Arrival

Een tip voor mensen die er ook een tijd op uit willen trekken? Zorg dat je zo goed als geen vrienden hebt. Want weg gaan is moeilijk. Iedereen achterlaten is moeilijk. Beseffen dat je vierentwintig weken moet doorkomen zonder middagjes in het Azaleapark, zonder nachtkus van je moeder, zonder verteluurtjes met je zusje, is moeilijk. En er dan ook nog eens achterkomen dat je hier allesbehalve bereik hebt, dat maakt het natuurlijk helemaal moeilijk - mijn eerste nacht hier droomde ik over mijn gsm, waarop telkens een streepje verscheen, maar iedere keer dat ik probeerde te bellen, verdween het weer. Opgetogen, maar tegelijk ongelooflijk in paniek, schoot ik wakker, greep naar mijn gsm en ... niets. Ook over facebook - freak als ik ben - heb ik natuurlijk al gedroomd. En dan kom ik bij het onzin-verhaal aan dat ik geen laptop mee mocht nemen wegens te gevaarlijk en nergens internet. Er zijn hier meer dan voldoende sloten die je moet openbreken voor je aan mijn kamertje komt, en iedere student die ik tot nu toe leren kennen heb, bracht zijn laptop mee. Behalve een of andere rare Deen, maar die bracht helemaal niks mee, die loopt hier zelfs al drie weken zonder shampoo rond, best smakelijk. Hoewel ik er ook serieus over denk om mijn haar drie maand ongewassen te laten - the water is freeeeezing cold! Maar goed, zelfs in mijn gastgezin blijk ik internet te hebben, weliswaar muy lentissimo, maar het is er wel! Luis, mijn gastpapa, vroeg me de eerste dag zelfs al naar mijn facebook, en dan ben ik de freak! Gelukkig zijn internetcafé´s hier spotgoedkoop, en voel ik me nu alweer ietsiepietsie minder buitengesloten van jullie bestaan.

Maar ik zal bij het begin beginnen, ik loop hier alweer veel te veel op de feiten vooruit. Eerst en vooral had ik inderdaad bijna mijn vliegtuig gemist. Niet eens mijn tweede of derde vliegtuig, neen, meteen het eerste maar. Hoewel ik niet vind dat je mij daar de schuld van kunt geven - wie zou er na zo´n heerlijk afscheidsfeest wel om vijf uur ´s morgens fris en bepakt en gezakt klaar staan voor vertrek?

Dus schoot ik om iets na vijf wakker, met zelfs nog conditioner in mijn haar die ik er om een of andere onbekende reden niet uitgespoeld had, en met een koffer die van de bescheiden 23 kilo waarop we hem hadden weten te houden, die nacht plots negen kilo meer was gaan wegen. Help! Nuja, dan maar bijbetalen, het was nu toch te laat om er nog iets aan te doen.

Een half uur te laat kropen we de auto in, mijn moeder mopperde al iets in de trend van ´Je kunt het vergeten dat ik een boete riskeer door jouw schuld, ik rijd niet te snel hoor!´ (wat trouwens ook een eerste keer zou zijn), maar op dat moment had ik zoiets van doe maar, geen probleem, dan blijf ik lekker hier. Maar het mocht niet zijn en ik haalde mijn vliegtuig nog met gemak, en na een moeizaam gesprek met de twee Franstalige oudjes naast mij, kwam ik zelfs veel te vroeg in Madrid aan, waarna de echte, twaalf uur durende vlucht begon. Waarop ik trouwens hoopte eindelijk mijn roes te kunnen uitslapen, maar een kater verwerk je niet zo gemakkelijk als ze je iedere twee uur de meest misselijkmakende maaltijden onder de neus komen proppen, of als de luidruchtige zatte Spanjaard naast je je blijft aansporen mee te drinken van zijn rode wijn.

En zo kwam ik aan in Costa Rica, waar ik meteen verliefd op werd. Twee uur moest ik er wachten, twee uur heb ik voor het raam naar buiten zitten staren, telkens weer nieuwigheden in het prachtige landschap ontdekkend. Wie zei iets over Guatemala, hier wou ik blijven! Maar goed, over drie maandjes tijd genoeg om San José te veroveren, toch maar het vliegtuig op richting Antigua. Tot nu toe leek alles zo goed te gaan, dat ik mijn eerdere angsten helemaal vergeten was, en er weer het volste vertrouwen in had. En dat is natuurlijk het moment waarop het misgaat. Opgetogen stond ik op mijn koffer te wachten, toen ik een groene koffer langs zag komen die toch verdacht veel op de mijne leek, maar in een plastic zak ingepakt was. ´Toch niet de mijne´, dacht ik nog, tot ik aan de open kant van het plastic een hele reeks kleren zag volgen, die me toch óók wel enorm aan mijn shirtjes deden denken... En toen drong het eindelijk tot mij door: mijn veel te zware koffer had het tijdens de lange reis begeven! Natuurlijk - niets verloopt bij mij nu eenmaal ooit van een leien dakje. En wegens het overgewicht krijg ik niks terugbetaald, mijn plan nu is om de stukken weer aan elkaar te plakken met mijn rolletje verbandtape - moet lukken, toch?

Toch nog vol enthousiasme liep ik naar buiten, waar een wildvreemde me meteen overspoelde met knuffels en kussen, en zei dat we de koffers wel eventjes in de wagen zouden gaan zetten. Naïef als ik ben, liep ik meteen achter de man aan, plaatste al mijn bagage in de auto, waarna de man natuurlijk spoorloos verdween. Nog steeds allesbehalve achterdochtig besloot ik David te gaan zoeken, de enige naam die de man genoemd had, en naar ik begrepen had een andere student die hij moest oppikken. En dit bleek inderdaad een schitterend plan, nadat ik David, die een vent van een jaar of vijftig bleek in plaats van de jonge student die ik verwachtte, gevonden had, kwam ook de man van de auto weer opdagen, die dus wel degelijk te vertrouwen bleek. Eén van de eerste dingen die hij daarna tegen me zei, toen hij wel met mij bleef praten in plaats van gewoon in rook op te gaan, was ´You look like the type of girl I´ll see dancing on the table in clubs on thursday.´ Over mensenkennis gesproken!

Nu alles in orde was konden we naar mijn huisje vertrekken, waar iedereen versteld stond over al mijn bagage, hoewel ik nog steeds vind dat ik het heel netjes gehouden heb. Het huis bleek veel groter dan verwacht, met een hele rij slaapkamers waarvan ik nog steeds probeer uit te puzzelen wie er slaapt, twee douches (met, zo kwam ik al snel op een zeer aangename manier te weten, natuurlijk enkel ijskoud water), en twee wc´s, de kleinste wc´s die ik ooit gezien heb wel - zit je lekker op je gemak op de bril, hang je tegelijk met je hoofd klem onder de kraan in de wastafel, wat ´s nachts trouwens wel van pas bleek te komen met mijn acute buikgriep. Of de overblijfsels van mijn nog steeds niet uitgeslapen kater, maar dat klinkt natuurlijk minder zielig. Na de rondleiding door het huis meteen maar mijn bed ingedoken. Die ik na een uur alweer uit moest om heerlijk de rest van de nacht rond de pot te hangen.

De volgende morgen bleek dat het ontbijt hier inderdaad gigantisch is. Eerst een kom cornflakes, dan een pannenkoek of vijf, gevolgd door roerei met brood en koeken, en de ´delicatesse´ van Guatemala. zwarte klei. Er is niks ter wereld dat er zo onsmakelijk uitziet. Gewoon een brok zwarte klei, gemaakt van bonen en maïs. Nadat ik na een half kommetje cornflakes al genoeg had, als niet ontbijtende, altijd gehaaste westerling, bekeken ze mij alsof ik een of ander ondankbaar verwend nest was, maar goed, niks aan te doen. Dan naar school, waar ik om half negen moest zijn, maar waar we heen vertrokken om vijf minuten voor half - iedereen is echt onvoorstelbaar traag hier. Ik kwam natuurlijk veel te laat aan, maar ook dat blijkt hier normaal te zijn - perfect dus voor iemand als ik!

Op school kreeg ik een stapeltje boeken en informatie in mijn handen geduwd, die ik natuurlijk meteen ben kwijtgespeeld. Nog steeds geen flauw idee van wat er mee gebeurd is, maar boeken heb ik dus niet meer. Daarna volgde een rondleiding door Antigua - ik stond nog niet bij de gids of ik ben compleet door mijn benen gezakt. Gewoon flauwgevallen bij mijn eerste stap op straat. Ik lijk het wel voor mooie introducties te hebben nadat ik zaterdagavond bij de ´SURPRISE!´ ook meteen van het trappetje gesukkeld ben. Goed, terug de school in gedragen door drie man, op een zetel gelegd met mijn benen in de lucht, een handdoek over me heen (heb ik al gezegd dat het hier echt koud is? ´Mucho frio´, hoor ik hier tig keer op een dag, daar sta je dan met je koffer vol zomerse kleedjes en shortjes!), en de woorden ´La escuela es tu casa!´ Thank God, want hier hebben ze tenminste water voor mij, wat in mijn echte casa niet het geval was. Na een paar uurtjes slapen op school (waar kennen we dat van?) leek het ze toch beter mij naar huis te sturen, en hier vonden ze geen betere oplossing voor dan mij in een tuc-tuc te zetten. Mijn hemel, ik dacht bij iedere hobbel dat mijn volledige maag er uit gekatapulteerd zou worden. En natuurlijk was ik helemaal vergeten welk huis nu het mijne was. Daar sta je dan, in een straat waarin ieder huis een andere kleur heeft, en toch weet je het jouwe niet terug te vinden. Dus vond ik er niets beters op dan mijn sleutel op iedere deur uit te proberen - waarna ik uit zo´n zeven huizen plots kwade hoofden zag steken. Perdone!

Thuis probeerden ze mij wat op te knappen met soep en thee - maar alles wat ik wou was water. Ze hebben mij echt in het enige gezin ter wereld gestopt dat geen water in huis heeft, en het enige gezin in heel Antigua dat geen woord Engels spreekt. Nu ben ik toch blij met mijn kennis van het Latijn (zo weinig als het ook is), hier voor heb ik me zes jaar lang door die Latijnse lessen geworsteld! Ik versta het meeste, enkel antwoorden lukt nog niet. Dat is pas hel, ik wil zo veel zeggen, maar vind de woorden niet, en zit er dus maar wat zielig bij als een vis die op het droge naar water hapt. Zelfs de twee Duitse studenten die in hetzelfde huis verblijven, spreken met moeite Engels. Dus zit ik maar, en zwijg. Enkel toen bij een gesprek over internationale restaurants en fastfoodketens bleek dat Romelia gek was op Pizzahut, kon ik vol trots zeggen - en dat was ook de eerste keer dat ik dat zo trots zei - ´Yo trabajo en el Pizzahut en Belgica!` En nu ben ik God hier, ze willen alles weten over de verschillende pizza´s, maar zo ver reikt mijn Spaans nog niet.

Romelia is trouwens een echte mama, ze kwam verschillende keren mijn kamertje binnen gisteravond, om koorts op te meten, om soep te brengen of energy-drink (ik wil gewoon water!), of gewoon eventjes over mijn bezwete rug te strelen:

En Luis is hilarisch. De eerste ochtend stond hij uitbundig te feesten op ´Happy Birthday´, en toen hij vanmorgen zijn hemd in zijn broek stak, riep hij ´STRIPTEASE!´, en volgde er een nieuw vreemd soort dansje.

Wel draait alles hier om vaders - wat even tanden bijten was. Na honderden vragen over mijn vaders beroep, over zijn auto, over zijn weetikveelwat, heb ik het toch maar voorzichtig gezegd. Mi papa es mort. Waarop hij antwoordde met ´morir es vivir´, oftewel to die is to live, en dat was mijn enige bijna-traanmomentje tot nu toe.

Vanmorgen vol goede moed terug naar school getrokken, hoewel nog steeds wat draaierig en hard hopend dat ik niet weer flauw zou vallen, niet nu ik hier zo alleen op straat liep. Maar alles verliep prima, en ik heb meteen mijn allereerste salsales meegemaakt. Wanneer ik terug ben is het dus gedaan met de ´Maxime danst altijd hetzelfde, zo met haar armpjes´, dan dans ik jullie allemaal onder tafel!

Na de salsales ook het eerste verjaardagsfeestje hier gehad, waarbij we allemaal Happy Birthday in onze eigen taal moesten zingen - sluw als ik ben liet ik een Antwerpse helemaal in haar uppie zingen. Daarna met drie Deense meisjes een tweede poging tot het ontdekken van Antigua ondernomen. En het is hier prachtig. Echt onvoorstelbaar, een betoverende kerk, een ongelooflijk klooster, gigantische vulkanen... Foto´s zijn er nog niet, het is nu te veel voor mijn ogen om te ontdekken, mijn lens mag later op rondleiding gaan.

Om niet weer te verdwalen heb ik wel eens naar de straatnamen gevraagd, en simpeler kan het echt niet: de eerste straat noord, de tweede straat noord, de derde straat noord, en ga zo maar door. Vanaf vandaag geen verdwalingen meer voor mij!

Natuurlijk werden we ook uitgebreid langs alle discotheken en clubs hier gegidst - who said I´d be in rehab here, it´s fucking paradise! Vanavond is het ladiesnight: gratis mojito, volgende mojito´s aan vijftig quetzales, wat zo veel, of liever zo weinig, is als vijftig eurocent. In een andere club drink je voor twee euro vijftig de hele nacht à volonté! Nadat ik verkondigde dat ik na een paar tequilashotjes al laveloos op de grond lig, word ik nu als echte ´economic´ bekeken, een echte gierige Hollander. cheap drunk. Ik ben hier trouwens eindelijk de lange Hollandse die ik zou moeten zijn, iedereen is hier zó klein!

Maar goed, vanavond my first night out hier. Met een paar Noorse chicas, die hier duidelijk de boel al op stelten gezet hebben; wat een verhalen over hen de ronde gaan... Benieuwd wat deze nacht zal brengen!

Hasta luego!