doen echt ongelooflijk weinig mee heb - minder dan voor een twee weken durende vakantie. En dus lijkt niemand echt hoogte van mij te krijgen, ik lijk de Blondie die met tig koffers sleept om maar netjes voor de dag te kunnen komen, maar tegelijk ben ik het die op blote voeten door de regen danst en wie het geen reet kan schelen om een middagje door de modder te rollen.

Uiteindelijk zijn we toch met zo'n honderd man in een kleine garage bij elkaar moeten kruipen, omdat de regen niet meer te houden werd, het leek wel hagel. Maar ook deze zogezegde hagel was warmer dan mijn douchewater, dus mij hoor je niet klagen, zo nog een koude douche uitbespaard.

Woensdag beklim ik mijn allereerste vulkaan, benieuwd hoe dat afloopt. Dit keer wel met gids - die tocht naar de offerplaats met vier meisjes alleen, bleek achteraf toch minder veilig dan we dachten. Maar ik ben al blij dat ik op dat moment daar was, hoe gevaarlijk ook, en niet hier in de bank in Antigua, waarin toen twee gewonden en een dode gevallen zijn. Een of andere stommerik is met een pistooltje de bank binnengevallen, in het rond beginnen schieten, en uiteindelijk neer geschoten door een security man, die zelf drie keer geraakt was. En met twee doodbloedende mensen, en een gestorvene op de grond, vroeg een toerist nog doodleuk of ze alsjeblieft eerst met zijn papieren konden verder gaan. Zo gezegd, zo gedaan, transactie snel afgewerkt. Mijn hemel, ik zal mensen nooit begrijpen.

Tot de volgende,

Maximá