Bad Latinos, hot Latinos

Eindelijk, ein-de-lijk is de eerste angst mij bekropen. Na alle horrorverhalen die hier de ronde gaan, leek ik een van de weinigen die nog steeds geen gevaar zag - typisch iets voor mij natuurlijk, ik zou nog naakt langs een bos staan liften en geloven dat die lugubere trucker mij wel eventjes veilig thuis zal afzetten. Maar het grootste probleem hier is dat alles zo veilig lijkt. LIJKT. LIJKT LIJKT LIJKT LIJKT, en dat moet ik goed in mijn oren knopen. Je voelt je veilig buiten, wordt beladen met 'Hola's' van alle kanten, iedereen lijkt je vriend te zijn. LIJKT! Zodra de schemering valt, staan diezelfde lieve vrienden je met geweren op te wachten. Het is hier doodnormaal om aan elkaar te vragen hoe vaak jij al overvallen bent - dat zegt toch genoeg?

Meestal zijn het brommers, die in een lege straat naast je stoppen, waarna je een pistool tegen je slaap geduwd krijgt, en ze je dwingen al je bezittingen af te geven. 'They even check your bra for money, and that they get to touch your boobs while checking, is of course a nice bonus.' Well great, check me. Ik ben niet bang, neem 's avonds geen tas mee, verstop geld in onderbroek, beha, achterzak, broekspijpen en op m'n buik - er zal heus wel een plekje zijn dat ze vergeten te bekijken, en ik ben toch nog net niet stom genoeg om de held te gaan uithangen. Wat een meisje een paar weken geleden wel gedaan heeft - hoe blond moet je zijn om met een wapen op je voorhoofd nog je rugzak niet af te geven? 'And then her face was full of blood. And that happened here, right in front of your house.' Gezellig! Ik weet nog steeds niet wat ik allemaal wel of niet moet geloven, in eerste instantie nam ik alles maar met een enorme schep zout, een geluk bij een ongeluk dus dat het meisje dat recht tegenover mij woont zelf al een gewapende overval overleefde - ironisch genoeg niet hier in Antigua, maar in het levensbedreigende Antwerpen -, en mij onder haar hoede genomen heeft. Oorspronkelijk wou ze gewoon zelf niet alleen de straat over, maar al snel werd duidelijk dat ze aan mij geen goede hulp had. Langzaam werden we dinsdagavond door drie louche types ingesloten, en ik bleef nog vrolijk verder tateren. Ze heeft me letterlijk met een rotknal naar de overkant van de straat moeten duwen voor ik doorhad dat we zo snel mogelijk mensen moesten opzoeken. En nog steeds geen greintje angst, bij het weglopen zelfs nog even vriendelijk naar de drie venten geglimlacht.

Maar gister ben ik toch eindelijk bang geworden, toen ik in het beginnende duister alleen naar huis liep - weliswaar weer met het gevoel de hele wereld aan te kunnen - en er een brommer net achter mij vertraagde. Net nu alles lekker samen kant en klaar in mijn rugzakje zat: paspoort, euro's, quetzales, boeken, camera. Niet achterom kijken, doorlopen, niet achterom kijken. 'Hola!', hoorde ik terwijl de chauffeur eens vriendelijk lachte in het voorbijgaan. Luck is still on my side!

Verder heb ik het rijbewijs van Luis Dagoberto, mijn oudste broer, in huis terug gevonden. Yip, he's exactly de yummie-latino I expected! Geen idee waar hij zich verstopt heeft enkel; ik vraag mij echt af waar die twee broers en hun moeder wonen. De jongste schijnt hier af en toe te slapen - vorige week heeft hij een buurmeisje nog naar huis gewandeld en is hier naar binnen gegaan, maar waar hij dan wel slaapt, geen flauw idee. Hij is wel al een aantal keer zijn hoofd komen laten zien, die jongste. Had ik liever niet gezien, en dat is niet enkel omdat het een dik klein papzakje is. Diego, mijn teergeliefde jongste broer, blijkt namelijk deel uit te maken van het ergste uitschot der Guatemalteken. Na wat lijntjes coke heeft hij een paar weken geleden een Jamaicaanse tweeling in elkaar geslagen met zijn vriendjes (een verrrrry hot tweeling trouwens!). Nuja, ik bekijk het maar zo: als hij mij overvalt, heb ik tenminste nog de kans mijn spullen in huis weer terug te vinden!

Gisteren heb ik een nieuwe chico ontdekt met de sleutel van dit huis op zak. Wie is iedereen toch? Of liever, wie is HIJ toch? Want jongens, dat was de lekkerste Guatemalteek van heel Antigua, wat zeg ik, van heel Guatemala, daar ben ik zeker van. Als ik hem nog eens zie, vergeet ik per ongeluk mijn kamersleutel in zijn hand.

Onze eerste ontmoeting was er trouwens wel eentje om te filmen. Ik liep net de deur uit, en botste tegen iemand die voor de deur z'n sleutel stond te zoeken en, natuurlijk, een watermeloen aan het eten was. Tof, zo al dat sap over je heen, zeker als je je bedenkt met welk ijskoud water ik dat er weer af moet spoelen. Maar goed, ik bots tegen hem op, kijk omhoog, en zwijmel helemaal weg. 'Hola!', spreekt de engel. 'A e i o u', zeg ik. Vreemde blik. 'Uuuuuhm ... Hola! Hihihi a e uhm just checking my uhm .. klinkers! A e i o u, ok check! Adios!' And off went tomatohead. Ik vrees dat ik mijn versierskills in Gent vergeten ben.

Beetje per beetje ben ik Antigua aan het ontdekken. De markt, de kerken, de winkeltjes. Woensdag de berg naar la cerro de la cruz beklommen, wat adembenemend mooi was. Dat kruis op die berg, uitzicht over heel Antigua, de vulkanen in de verte die door de wolken komen piepen. Prachtig. Ik kan niet wachten om jullie de foto's te laten zien! De tocht naar boven deed me wel enorm denken aan het trappen beklimmen in Praag. Ik zag onmiddellijk de befaamde trap-foto met Sté, Sib en Jen voor me, en was net zo buiten adem als wij toen waren. Ik vraag me af hoe ik die vulkanen ga kunnen beklimmen!

Straks vertrek ik voor drie dagen naar Lago de Atitlan. Iedereen verklaart me gek omdat ik in mijn eerste weekend de stad al uit trek, maar er is hier zo veel te doen, dat ik echt niet weet waar te beginnen, gewoon ogen dicht en prikken maar dus! Heb me wel al beet laten nemen door die travel agencies hier en natuurlijk veel te veel betaald - maar goed, het is nog maar mijn eerste week, ik mag nog fouten maken. En voor een hotel met warm water heb ik momenteel iedere prijs over!

Vandaag is dus ook meteen mijn eerste spijbeldagje. Ik begin me hier echt al thuis te voelen; vandaag spijbelen, woensdag een kwartier te laat naar school gerend met een rugzak vol onafgewerkt huiswerk. They're gonna love me here just as much as everyone on SJC does!

Gelukkig zijn het privelessen (ik kan hier geen streepje op de e zetten, grrr!) en krijg ik dus simpelweg de kans niet om in slaap te vallen - al zit ik natuurlijk wel de hele vier uren lang te geeuwen, bij nader inzien is het misschien toch zo slecht nog niet dat alle clubs hier om 1 uur sluiten. Ben wel nog steeds niet naar Sin Ventura, DE club van Antigua geweest - iedere keer te lang op cafe blijven plakken, of te lang staan kwetteren met mensen op straat. Dinsdag dan maar, dan houdt niets of niemand me nog tegen!

Ik heb wel de manier gevonden om de lessen halfslapend te overleven, terwijl je leerkracht, aka het alziend oog, niks in de gaten heeft. Yolanda blijkt immers een kwebbeltante van jewelste, dus laat ik haar ratelen, terwijl ik naar beneden kijk (of liever: mijn ogen dicht laat vallen en weg zak) en 'me concentreer op haar woorden om alles te kunnen begrijpen'. Dan gooi ik er af en toe nog een 'si' of een ander kernwoord tussen waar ze vervolgens over door gaat kwekken, en zit ik lekker te soezen. Gister heb ik haar zo, zonder overdrijven, tzee en een half uur aan de praat weten te houden. Still got the skills!

Nu moet ik rennen, want moet nog inpakken en geld gaan afhalen en word over een uurtje opgepikt door de shuttlebus richting Lago de Atitlan. Het meer wordt in de reisboeken beschreven als 'too much of a good thing' of 'the most magnificent spectacle we ever saw' - en schijnt het mooiste meer ter wereld te zijn. Ik wou dat ik er al was, al kijk ik nu meer uit naar het warme water in het hotel, dan naar het meer zelf.

Zondag dan naar de markt in Chichicastenango, waar ik op zoek ga naar een warme trui of jas, want momenteel loop ik hier echt te bevriezen. Al is het hier natuurlijk geen -7 graden, have fun Belgium!

Tot volgende week!