Maandagmorgen, ondertussen alweer twee weken geleden. Maandagmorgen is de spannendste morgen, want dan arriveert er weer een nieuwe lading toeristen. En dit keer een gigantische lading Gringos. Maar géniale mensen, zonder uitzondering. Of ja, natuurlijk wel met uitzonderingen eigenlijk, maar daar praten we dan gewoon niet over. De meest opvallende toevoeging aan ons schooltje was zonder twijfelen de hele groep meisjes van een school in California, die echt van die felle negerinnen zijn en de hele dag lopen te bitchen, maar waar je niet anders mee kunt dan keihard om lachen. Echt, de hele school is veranderd. Vorige week hadden we nog een school vol schreeuwende en rennende tienjarige koters, die ondertussen gelukkig eindelijk weg zijn, en nu hebben we een stuk of tien bitchende negerinnen die de hele school omgetoverd hebben tot een gebouw vol fel Amerikaans gekrijs. Maar ze zijn wel vriendelijk tegen mij hoor, alleen tegen elkaar wat minder. En dan is er nog een hele groep Amerikanen gearriveerd, die allemaal alleen gekomen zijn zoals ik. Met hen heb ik meteen een weekendje weg geboekt, die leken meer dezelfde verlangens van het weekend te hebben, dan de groep waarmee ik het weekend er voor op stap was, en die hun luxeresort in verdwenen en we nooit meer teruggevonden hebben.
Die maandagavond kreeg ik na de les mijn informatie over mijn vrijwilligerswerk. Ik heb besloten dat ik ook een natuurproject ga doen, ik heb foto´s gezien van vrienden met de schattigste baby-aapjes in hun armen, en ik wil echt ook zo een snoezig pluizenbolletje vasthouden! Dus ga ik dit voor een weekje proberen, misschien langer, te zien hoe het bevalt. Na die week had ik nog één weekje school te gaan, met het derde boek, en hoewel ik diepe hoop koesterde dat dit verandering zou brengen in mijn saaie lespatroon, was dit niet compleet het geval. Maar goed, ondertussen ben ik vanmorgen aan mijn sociaal project begonnen, in een weeshuis. Terwijl ik dit project doe, blijf ik bij dezelfde gastfamilie in San José wonen, dus da´s ook wel gemakkelijk. Daarna wil ik dan een week naar het natuurproject - daarvoor moet ik ook echt in het natuurpark slapen, maar daar kijk ik eigenlijk ook wel al helemaal naar uit.
Ondertussen liep ik nog steeds half dood te gaan van de oorpijn, en had ik geen flauw idee van wat ik nu met mijn voorschrift en rekening moest doen. Dus ben ik er op school maar over gaan praten, en hebben zij me uitgelegd waar het verzekeringskantoor zich bevond. Ik besloot de medicijnen maar te kopen, en dan een andere dokter te zoeken over twee weken. Op mijn voorschrift hebben ze trouwens doodleuk ´18 años, 11 meces y 6 dias´ geschreven, in de tijd dat ze dat berekenden, hadden ze mij beter kunnen helpen.
Maar goed, dus trok ik de volgende dag na school naar de apotheek, waar ze mijn medicijnen natuurlijk niet allemaal hadden, en naar het grote gevaarlijke San José. Ik heb aan tig verschillende mensen de weg moeten vragen, want was natuurlijk helemaal op een verkeerde plek de bus afgestapt. Eindelijk bij het verzekeringskantoor aangekomen, na nog eens een uur wachten en een heleboel heen en weer gepraat waar ik veel te weinig van begreep, werd het me eindelijk duidelijk dat ze hier niks voor me konden doen. Ik had een of ander numéro patronal nodig, nog steeds geen idee van wat het is. Daarbij kwam dat de slimme mensen van WEP, de organisatie waarmee ik hier ben, mij enkel verzekerd hebben voor de tijd dat ik in Guatemala zat, en helemaal vergeten waren mij ook te verzekeren voor mijn maanden hier in Costa Rica. Dus daar sta je dan uit te leggen dat je echt wel verzekerd bent, maar er helemaal geen kaartje van hebt. Heel geloofwaardig allemaal. De man was heel vriendelijk, en deed enorm zijn best mij te helpen, maar ik schrok me een ongeluk toen hij plots zei dat deze zaken heel serieus genomen worden hier, en ik het land uit zou moeten. Ehm, hallo? Het land uit? Ja, zegt hij, je krijgt vier dagen om te betalen, dit is je laatste dag, dus als je nu niet betaalt, moet je weg. Allemaal goed en wel, maar ik stond er toch om te betalen! Vertelde hij vrolijk verder dat dat hiet dus niet lukte zonder mijn nummer van weetikveelwat, en dat ik dezelfde avond nog terug moest keren naar Home Creek, waar het ziekenhuis was, om daar te betalen. Ja hoor, ik ga nog eventjes een tocht van vijf uur maken om daar te geraken. Ik heb de man netjes bedankt en ben terug naar de school getrokken om hun hulp in te schakelen. Nuja, terug naar de school getrokken... Ik wou terug naar de busstop gaan, maar was zodanig in gedachten verzonken, dat ik helemaal vergeten was waar ik naar op weg was, en gewoon maar bleef doorwandelen. En zelfs toen ik helemaal aan de andere kant van de stad uitkwam, dacht ik nog wel wat te herkennen, en bleef dus gewoon door wandelen. Wat helemaal niet eens mogelijk was, wat ken ik nu in hemelsnaam in San José, ik blijf dag in dag uit in het veilige San Pedro, en heb zonder veilig in een taxi te zitten nog nooit de stad betreden. Maar oké, verdwalen is mijn ding wel. Ik weet nog steeds niet waar ik helemaal beland was, maar in ieder geval heel erg ver. Toen ik uiteindelijk toch maar de weg vroeg, en ik een weg helemaal terug moest volgen tot het einde, en toen geen einde bleek te hebben, heb ik mijn frustraties omgezet naar een koopwoede. Helaas werkte ook dit niet, ik zag de mooiste en goedkoopste schoenen, die me zeker van mijn gepeins hadden kunnen afhelpen, was ik niet zo gefrustreerd geweest dat ik er niet in slaagde ze te passen. Dan maar geen schoenen, verder de eeuwige weg volgen. Kilometers en kilometers verder, althans, zo leek het, kwam ik eindelijk bij een halte uit. Hopend dat ik op de juiste bus gestapt was - die bussen hier hebben namelijk onveranderlijke bordjes voor het raam hangen, ´San Ramon´ kan dus betekenen dat de bus je naar San Ramon brengt, of dat hij daar vandaan komt. Heel handig allemaal, net zo handig als het rare bewaarsysteem van het geld, waar al je geld in een soort grote bak voor de deur wordt gesmeten. Ik heb iedere keer zin er eens per ongeluk tegen aan te lopen en alle muntjes in de rondte te zien vliegen, maar tot nu toe heb ik me kunnen bedwingen. Het is natuurlijk al heel wat dat je effectief bushaltes hebt hier, was ik niet meer gewend na Guatemala, waar je maar werd geacht er ergens op en weer af te springen. Nu nog busuren zodat ik geen eeuwigheid meer op mijn bus sta te wachten, en ik ben helemaal terug in Europa beland.
Terug naar de school dus. Gelukkig was ik op de juiste bus gestapt, nog meer ongeluk kon ik echt niet gebruiken. Op school konden ze me niet helpen in verband met het nummer dat ik nodig had, maar zeiden ze gewoon dat ik de rekening maar weg moest gooien. Hun eigen schuld, zo zei de dame van de receptie. Ja heel mooi, maar word ik nu het land uitgestuurd? Volgens hen gaat de regering zich hier echt niet mee bezig houden, wel zeiden ze dat ik kans heb problemen aan de grens te krijgen, daar ze mijn paspoortnummer en alles in het ziekenhuis hebben. Dus als ik het land niet uit kom, pleeg ik een telefoontje naar de school, en mogen zij eventjes mooi uitleggen waarom ze mij de rekening niet hebben laten betalen.
Dinsdagavond hadden Elke en ik afgesproken iets te gaan drinken met de twee jongens die we in Cahuita leren kennen hadden. We besloten de nieuwe Gringos maar op sleeptouw te nemen, en zo belandden we met Carrie, Sherry en Mack in de bar. En echt waar, toen werd al duidelijk wat voor een gek stel mensen er weer was aangekomen. Mack is een Canadees, die leeft voor en van het vissen. Het is echt zijn leven, hij werkt als gids voor vissers, vist in zijn vrije tijd, gaat naar de unief op een eilandje waar hij per boot heen moet. Eerst leek het me een beetje een raar typetje. Hij wou geen biertje toen ik hem iets aanbood, hij leek een beetje verlegen, maar zodra we in de bar aankwamen, sloeg dat helemaal om. Compleet. Hij is ongelooflijk snel dronken, en strooit tequila shots in het rond dan. Ik wil niet weten hoeveel shots ik al binnen heb op zijn kosten. Sherry is een vrouw van eenendertig, die nog gekker is. Ze is zó jong in haar hoofd, wou alleen maar meer en meer drinken, wilde toen de bar sloot alleen maar de andere bars gaan verkennen. Ik lag echt in een deuk om haar, ze danst als een gek terwijl er niemand danst, en drinkt me compleet onder de tafel. Carrie leek op dat moment nog de normaalste van de hoop, wat echter helemaal omsloeg in het weekend. Maar al bij al was het een heel geslaagd avondje, en ondanks dat de taxichauffeur voor de zoveelste keer een hele omweg nam om de meter maar lekker hoog op te laten lopen, keerde ik tevreden naar huis terug!
Woensdag kwam ik natuurlijk te laat op school. Zoals altijd eigenlijk. In Antigua stond ik bekend als ´La Chica Nocturna´, en hier begin ik die naam ook al toegespeeld te krijgen. Gelukkig kan mijn leerkracht er nog mee lachen, volgens hem zijn alle Belgen enorme feesters, iedere Belg aan wie hij les gaf, kwam dagelijks te laat. Dat moet ik dan maar in stand houden hé! Hoewel ik maandag wel mooi op tijd was. Dat was dan ook het enige, dinsdag was ik te laat, maar de schuld daarvan schuif ik volledig naar mijn lieve mama toe. Ik was namelijk met haar, Domi én de kat aan het skypen terwijl ik ontbeet, dan kun je toch niet naar school gaan? Maar wat maakt mij de school ook uit, ik zit in de beste klas van de school ondertussen, helemaal in mijn uppie, dus ik zit toch al op topniveau! Ik ben ondertussen al in het derde en laatste boek begonnen, mijn leerkracht praat aan een stuk door, ik krijg er geen knoop tussen, en ik zie een heleboel stof dat ik allang gezien heb. Dus zoveel mis ik nu ook weer niet.
Ondertussen hangen we iedere middag in het winkelcentrum rond, zoals echte Amerikanen. Ik voel me wel een beetje de ´cool kid´ zo, echt waar. Het enige verschil is dat ik de fastfoodrestaurants kan weerstaan, I love my beans! Dus hangen we daar steeds rond, kijken in winkels, drinken een smoothie, wachten uren in de rij voor de bank, of zetten een piercing in Elke haar neus. Ik ben dus toch niet de enige gek die zich hier vol gaatjes laat prikken.
Donderdag moest ik dus maar anderhalf uur naar de les, en zelfs dat was al te veel. Halverwege moest ik ´eventjes´ naar de wc, en heb ik daar dus maar een dutje van een kwartier gedaan. Om de vijf minuten vroeg ik of ik meer water mocht halen, en de leerkracht zei dus dat het al duidelijk was dat er niet al te veel met mij aan viel te vangen die dag. ´s Middags hebben we onszelf verplicht een burger naar binnen te proppen, al kostte het ongelooflijk veel moeite. En dan was het tijd voor het vertrek naar Monteverde. We waren met twaalf man, acht Amerikanen, twee Canadezen, en wij, de twee Belgen, de outsiders van het weekend. Dus bestelden we drie taxi´s, en op de een of andere manier bleken wij maar met drie in een taxi te zitten. Carrie maakte zich nog zorgen, Elke en ik wapperden haar woorden weg. Wie zou er nu zo stom zijn niet in een taxi te kruipen? Ja wie, Luke dus. Komen we aan het busstation aan, blijkt die helemaal nergens te zijn. Was hij binnen aan het praten met Jonas en Pablo, twee meter van ons vandaan, en had ons totaal niet weg zien gaan. Dus hij als een gek een andere taxi zoeken, en achter ons aan crossen. Gelukkig waren we veel te vroeg voor de bus, dus kon hij nog netjes met ons mee.
De busrit duurde een uur of vijf, en eerlijk gezegd waren we allemaal meer opgewonden om eindelijk te kunnen slapen, dan om naar het regenwoud te gaan. Dus was het des te gekker, dat we geen oog hebben dicht gedaan. We hebben de hele weg over vanalles en nog wat zitten praten, eigenlijk over helemaal niks interessants, en toch vlogen de vijf uur voorbij. Ik zat naast Luke, die werkelijk de raarste dingen wou weten. Vraagt hij plots wat de namen van mijn beste vrienden zijn, hallo, wat schiet je daar nu weer mee op? En dan kreeg ik natuurlijk een heel verhaal te horen over alle namen en bijnamen van zijn vrienden, alsof ik daarom gevraagd had. Maar goed, op de een of andere manier bleef het gesprek interessanter dan slapen, en waren we in geen tijd in het dorpje aanbeland. Na de engste bochten en weggetjes door de bergen weliswaar, waarbij de meerderheid van de groep hun maag voelde omkeren dan toch.
In het dorpje stond een vrouw op ons te wachten om ons naar het hostel te brengen. Ons hostel was een klim naar beneden (en later dus ook zo´n tien keer per dag naar boven, hel!), afgelegen en heel rustig, maar tegelijk op vijf minuten wandelen van het centrum. Perfect dus. Omdat we met zo veel waren, hadden we drie slaapzalen helemaal voor ons alleen, was ook wel zo gezellig. In het hostel voegden zich nog een rare Amerikaan bij ons, Scott, en een Duitser, Devid, die vanaf het begin Dr. Lederhösen gedoopt werd. Echt, ik ben nog nooit met zo´n gekke groep op stap geweest. De Duitser bleek een Jehovagetuige, dan zat er een meisje tussen die een Merman is, een kind dat er uit zag alsof ze blind was en dringend een bril kon gebruiken. Carrie bleek dat weekend biseksueel te zijn, Luke trekt al zijn kleren uit wanneer hij gedronken heeft, Brittany, die uren over haar vriendje blijft doorzeuren, begint na een drankje plots Luke te versieren. Echt, het was het beste, ergste, gekste, vreemdste weekend ooit. Maar ik loop al weer op de feiten vooruit.
Donderdagavond dus, kapot van de reis bleven we eventjes in het hostel zitten, die het prachtigste uitzicht ooit had. Ik tref het echt met mijn hostels, ben nog nooit ergens niet van een gigantisch uitzicht of een geweldige groep mensen bediend geweest. Dus daar zaten we dan, tot de honger toch wel heel ernstig begon te knagen. Aangezien ik aan het budgetreizen ben, hier in het peperdure Costa Rica, trokken we naar de supermarkt om daar iets kleins te kopen. Al snel waren we een heel deel van de groep kwijt - en dat bleek een voorteken voor de rest van het weekend. Telkens waren we wel iemand kwijt ergens, en nooit leken we ze terug te vinden. Dus nu ook, het ene moment liepen ze nog voor ons, het andere moment waren ze nergens meer te bespeuren. En daar de rest doelloos rond wou slenteren, en niet zomaar slenteren, nee, OMHOOG slenteren, een hele berg op, besloten Elke en ik rustig ergens te gaan zitten met een biertje. Dus daar zaten we dan, had slimme ik een flesje gekocht, en slaagde er totaal niet in het flesje te openen. Dus vroeg ik een willekeurige voorbijganger maar om hulp. Ook hem lukte het niet, maar als we wilden mochten we wel mee komen naar zijn huis, en zou hij het daar oplossen. Aangezien we tot nu toe nog nooit ons vertrouwen in de verkeerde persoon hadden gestoken, zijn we maar meegegaan. De man bleek Alejandro te heten, was negenentwintig jaar oud, een kikkergids, of hoe je zo iemand ook noemt, en woonde op slechts vijftig meter van ons hotel vandaan. Dus dat leek wel te vertrouwen.
Ik leerde buiten een Nederlandse jongen en een Nederlands meisje kennen. Toen ik daarna nog wat met de jongen stond te praten, begon hij een joint te rollen. In eerste instantie had ik het zelfs niet eens in de gaten, tot er plots twee agenten op ons afstormden. En hup, daar gingen we. Hij werd helemaal gefouilleerd, ik stond er maar wat dwaas naast te kijken. Of ik alsjeblieft weg mocht? Nee hoor, ik was medeplichtig. Tuurlijk, ik had het kunnen weten, ik zou eens niet in de problemen komen. De agenten bleven maar doorvragen over vanalles en nog wat, ik probeerde de Hollander nog te verdedigen door te zeggen dat het in Nederland legaal is, en hij er geen flauw idee van had dat dat hier niet mocht. Maar het mocht niet baten, en we werden allebei helemaal gecontroleerd. Ik snap nog steeds niet waarom ik daarna mee moest komen, had helemaal niks verkeerds gedaan en nog minder op zak, maar daar gingen we dan. De bak in, zeiden ze. Altijd fijn om zoiets te horen wanneer je in Latijns-Amerika bent. Ik had geen flauw idee van wat ik moest doen, in mijn hoofd was ik aan het panikeren, aan het huilen als een gek, helemaal aan het doordraaien, maar ik kon gelukkig mijn kalmte bewaren. Dus wandelden we mee met de agenten naar het bureau, ondertussen bleef ik maar vragen wat er zou gebeuren. Gelukkig praat ik Spaans. Nu ja, gelukkig, misschien had ik het liever niet gehoord. De agenten vertelden namelijk doodleuk dat we hier een nacht in de bak zouden doorbrengen, de dag er na naar een andere gevangenis zouden getransporteerd worden voor een nacht, en dan de dag daarop naar huis werden gestuurd. En dan mochten we in geen tien jaar Centraal-Amerika nog binnen komen. Mijn hemel, ik dacht dat mijn hart het begaf, echt waar. Krijg zoiets maar eens te horen. Ik wou huilen, maar zelfs dat lukte niet, ik stond alleen maar te beven. Ik had niks verkeerds gedaan, maar maak dat hen maar duidelijk. Dus bleven we maar mee wandelen, tot een of andere kerel plots uit het niks kwam opgedoken om ons te ´helpen´. Hij bleef maar op de agenten in praten dat we toeristen waren, dat we dom en rijk waren, dat ze beter gewoon ons geld zouden afpakken en ons laten gaan. Het kon me op dat moment allemaal geen ruk schelen, dat ze me alles afnamen, zolang ik maar op vrije voeten bleef. De man leek echter ietwat een guur type te zijn, dus de agenten namen niet zo veel notie van hem. Dus de schrik bleef er in. Eindelijk kwamen we bij het politiebureau aan, bleek het gesloten. Dat vond ik al wat raar, als politie weet je toch wanneer het bureau open of gesloten is? Maar goed, daar stonden we dan. De rare man bleef maar op de agenten in praten, die er duidelijk niets van moesten hebben. Op dat moment zette de Hollander het op een lopen, dus rende een van de agenten er achter aan, en waren ze nog minder tevreden. En dat leek me het juiste moment om in te grijpen. Ik had de man en de twee agenten alleen gelaten, in de hoop dat hij het voor ons kon oplossen, maar dat leek nergens op uit te draaien, dus heb ik mijn vrouwelijke charmes in de strijd gegooid. Ik nam daar een enorm groot risico mee, maar wat doe je op zo´n moment? Je ziet het grote gevangenisgebouw achter het politiekantoor, de kleine ruitjes en de waarschijnlijk nog kleinere kamertjes, en daar wil je allesbehalve naar binnen gaan. Dus heb ik lekker een potje met de agent staan flirten, en eerst leek dit hem enkel meer te irriteren, dus even dacht ik dat ik het enkel erger had gemaakt, maar iets later stond hij toch al te grinniken om mijn grapjes, en plots keek hij naar me en zei hij dat ik moest maken dat ik weg kwam. Ik ben nog nooit zo blij geweest. Ik vloog de man in de armen, waar hij nog meer om moest lachen, en hij zei dat ik het zeer goed voor elkaar gekregen had. Dus ik als een razende terug naar mijn vrienden, die amper beseften wat er gebeurd was. Ook de Hollander mocht gaan, maar moest wel tachtig dollar betalen. Dus kwam hij mij om de helft vragen, wat ik, nog steeds bibberend van de schrik, gewoon maar gedaan heb. Daar ging mijn budgetreizen, maar ik ben tenminste nog aan het reizen.
Terug bij de bar aangekomen stond de hele groep buiten verdwaasd rond te kijken. Het feestje was ondertussen afgelopen, niemand wist waar ik was, niemand wist wat ze in hemelsnaam moesten doen. Hele opluchting toen ik terug kwam, stond ik daar even mooi voor de deur van de gevangenis! Maar ik ben er aan ontsnapt, en het was wel hét verhaal van het weekend. Het feestje was ondertussen afgelopen, dus wandelden we terug naar het hotel om daar nog wat te praten. Brittany, die eerlijk gezegd overkwam als de brave van de hoop, was zo dronken dat ze hier de dag er na zelfs niets meer van herinnerde, en probeerde terug in het hostel Luke haar kamer in te lokken met gummybeertjes. Mack was als een gek aan het zingen in de badkamer, en leek daar eeuwig te willen blijven. Dus zou Sherry dat wel eens oplossen, en klopte op de deur met de woorden ´Mack, mama Sherry is here to take care of you!´, en zo werd zij mama Sherry gedoopt. Wat best verkeerd overkomt, aangezien ook Devid haar zo noemde, en zij wel gezellig iedere avond samen lagen te vozen. Sherry en haar elf jaar jongere toyboy. Ze zat zelfs enkel nog in haar onderbroekje op de kussens voor onze deur, toen plots iemand naar buiten kwam. De oudste van de hele groep halfnaakt op de gang. Reizigers zijn gek.
Elke en ik besloten nog eventjes mee te gaan naar het huis van Alejandro om nog wat animalplanet te kijken en te kalmeren. Kalmeren lukte niet echt, maar de angst werd omgezet in lachen, en ik heb de rest van de avond in een deuk gelegen. We keken naar zeehonden en pinguïns en ik snap er nog steeds de grap niet helemaal van, maar ik heb de avond beter afgesloten dan ik eventjes dacht.
Terug in het hostel aangekomen, bleek Carrie met de Belg aangepapt te hebben. En dus zijn we maar snel naar binnen geslopen, hen alleen op het terras latend. Maar dat bleek niet te helpen. Een paar minuten later werd er op de deur geklopt, of het ons zou storen als ze in onze slaapzaal seks zou hebben? Ik zeg het je, die Amerikanen zijn gestoord. Abnormaal. Ik lag in een deuk, en kon ze alleen maar aansporen, maar natuurlijk was niet iedereen hier zo van gediend. Dus trokken ze de keuken maar in. Ik ben netjes de hele nacht in de kamer gebleven, onze deur kwam namelijk recht uit op de keuken, maar blijkbaar is ze daar nu ook weer niet zo lang gebleven, want de volgende morgen werden we wakker met een leeg bed, bleek ze daarna vrolijk bij Mack in bed gekropen te zijn. Rare boel.
De volgende morgen werd ik zo ongelooflijk vroeg wakker - ik snap echt niet hoe het komt, hier in San José geraak ik mijn bed niet uit, in het weekend, wanneer ik eindelijk mag uitslapen, word ik wakker om zes uur ´s ochtends - dat ik iedereen maar ben beginnen wekken. Ik verveelde me dood, dus ben maar wat op en neer gaan springen en wat gaan roepen in ons kamertje. Werd me niet helemaal in dank afgenomen, zeker niet omdat ik na het ontbijt besloot dat ik zelf best nog wel wat wou slapen. Gelukkig was ik niet de enige en konden ze me geen boontje van eigen deeg geven!
Rond half elf werden we opgehaald om aan de canopytour te beginnen. Aan gigantisch hoge ziplines zouden we door de cloudforest (Bestaat daar een Nederlands woord voor? Wolkenwoud?) zoefen. Met een busje trokken we naar het bureau van waaruit onze toch zou beginnen, en daar zag ik, stom genoeg, het gastenboek liggen. Waar ik natuurlijk in begon te bladeren. Tot op dat moment had ik nog geen greintje schrik gevoeld, maar natuurlijk opende ik het boek net op de pagina waar iemand geschreven had: ´I crashed into a tree, but it was great!´ Ik dacht dat ik het zou begeven, stond alleen nog maar te trillen. Maar niet over nadenken, ik zou het doen. Zeker weten. Dus liet ik mijn harnas netjes aan mijn lichaam bevestigen, zette een helm op mijn hoofd, liet ze me vertellen dat ik mijn slippers zou verliezen, maar ja, niks meer aan te doen, ik kan best nog wel een paar schoenen verliezen, verlies er hier genoeg. En daar gingen we dan. We kregen een uitleg van een man die al aan een lijn hing, en toen ik hem zo zag bungelen, terwijl zijn voeten zelfs op een verhoog stonden, werd ik helemaal bang. We moesten zelf ´breaken´, wat inhield dat we met onze handschoenen de draad stevig vast moesten nemen naar het einde toe, en afremmen. Toen ik vroeg wat ik moest doen indien ik hier niet genoeg kracht voor had, kreeg ik doodleuk te horen dat ik dan inderdaad tegen een boom zou crashen. Ik had er echt zin in.
Ook de busrit terug was hel voor me, ik wou liefst gewoon naar huis rennen. Rennen, rennen, rennen, ik heb me echt nog nooit zo gevoeld, en ik heb al vaker zo van die enorme energyboosts gehad, geloof me. Terug in het hotel snapte ik helemaal niet hoe iedereen plots in staat bleek een middagdutje of chillsessie te gaan houden, ik wou alleen maar rennen. Maar daar was ik alleen in, dus ben ik maar in het hostel blijven verder stuiteren, en heb iets later mijn energie gebruikt om macaroni te koken. We aten de heerlijke pasta, dezelfde die we ook in Cahuita gekookt hadden, en tegen de avond trokken Luke, Elke en ik met wat biertjes terug naar het huis van Alejandro. We zijn naar het woud getrokken, of toch naar het begin er van, want volgens Alejandro zaten er daar panters en jaguars. We wachtten ook op de komst van Jonathan, zijn huisgenoot, die nog aan het werken was, en toen die terug kwam, wou die enkel maar een dikke joint rollen. Aangezien we dit keer veilig binnen in een huis waren en niet ergens voor de deur van een bar met politie in de buurt, zijn we er bij blijven zitten, en Luke, als Amerikaan die nog niet eens mag drinken, wou ook eens trekken. In geen tijd was hij zo ongelooflijk stoned, dat hou je niet voor mogelijk. Hij zat tegen een spiegel geleund en was er zeker van dat hij dwars door de spiegel heen leunde. Dus toen leek het ons maar beter te gaan. Jonathan zou me wel brengen achterop zijn motor, volgens Alejandro volledig te vertrouwen, dus daar gingen we dan. Ja hallo, die reed als een gek, en dan ook nog eens helemaal de verkeerde kant op. De bar was links van het huis, en hij trok de rechterkant op. En ik maar vragen of hij echt niet van plan was me te kidnappen, maar neen, volgens hem niet. En uiteindelijk kwamen we tegelijk met de wandelaars bij de bar aan, dus we hadden inderdaad een flinke omweg genomen. Maar goed.
Daar zat een dronken Mack al weer op ons te wachten met een hoop tequila shots, dus sneakte ik als een gek voorbij de agenten die voor de deur stonden, dezelfde als de avond er voor. We hebben de nacht in de bar doorgebracht, en ik heb geen stap meer buiten durven zetten door de lieve agenten die voor de deur stonden. Uiteindelijk sloot de bar en moesten we de deur wel uit, en nodigde een man ons uit om mee te komen naar zijn bonfire. Die echter dezelfde rare cocaïnedealer was die ons de avond er voor uit de problemen wou proberen helpen, maar ook degene bleek te zijn die ons in de problemen gebracht had, door de politie te vertellen wat hij ons zag doen. Heel mooi boeltje allemaal, ik snap nog steeds niet wat er voor die man in zat om dat te gaan vertellen, maar wat doe je er aan. Dus liepen we een stukje met hem mee, tot hij toch ietwat te agressief overkwam, en we liever niet meer mee gingen naar zijn huis. Op dat moment dacht Luke een ontsnapping te zien door te gaan plassen, dus liep hij het woud in. En kwam nooit meer terug. Carrie er achter aan, en ook zij verdween. Dus besloten wij ook maar te gaan kijken, maar zagen niemand. Achteraf bleken ze gewoon gehurkt naast het pad te zitten, en waren wij zelfs verder het woud in gegaan dan zij. Ook bleek stonede Luke iets later zo´n grom gehoord te hebben, dat hij er zeker van was dat ze opgegeten zouden worden door een panter. Carrie echter, die helemaal gek in d´r kop is, stond op, liep op het geluid af, en riep: ´If it´s my time to die, come now, and get me. If not, then don ´t.` Luke werd natuurlijk helemaal gek, heeft zich omgedraaid en is beginnen rennen - zijn tijd of niet, als hij het bos maar uitgeraakte was hij veilig, wie wacht er nu op een panter?
Ondertussen was ik met Mack en Alejandro naar een andere bar getrokken, waar je echter moest betalen om binnen te mogen gaan, dus ben ik vrolijk buiten gebleven. En heb frietjes gegeten met een paar meisjes die ik daar leerde kennen, en met wie ik waarschijnlijk binnenkort een tripje naar Panama maak. Het is hier zo gemakkelijk om nieuwe vriendschappen te sluiten!
Op de weg terug naar het hostel met Mack kwamen we een stel rare Zweedse mensen tegen, die me ´Shit on the wall´ in het Zweeds leerden, kan ook altijd eens van pas komen. Terug in het hostel leek het wat rustiger dan normaal, uitgezonderd Sherry en Devid dan, die weer knusjes bij elkaar lagen. Ik werd de kamer uitgeknikkerd wegens te veel lawaai, dus kwam Luke achter me aan met zijn laken als toga om hem heen. De volgende morgen vond hij zijn laken nergens meer terug, en herinnerde hij er zich niks meer van. Stoners.
Ook zouden we de volgende ochtend gaan bungeejumpen, dus nadat ik weer veel te vroeg in de ochtend wakker werd en iedereen het bed uit getrommeld heb, trokken we naar de front desk om het te boeken. Bleek er die dag veel te veel wind en regen en er werd zelfs bliksem verwacht, dus zat bungeejumpen er niet meer in. Helaas, waren we er net eindelijk helemaal klaar voor, ging het niet door. Dus zijn we de jaguar gaan zoeken, waarvan we de avond er voor hoorde dat die in het woud rond zou lopen. Samen met Luke en Elke ben ik wat gaan rondwandelen, vanaf het uitkijkpunt over het woud kon je zelfs de zee zien, ergens heel heel ver. Hoewel het de dag er voor heel dichtbij leek, en ik met mijn adrenalineboost er naar toe wou rennen, bleek het toch ietsje verder te zijn dan ik dacht. Ook de afgrond waar ze me gister in wilden gooien, en waar ik zelfs van naar beneden wou rollen, bleek plots een heel stuk dieper.
De volgende morgen namen we de bus van 6 uur ´s ochtends terug naar San José, dus zodra ik mijn plekje op de bus gevonden had, ben ik terug in mijn diepe slaap gevallen. Ik heb de hele rit geslapen, de hele 4-5 uren lang. Toen we een tussenstop maakten, en iedereen voor de veiligheid de bus af moest, hebben ze een eeuwigheid aan me moeten staan trekken, en toen ik er eindelijk uitgeklauterd was, heb ik me slaapdronken op de grond laten vallen, en heb daar verder geslapen. De tijd vloog voorbij, en in no time waren we terug in San José. Thuis was er natuurlijk weer niemand aanwezig, dus heb ik op mijn gemakje een douche genomen, en wat op mijn kamer gerust. Toen ze eindelijk thuiskwamen mocht ik met ze mee lunchen, hoewel lunch normaal niet inbegrepen is. Gelukkig maar, want die dag ontdekte ik ook dat mijn familie op zondagavond niet eet. De rest van de dag en nacht heb ik aan een stuk door geslapen, ik had blijkbaar heel wat in te halen.
Die maandag begon mijn laatste weekje op school. Bij Juan. Juan interesseerde me werkelijk geen ene zak, ik miste Karla echt. Karla, mijn geweldig optimistische leerkracht, hoewel haar hele leven in een jaar in elkaar gestort was. Zo was haar huis overstroomd bij een regenbui, was ze gescheiden van haar man en alleenstaande moeder geworden, wat hier echt niet doenbaar is, bracht ze haar kind om de week naar haar vader, wat nog minder doenbaar is, dus kreeg ze haar hele familie op haar dak, is ze in een ongeluk beland en heeft ze enorme problemen met haar tanden gekregen, waardoor ze verschillende operaties moest ondergaan maar het geld niet voor had, en dus al drie jaar met een beugel rondloopt. Verder is ze allebei haar creditcards kwijtgeraakt, dus betaalt ze tot op de dag van vandaag nog haar torenhoge schulden af, en is het uitgegaan met haar Duitse vriend. En het ergste van het hele verhaal was nog, dat haar grootvader een ernstig hartprobleem kreeg dat jaar. Toen de problemen opgelost leken te worden, en iedereen goede vooruitzichten had, is haar grootmoeder een weekje naar Mexico getrokken, om te ontsnappen aan de druk van iedere dag. En daar ging het mis. Haar grootmoeder heeft die week veel en veel te veel gedronken, of dat is toch waar ze vanuit gaan, want plots kreeg zíj een hartaanval. Ze belandde in een coma, en wegens zijn hartproblemen mocht haar man niet naar haar toe vliegen. Karla kon zelf ook niet gaan want had op dat moment geen paspoort in haar bezit, dus da´s wel een aangename belevenis. Uiteindelijk hebben ze opa toch laten gaan, en net op de dag dat hij bij zijn vrouw aankwam, is ze gestorven. Zo heeft hij haar toch nog levend kunnen zien. Maar da´s nog het hele verhaal niet. Oma werd gecremeerd in Mexico, opa nam de urn en haar eigendommen mee terug naar huis. En dan moet je natuurlijk net door San José passeren. Op de bus is de hele tas gestolen, met het hele boeltje er in. De as van grootmoeder was gepikt. Wie maakt er zoiets nu in hemelsnaam mee? Opa was niet te troosten, oma was een journaliste, dus door iedereen gekend. De hele stad was dus in rep en roer, overal werd er gezocht naar de urn, en uiteindelijk hebben ze hem terug gevonden op een bus, drie dagen later, waar de dief hem achtergelaten had. Haar bezittingen, zoals haar juwelen en geld, had hij natuurlijk wel netjes gehouden. Opa voelde zich zo ongelooflijk schuldig, dat zijn hart nog meer achteruit gegaan is, hij zijn kinderen niet meer aan durfde te kijken uit schaamte, en het dus enkel nog maar meer achteruitging. En ondanks dit alles, lacht Karla iedere dag als een engeltje, zie ik hoe kapot ze er van is dat het slecht gaat met haar Belgische vriend, zie ik hoe ze wil huilen, maar toch blijft ze de hoop er in houden, en zegt dat het niet erg is, dat als ze niet bij hem kan zijn in Europa, ze andere vrienden gaat opzoeken. En dan kom je bij het volgende probleem - ze mag haar zoontje niet meenemen naar Europa. Haar man heeft daar een stokje voor gestoken, dus nu gaat ze deze zomer voor een maand alleen, en hoopt ze tegen volgend jaar alles opgelost te hebben, zodat ze samen met haar zoontje naar Europa kan verhuizen. Daar bovenop werkt ze iedere dag op school, gaat ze naar avondlessen, zorgt voor haar zoontje, en geeft op zaterdag vrijwillig les. Ik snap niet hoe ze het doet, en daarbovenop heeft ze ook nog eens tijd om uit te gaan, en de gekste dingen mee te maken. Ik heb echt een diep respect voor haar, meer dan voor Juan, die alleen maar doortatert over zijn vrienden en vriendin uit Peru, en hoe hij de good boy is. Heel grappig, dat zijn vrienden dronkenlui zijn en hij altijd voor ze moet zorgen, maar laat mij toch ook eens wat vertellen man! Het leek wel te beteren, dag per dag, maar toch nu ook weer niet zo veel dat ik netjes iedere les heb bijgewoond.
Maandagavond na school ben ik met Luke naar de Amerikaanse mall gegaan, als echte cool kid die in de winkelcentra rondhangt, moet ik natuurlijk wel de verschillende centra gaan ontdekken. Er was eigenlijk geen klop te zien, dus zijn we maar wat brood en bier gaan kopen, hebben een bankje gezocht dat beschut was, en hebben daar gewoon wat zitten kletsen. Luke heeft echt zo goed als volledig dezelfde personaliteit als ik, en met hem kan ik echt uren lachen en praten. Dat is ook de reden waarom wij busbuddy´s geworden zijn - en omdat het lot, ofwel ons ticketje, ons telkens de stoeltjes naast elkaar toewijst -, ik heb me nog geen seconde met hem verveeld. Dus hebben we daar een paar uur gezeten, gepraat over thuis, over vanalles en nog wat. En toen we naar huis wilden gaan, begon het natuurlijk te stortregenen. Heel fijn. Een uur hebben we in de regen op de bus moeten wachten, dat verkeer lijkt hier ´s avonds echt nergens op, staat helemaal vast. En ik heb dan al zo´n fijne bus die zo vaak langs rijdt ... Niet dus. Maar uiteindelijk ben ik tenminste zonder brokken thuisgeraakt, en dat kun je van de avond er na niet zeggen. Dinsdagavond ben ik, nadat ik veel te lang op school was blijven plakken door Josies verjaardag, namelijk in slaap gevallen op de bus, en werd een uur nadat ik opgestapt was wakker. Aangezien ik normaal nooit langer dan een kwartiertje op de bus moet zitten, schoot ik helemaal in paniek, en ben als een gek de bus afgesprongen. De storm in, want het goot, het donderde, het bliksemde als een gek. En als je steeds maar hoort hoe normaal het hier gevonden wordt als iemand door de bliksem geraakt wordt, stelt dat je niet bepaald gerust. Bleek ik natuurlijk veel te vroeg afgestapt te zijn, misschien kijk ik voortaan beter even rond me. Het verkeer in San José is hier namelijk allesbehalve te vertrouwen, het kan zomaar eens gebeuren dat een rit van tien minuten, in een rit van meer dan een uur veranderd. Maar goed, daar stond ik dan, in de gietende regen, en besloot verder te lopen naar huis. Netjes aan de rechterkant beklom ik de helling, toen er plots, helemaal uit het niks, een auto tegen me aanreed. Echt waar. Ik voelde een knal tegen mijn linkerkant, en voor ik besefte wat er gebeurde, was ik door mijn linkerknie gezakt (mijn slechte knie natuurlijk, hoe kan het ook anders) en was mijn linkerarm door de spiegel van de auto volledig uit balans gebracht. Die leek daar maar wat nutteloos te bungelen. De auto reed door, maar stopte een aantal meter verder uiteindelijk nog. Het vreemde was echter, dat de man totaal geen aanstalten maakte om uit te stappen, en alleen maar achter zich staarde, niet eens naar mij. Dus liep ik flink kwaad de auto gewoon maar voorbij, ik wou gewoon naar huis, van de regen verlost zijn, en kijken of er echt iets scheelde aan mijn arm. Toen reed de man natuurlijk weer achter me aan, dit keer wel echt achter me, niet tegen me, en vroeg me of ik een lift wilde. Een lift? Excuses misschien? Ik wou helemaal niks van de vent, dus zei dat ik bijna thuis was, waarop hij toch zijn excuses aanbood, en vroeg of ik misschien iets mee wilde gaan drinken die avond. Ja hallo, da´s dus hoe je hier meisjes versiert - er tegenaan rijden en ze dan op date nemen. Ik heb gemaakt dat ik weg kwam.
Woensdags ben ik eindelijk naar het ziekenhuis teruggekeerd voor mijn oor, en als bijkomende reden kon ik nu ook eens naar mijn arm laten kijken, want ik werd ondertussen gek van de pijn, en had hem zelf al proberen intapen. Voor we het ziekenhuis binnengingen, moesten we door een apotheek lopen, waar ze me weer een of ander nieuw soort oordruppels wilden aansmeren. Sorry, maar ik heb het echt gehad met die medicijnen hier, ik wil gewoon een dokter zien. Dus mocht ik uiteindelijk de dokter zien, maar dit keer heb ik klaar en duidelijk gezegd wat ik nodig had, een zuigertje om mijn oor leeg te maken, en als ze dat niet hadden, ging ik weg zonder te betalen. Dit leek me een beter idee dan de eerste keer in het ziekenhuis, toen Elke al woest wou wegstampen, schreeuwend naar de dame achter de balie, terwijl een gewapende politieagente voor de deur stond te wachten. Dus hebben we dit keer klaar en duidelijk gezegd wat onze bedoeling was, en de dokter ging akkoord. Dus ik naar binnen, mijn probleem uitleggen, haar in mijn oor laten kijken... heb ik toch gewoon een oorontsteking! Eentje die nu natuurlijk gigantisch is, nu ik er al een maand mee rondloop. Ik dacht echt dat ik het ging besterven, dat ziektesysteem hier, dat lijkt echt nergens op. Dus heb ik haar vijf keer gevraagd of ze echt honderd procent zeker was dat het niet gewoon vuil was, en waarom ik langs mijn andere oor dan ook steeds dover werd. Blijken mijn twee oren natuurlijk gewoon in verbinding te staan, maar enkel mijn linkeroor is ontstoken. Maar dan wel gigantisch. Had ik daarvoor mijn spiksplinternieuwe piercing uit mijn oor gehaald zodat ze het vuil er uit zouden kunnen zuigen, valt er helemaal niks te zuigen! Dus kreeg ik antibiotica voorgeschreven, pillen en druppeltjes, en de medicijnen die ik al twee weken gebruikte, mocht ik weg gooien. Heel fijn allemaal. Natuurlijk ben ik helemaal vergeten vragen naar mijn arm, dus heb ik dat achteraf nog maar eens moeten doen, en die blijkt dus gekneusd te zijn, dus daar moet ik ook wat rustig aan mee doen. En mijn brace zat ook alweer om mijn knie, dus ik was weer mijn heerlijke gehandicapte zelf. Fantastisch.
Na het doktersbezoek trok ik naar de apotheek voor de deur, om mijn medicijnen te krijgen. Ik besefte het niet helemaal toen ik het rekeningetje tekende, pas achteraf had ik door dat ik 140 dollar betaald had, voor een flesje druppels, een latje pillen, en het doktersbezoek. Asjemenou. Niet moeilijk dat er hier zo veel mensen sterven, wie kan dat nu betalen! Terug op school aangekomen had ik echt geen zin om naar de les te gaan, dus heb ik lekker nog een uurtje gespijbeld, en het op het doktersbezoek geschoven. Natuurlijk geloofde mijn leerkracht er geen bal van, daar hij me de dag er voor betrapt had toen ik ook de middag spijbelde, maar gewoon in de tuin van de school met Luke zat te praten. Niet de beste verstopplaats. Dus ook nu kreeg ik weer een uur lang grapjes over me heen over mijn ´vriendje` voor wie ik alle lessen miste. Ja hoor. Zit ik lekker mijn oefeningen te maken, begint hij te zingen: ´Maxime esta enamoraaada, Maxime tiene un nooovio`, love classes.
Maar goed, daar hebben we de rest van de avond doorgebracht, Josie heeft de hele avond de securityman proberen te versieren, en op het einde van de avond heeft hij eindelijk toegegeven. Beetje pijnlijk dus dat we er gister achter kwamen dat hij een vriendin en een kind heeft. Doordat Luke mij zijn bijnaam verteld had, Spanky, door zijn achternaam Spangrud, was hij tegen het einde van de avond ontelbare keren gespankt. En Canche, uit Guatemala, heeft mij helemaal mismaakt met zijn gebijt altijd, want plots ben ik er ook hier weer mee begonnen. Arme Luke wist niet wat hem overkwam, toen ik hem plots de hele tijd maar in de nek beet. Is eigenlijk ook best raar nu ik er zo over nadenk, maar deze week is hij er al zo aan gewend, dat hij nu al gewoon zijn nek uitsteekt zodra ik in de buurt kom. Verder heb ik die nacht geen cent uitgegeven, de hele nacht ben ik getrakteerd geweest, dat is nu hoe ik backpack. Het was een fantastische nacht, en ik heb ongelooflijk veel foto´s die me er aan herinneren, foto´s van ons op tafel, van op Luke´s nek, van het ´model´, van de securityguys... Niet te geloven. Toen rond half twee de bar sloot, besloten Luke en ik nog een stukje te wandelen, terwijl Josie met haar securityguy bezig was. We waren nog geen drie meter ver, of leerden een paar jongens kennen, waar we eventjes mee stonden te praten. Vreemde kerels, eentje er van haalde plots een zakje marihuana uit zijn zak, waar we naar moesten kijken. Slimme Luke pakte het aan, en op de een of andere rare manier dacht zijn dronken hoofd dat het een cadeautje was, en stak het in zijn broekzak. Jongen boos, hij snel het zakje terug gegeven, en nog geen halve minuut later stopten er twee combi´s bij ons. Shit, daar gingen we weer, twee keer in nog geen week tijd. Maar we hadden wel enorm veel geluk dat hij het nét terug gegeven had. We moesten al onze zakken leegmaken en werden volledig gefouilleerd, de weed werd van de jongens afgenomen, Luke en ik hadden niets te vrezen. Dit keer was het zelfs niet nodig met de agent te beginnen flirten, want die begon uit het niks mij al te versieren. Rare agenten hier. Dus hebben we daar nog een tijdje mee staan praten, de eerste agent heeft zelfs zijn nummer in mijn telefoon gestoken, niet dat ik van plan ben daar ooit iets mee te gaan doen. En toen was Josie spoorloos. Dus zijn we overal naar haar gaan vragen, bleek de baas van de bar nogal kwaad te zijn geweest op de buitensmijter, die met haar aan het kussen was, en had ze de bar verlaten met nog iemand anders. Dus wij een taxi in, onze nieuwe vrienden de agenten hadden er eentje voor ons geroepen, en haar gaan zoeken. Gelukkig vonden we haar vrij snel - ze was naar dezelfde bar als de week er voor getrokken om de jongen te zoeken waar ze toen mee gekust had - en konden we veilig terug naar huis keren. Wel een raar idee, als je ze steeds hoort zeggen dat het in de States allesbehalve gebruikelijk is om in het openbaar te kussen, en dan hier opgescheept zit met meisjes die seks willen hebben in je dormroom.
Donderdag werd een lastige dag op school. ´s Ochtends ben ik zoals gebruikelijk niet voor de pauze naar school gegaan, en dat op mijn laatste schooldag. Op school zag ik een halfdode Luke en Lena zitten, dus ben meteen bij hen neergeploft. En natuurlijk eindigde dat ook weer in een neerploffing van anderhalf uur, en ben ik dus die ochtend helemaal naar geen les meer gegaan. Best pijnlijk, want om twaalf uur was mijn graduation, en dat wou ik natuurlijk niet missen. Dus zorgde ik dat ik daar wel netjes aanwezig was, naast een enorm verbaasde leerkracht. En de leerkrachten moesten natuurlijk speechen, dus kreeg ik iets in de aard van ´Ze is heel goed in Spaans ... als ze komt opdagen tenminste´ over me uitgestrooid, en heb dus beloofd dat ik die middag netjes op tijd zou zijn. Ook ik heb moeten speechen, ik heb iedereen netjes bedankt, en gezegd dat alles heel erg leuk was hier, vooral als ik er niet was. We kregen taart en ons diploma, en ik heb nu een gevorderd niveau bereikt! Toch nog niet zo slecht dat ik die laatste maand in Antigua enkel nog maar met Guatemalteken omging.
Na mijn graduation ben ik zoals gewoonlijk naar de mall getrokken, waarna Luke en ik natuurlijk weer geen zin hadden om terug te keren. Dus wilden we naar de film gaan. Helaas moesten we een uur wachten op de volgende film, dus zouden we later gaan, en hebben gewoon wat in het winkelcentrum rondgehangen. Mijn laatste schooldag, en ik ben helemaal niet komen opdagen. Gelukkig kon mijn leerkracht er achteraf wel om lachen.
Die donderdag vertrokken we na school naar Manuel Antonio, het strand vol aapjes, zoals ze het noemen. Met ongeveer dezelfde ´crew´, zoals we onszelf nog steeds heel sullig noemen, stapten we de taxi in, dit keer niemand vergeten. Aan de bushalte kwam een of andere rare kerel me nog eventjes vertellen dat ik er ondanks mijn gehandicapte uiterlijk, met mijn brace rond mijn knie en mijn arm in´t verband, nog steeds heel aantrekkelijk uit zag. Wel hartelijk bedankt. De busrit bestond uit slapen, praten, slapen en muziek luisteren. En natgeregend worden, want natuurlijk stormde het weer als een gek, en had ik geen flauw idee van hoe ik mijn raampje dicht moest krijgen. En natuurlijk zat er, net als het weekend er voor, een of andere flauwerik voor me, die zijn stoel zo ongelooflijk naar beneden deed, dat er zelfs voor mijn korte beentjes geen plaats genoeg was. Gelukkig had ik Luke naast me, om als voetenbank te gebruiken.
Na drie en een half uur kwamen we aan in Manuel Antonio, nadat we bij iedere stop dachten dat we er waren. Op de een of andere manier leek deze rit veel langer te duren dan het weekend er voor, terwijl we toen toch echt meer dan vier uur in de bus zaten. Maar toch viel het over het algemeen best mee, en vonden we ter plekke snel ons hotel. Costa Linda, een heel gezellig hotel, en het goedkoopste van de stad. Mét bar, eveneens de goedkoopste van de stad, dus we hoefden ons hotel al helemaal niet meer uit. Heel toevallig was ook iemand die in onze school werkt net dat weekend in dat hotel, wat hij een beetje genant vond, wij alleen maar grappig. Dus hebben we met hem iets zitten drinken, niet lang, want we waren veel te ongeduldig om te gaan zwemmen. Dus trokken we als een razende onze bikini´s aan, en holden naar de zee, om het donkere water in te springen. Het water was als badwater, zo warm. Heerlijk. We spatterden er op los, en terug op het strand, wilden we iets gaan drinken. Natuurlijk had niemand van ons geld bij ons, dus kwam het als bij toverslag dat een paar mannen me kwamen vertellen dat we gratis drank kregen als we op de bar dansten. Het enige meisje dat bij me was, was Hannah, en die komt over als een ongelooflijk verlegen meisje, dus ik had nooit gedacht dat ze het wou doen. Maar neen, ik hoefde haar zelfs niet eens te overtuigen, ze wou meteen mee de bar op. En dus stonden we daar, ietwat beschaamd, in onze bikini, op de bar. Niet dat er veel volk zat, het was echt een klein strandcafeetje, waar geen kat kwam. Dus geen probleem, deden we wel even. We klauterden de bar op, en stonden daar een potje op de muziek te bewegen, natuurlijk niet in de gaten hebbend dat er een ventilator boven mijn hoofd hing. Dus in no time had ik mijn hand daar mooi tussen gewerkt, en spoot het bloed in de rondte. Mooie act. Ik werd de bar afgeholpen door die man die in ons hotel werkte, en zijn witte T-shirt was helemaal besmeurd met mijn bloed, de rest van het weekend heb ik het moeten aanhoren. Maar ze hebben het netjes voor me ontsmet en er een pleistertje opgeplakt, al ziet het er nu echt heel onsmakelijk uit. Mijn hele pink staat dik opgezwollen, is paars, en de wonde sluit niet eens meer omdat het zo opgezwollen is. Maar goed, we kregen onze gratis shots, en zelfs wat biertjes voor niks, ook voor Luke, die met ons meegekomen was, wat ik eigenlijk allesbehalve eerlijk vind. Volgende keer mag hij in een bikini op een bar gaan staan dansen, hier vonden ze hem de man omdat hij ´de meisjes gebracht had`, als ik het mij goed herinner was ik toch nog steeds degene die aangesproken werd, maar oké.
De rest van de avond brachten we door op het strand, terug in het hostel, terug op het strand. Tot we terug keerden naar de bar, en ik plots iedereen kwijt was. Iedereen was spoorloos. Dus vroeg de vrouw die in de bar werkte of ik zin had om eventjes mee iets te gaan drinken. Tuurlijk, haar baas ging ook mee, en daar gingen we dan. Hun huis was vlak om de hoek, dus het leek wel oké, tot ik binnenkwam. Eerst leek alles nog een nette boel, ik moest mijn voeten wassen waar ik de hele stad mee had afgewandeld om niks vuil te maken, maar dan ging het mis. De man bleek een of andere gestoorde drugsdealer te zijn, de vrouw een of ander raar lesbisch mens, dat helemaal de verkeerde verwachtingen van me had. Dus leek het me geen goed plan hier te blijven. Maar toen barstte vrouwlief in huilen uit, dat ze helemaal niet lesbisch was, gewoon wou experimenteren, en dat ze verdrietig was omdat haar zoon die dag naar Europa getrokken was om daar te gaan studeren, en ze hem miste. Ik wist echt niet wat ik moest doen, wou alleen maar weg. De deur leek op slot, dus probeerde ik langs het balkon naar beneden te klauteren, wat niet bepaald goed lukte. Uiteindelijk vond ik gelukkig de sleutel en kon ik vertrekken. Niet dat ze er veel van merkten, want die twee doken toen maar met elkaar de koffer in. Ik was echt in een of ander gek drugshuis beland, zo zie je maar dat ook vrouwen niet te vertrouwen zijn. Iets later bleek de grote poort natuurlijk ook op slot, geen wonder dat ze me zomaar lieten gaan. In mijn bikini ben ik langs takken en muur naar boven geklauterd, heb er weer heel wat schrammen bij, maar ik was in ieder geval weg. Ik snap echt niet hoe het komt, maar ik kom hier in de raarste situaties terecht, da´s echt niet meer normaal.
Dus wandelde ik naar huis, gelukkig was het niet al te ver, en onderweg werd ik door twee securityguards van andere hotels aangesproken. Of ik Maxime was? Bleken Luke, Jonas en Hannah uren naar mij gezocht te hebben, de hele stad afstruinend, aan iedereen vragend of ze een blond, klein meisje gezien hadden, dat Maxime heette. Oeps. Vanaf dat moment noemden die drie zich de detectives, en het hele weekend lang hebben ze werkelijk alles onderzocht. Ik lag in een deuk met ze, en hoewel ze het niet zo grappig vonden dat ik plots verdwenen was, waren er zonder dat geen detectives ontstaan. En dus stuurden de twee mannen mij snel terug naar het hostel om iedereen gerust te stellen. Het hostel, dat natuurlijk gesloten was. Dus daar sta je dan, midden in de nacht, voor een gesloten deur. Ik heb een briefje onder de poort geschoven waarop ik schreef dat ze me buiten terug konden vinden, en of iemand alsjeblieft snel open kon doen, en dan ben met de securityguard van het hostel aan de overkant gaan praten. Dat hostel had een zwembad, en ik hoefde hem maar eens lief aan te kijken, of ik mocht er in springen. Dus heb ik de rest van de nacht dobberend in het zwembad, pratend met de man doorgebracht. Tegen half zeven ´s ochtends werd de deur eindelijk geopend, en kon ik naar binnen. Ondertussen was ik helemaal over mijn slaap heen, dus heb ik zoals gewoonlijk de kamer gewekt, en de kamer er naast ook maar meteen. Enkel Elke was bereid om op te staan, dus ben ik met haar nog wat gaan zwemmen in het zwembad aan de overkant. Daarna heb ik toch maar een dutje genomen, en tegen de middag trokken we naar het strand, om nog wat te zwemmen en in de zon te liggen. Heel veel hebben we niet uitgevoerd die dag, daarna zijn we een burger gaan eten in het hotel - geweldige burgers daar, echt waar, heb het hele weekend niks anders gegeten dan burgers! - en daarna heeft Luke me meegesleept naar alle mogelijke winkeltjes in de stad, omdat hij iets voor zijn zus moest kopen. En dan zijn meiden de shopfreaks, hij kocht een hele stapel T-shirts, een tas voor zijn zus, een ring, en Mack kocht zo mogelijk nog meer. Iedere dag keerden ze terug naar de winkeltjes, om meer en meer inkopen te doen.
´s Avonds zijn we gewoon wat in het hostel blijven hangen en hebben we een reusachtige, maar echt reusachtige leguaan banaan gevoerd alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Daarna zouden we naar het stadje naast Manuel Antonio gaan om uit te gaan. Eerst moesten we echter naar de bankautomaat, dus trokken we met een taxi naar de bank, en toen bleek iedereen plots eerst nog terug naar het hostel te willen. Dus keerden we terug, een deel in de taxi, een deel koos er voor om een uur te wandelen. Ik zat veilig in de taxi natuurlijk, de rest heeft wel onderweg bij iedere bar een stop gemaakt, om door Mack getrakteerd te worden op tequila shots, die werkelijk de hele dag door dronken is, en samen met Sherry aan het einde van de ochtend al begint te drinken. Ondertussen kwamen wij terug in het hotel aan, waar Alice stomdronken rond strompelde, en Sherry probeerde te versieren. Ze heeft zelfs haar gezicht helemaal afgelikt, en bleef maar doorgaan over hoe aangetrokken ze tot haar was. Echt gestoord. Daarna is ze naar de computerkamer getrokken en daar een wildvreemde kerel beginnen versieren. En toen kwam er ons plots iemand vertellen, dat het er op leek alsof Kelsey´s kamergenootje een orgasme aan het krijgen was. En ja hoor, met z´n allen stormden we naar de deur, en hoorden een heleboel gekreun naar buiten komen. We bonkten de deur zowat in, tot er eindelijk werd opengedaan, door haar en een of andere naakte vent. Zij stormde naar buiten, en beweerde achteraf dat ze helemaal niet dronken was en dit helemaal niet wou, maar het niet kon tegenhouden. Nuja, deze dingen gebeuren hier nu eenmaal, meer dan ik ooit had verwacht. Dus bleven we daarna maar wat rondhangen in het hotel, dronken daar wat, trokken terug naar het strand, leerden een paar rare Hollanders kennen (dit keer zonder marihuana), keerden heel eventjes terug naar de bar, en besloten met zijn allen te gaan skinnydippen. Dus doken Luke, Jonas, Andreas, Mack, Hannah en ik poedelnaakt de zee in. Best een rare ervaring, maar in het donker zie je toch niks, en ergens was het best ´bevrijdend´.
Daarna zijn we terug gekeerd naar het hostel, en kwamen we er achter dat we Josie kwijt waren, en dus trokken de twee detectives, Jonas en Luke, er op uit om haar te zoeken. Met een diepe zucht weliswaar, dat zij als twee mannen altijd weer de meisjes op moeten sporen. Josie werd gevonden, en niet al te laat gingen we naar bed, om de volgende morgen fris naar het natuurpark te kunnen gaan.
Het natuurpark, waar het stikte van de wasberen, aapjes, en alle dieren die je je maar kon wensen. En natuurlijk heb ik geen een aapje gezien. Diegene die vrijdag al naar het park gegaan wel, een hele hoop zelfs, en luiaards, wasberen, allerlei soorten vlinders, vogels, babytoekans... Ik heb een toekan gezien, maar dat was het dan ook. En krabben, maar die zie je hier genoeg. We hebben ook niet bepaald heel lang in het park rondgewandeld, maar zijn naar het strand in het park getrokken, om nog wat in de zee te zwemmen. Het water leek hier minder heftig dan waar we eerder waren, maar niks bleek minder waar.
Liggen we heerlijk in het water te dobberen, komt er plots zó´n heftige golf over ons heen gespoeld, dat niemand nog wist wat boven of onder was, en al onze spullen werden weggespoeld. Niet overdreven. We verloren schoenen, kleren, Mack verloor zijn Iphone maar dook er nog achterna, voor niets helaas. Sherry´s Ipod naar de zak, Elkes gsm werkt niet meer, mijn camera kan niet meer in- of uitzoomen. Maar hij werkt tenminste nog, enkel mijn schoenen verdwenen de zee in, maar die waren toch al voor de zoveelste keer kapot. Dus waren Josie en Elke daar helemaal voor niks achteraan gedoken. En dus schoven we maar een flink stuk achteruit, de meeste mensen trapten het zelfs helemaal af, nadat ze eens flink met ons hebben gelachen toch, een hele groep jongeren die als een gek het water uit proberen te geraken om hun spullen te redden... Moet ook wel een grappig zicht zijn geweest.
Ook kwamen we Kelsey onderweg tegen. Kelsey, die middenin een grote groep mensen op de grond lag. Bleek ze haar been gebroken te hebben in het water. Ongelooflijk zielig, ze kon geen kant meer op, kon niks nog bewegen, en ze lag daar met een hele hoop Spaans sprekende mensen rond zich, die ze totaal niet verstond, enkel Alice was gelukkig bij haar gebleven. Na een uur kwamen er eindelijk twee mannen met een brancard, en werd ze weg gedragen, en naar het ziekenhuis gebracht. Die avond werd ze terug aan het hostel afgezet, haar hele been in het gips, zonder krukken, zonder pijnstillers, niks. Daar zat ze dan op een stoel, wist alleen maar dat ze naar San José moest terugkeren, geen idee hoe. Dus heeft ze een taxi besteld, Josie en Alice zijn met haar mee teruggekeerd, het heeft ze een fortuin gekocht, maar ze hadden niet echt een keuze. Terug in San José is ze met veel moeite haar huis in gedragen, en daarna was er niet veel meer wat ze kon doen. Maandag is ze naar het ziekenhuis in San José gebracht, waar ze eindelijk medicatie en krukken kreeg, en ze moet zichzelf iedere dag een spuitje in de buik geven. Ook heeft ze daar gehoord dat haar been werkelijk vanaf haar enkel tot bijna aan haar knie gebroken is, dus ze heeft inderdaad een flinke operatie voor de boeg. Die ze vanzelfsprekend niet in San José wou ondergaan, dus is ze vandaag op het vliegtuig terug naar de States gestapt. Nuja, gestrompeld waarschijnlijk eerder. Echt zielig, ze was hier pas twee weken, had nog zeven weken te gaan, dus echt heel haar trip om zeep. Hopen dat ze hem snel kan komen afmaken...
Terug in San José zijn we wat in de mall gaan rondhangen, zoals gewoonlijk. En heb ik met Elke op haar date gewacht, die zoals dat van een Latino verwacht wordt, natuurlijk te laat kwam. Daarna zijn we nog iets gaan drinken in Rio, al drink ik deze week geen druppel alcohol. En ik moet toegeven, het lukt me beter dan verwacht. Ik ben zondag namelijk met mijn antibiotica begonnen, en ik wil echt van die oorontsteking af, ik heb er momenteel alles voor over. Dus was het niet het beste idee dit weekend golven van vijftien meter hoog te gaan berijden, ook mijn arm is weer een flink stuk achteruit gegaan daarna. Maar goed, komt in orde. Dus neem ik deze week heel strict en op vaste tijdstippen mijn druppeltjes en mijn pillen, en raak geen alcohol aan. De barman lachte me in mijn gezicht uit toen ik mijn Gingerale bestelde, maar ik geef niet op, toch zeker niet op de eerste dag. Dus zat ik daar met Jonas en Luke nog iets te drinken, de detectives. Detective Johnson, detective Bracher, en Hannah wordt detective Diva genoemd. Nadat ik mijn hele Zombie-burger zondagavond naar binnen gewerkt had, mocht ik ook bij de detectives horen, en werd ik niet langer als het slachtoffer beschouwd. Wel hebben we mij al vier keer geschorst omdat ik te veel domme fouten maak, maar oké. En mijn naam verandert ook iedere tien minuten, van detective Scheiden ben ik naar detective Gayboy, naar detective Zombie en naar detective Mini gegaan. Maar het is echt hilarisch, werkelijk bij alles worden de detectives ingeschakeld, hoe kinderachtig dat misschien ook overkomt.
Na mijn Gingerale ben ik dan maar naar huis gegaan, waar zoals gewoonlijk niemand was. En die avond is de sfeer in mijn familie helemaal omgeslagen. Ik zat netjes op mijn kamertje te wachten tot ze thuiskwamen, wist ondertussen dat ze ´s avonds op zondag niet eten, maar wel rond 5-6 uur iets kleins eten, dus dat kon ik wel nog mee doen dan. Maar neen, kwamen ze tegen zeven uur thuis, en werd er helemaal niks over eten gezegd. Rond een uur of negen kon ik echt niet meer van de honger, dus liep ik voorzichtig de trap maar af. En toen vroegen ze me of ik misschien iets wou eten. Tuurlijk, da´s toch de hele bedoeling van die gastfamilie, dat ze me ook voeden? Dus warmden ze weer iets op, hetzelfde als iedere dag. Er staat een gigantische kookpot op het aanrecht, twee eigenlijk, uit het ene warmen ze telkens iets voor me op voor het ontbijt, de andere pot wordt voor het avondeten gebruikt, steeds hetzelfde, dag in, dag uit. Da´s niet helemaal wat van een gastgezin verwacht wordt, en ik ben stikjaloers als ik hoor hoe mijn vrienden verwend worden. Ik hoef echt niet zo een luxemenu zoals ik in Guatemala iedere dag kreeg, maar een beetje variatie zou geen kwaad kunnen.Ook eet mijn familie vaak cornflakes ´s avonds, da ´s ook niet bepaald wat je in Costa Rica verwacht... Maar mijn gastmoeder kwam bij me zitten tijdens het eten, en begon te vertellen. Of ik het hier wel naar mijn zin had. Hoe lang ik nog van plan was te blijven. Die vraag krijg ik echt iedere twee dagen, en ik blijf hier normaal nog twee maand, maar durf dat gewoon niet meer te zeggen. Ze horen dat allang van de school gehoord te hebben, dus ik snap er niks van. Maar die avond viel alles op zijn plaatsje terecht. Ze begon namelijk te vertellen dat ze eigenlijk helemaal geen studenten meer in huis willen. Dan voel je je meteen heel erg welkom en op je gemak natuurlijk. Ze haten de school, krijgen slechts tachtig dollar per week, terwijl wij hier veel meer betaald voor hebben, de school steekt de rest van het geld in hun zak, of geeft het aan de vrijwilligersprojecten. Volgens Mariam, mijn gastmoeder, is dit niet genoeg voor een week, maar hebben ze het geld zo hard nodig, dat ze toch studenten in huis blijven nemen. Dat snap ik al helemaal niet, ze werken allebei voltijds, doen niets anders dan werken en slapen, bezitten drie reusachtige tv´s, hebben twee maanden geleden een laptop aangeschaft speciaal voor de studenten, wat je volgens mij toch ook niet doet als je geen studenten meer in huis wilt, en kopen iedere dag nieuw speelgoed voor Andres. En dan heb ik het nog niet eens over hun parkieten gehad die om de haverklap ziek zijn, en waarvoor ze medicijnen moeten kopen. Bovendien eet ik slechts vier dagen van de week thuis, zo duur kan dat ook niet zijn, zeker niet als je ziet wat ik voorgeschoteld krijg. Elke dag hetzelfde, rijst met bonen en fruit ´s ochtends, ´s avonds rijst met kip. Ik ben een keer meegeweest met mijn familie naar de markt, dus weet hoeveel alles hier kost, en als dit alles is wat ik krijg, heb je ruim genoeg met die tachtig dollar. Ik wist echt niet wat er van me verwacht werd, kan ze echt niet meer geld gaan toesteken of zo, ik heb hier genoeg voor betaald, en kan niet meer missen. Ze hebben eens een meisje anderhalve maand in huis gehad, gratis en voor niets, doordat ze problemen met de school had, en ik snap dat dát moeilijk is, maar daar heb ik toch niets mee te maken? Verder vertelde ze me doodleuk dat dat dus ook de reden is dat ik zo weinig te eten krijg. Ik snap echt niets van mijn familie, dacht dat ze wel aardig waren, maar gewoon afstand wilden, maar nu weet ik het niet meer. En dan zegt ze me achteraf, dat wanneer ik de vragenlijst van de school over de familie moet invullen, ik moet opschrijven dat ze perfect zijn, goed voor me zorgen, vriendelijk zijn, mijn was netjes doen en me heel goed te eten geven. Dat zei ze, letterlijk. Als ik iets anders opschreef, zou de school ze bellen en worden ze uit het systeem geschrapt, en dan hebben ze helemaal geen geld meer. Ik wist echt niet wat ik moest doen, voel me ondertussen echt niet meer op mijn gemak thuis, iedere keer als ik eet voel ik me alsof ik hun geld naar binnen zit te werken. Het eten ben ik ook gewoon echt beu, ik hou van rijst en bonen, en dat kan ik blijven eten, maar dat het ook ´s avonds steeds hetzelfde is, daar kan ik echt niet meer tegen. Bovendien wordt het vaak niet goed opgewarmd, dus zit ik ijskoude kip naar binnen te werken. Ik kan geen kant op nu, ik wil ze niet verraden, maar ik wil hier ook echt niet meer blijven. Ze sluiten zichzelf ook steeds zo van me af, ben ik leuk met Andres aan het spelen, moet hij plots naar bed. Kijk ik met Andres film, willen ze dat hij boven film gaat kijken. Ik mis mijn familie in Guatemala, echt waar.
Maandag was het mijn eerste projectdag in het weeshuis. Ik moet twee bussen nemen om er te geraken, en ben dus zeker een uur onderweg, als ik pech heb een heel stuk langer. Het is een ruim huis, met slaapkamers, een eetkamer, een speelkamer, living, keuken, twee badkamers, en een tuin. Er wonen negen kinderen, twee kleine baby´s van een paar maanden oud, Danielle van een jaar oud, Brenda van twee jaar oud, Ashley van vijf jaar, drie jongens van vijf, en een jongen van zeven. Het zijn enorme wildebrassen, maar tegelijk echt schatjes, en het is echt verschrikkelijk moeilijk om niet aan je medeleven met ze toe te geven, maar gewoon met ze te spelen, en ze te straffen zoals bij ieder kind. De eerste dag ging nog wat onwennig, ik voelde me ietwat overbodig, en was even bang dat het hier net zo zou gaan als in de school in Guatemala, waar ik ook zo goed als niks hoefde te doen. Gelukkig mocht ik ze na hun tienuurtje meenemen naar het park, waar we heel leuk hebben zitten spelen, al moest ik iedere vijf minuten het zand uit Danielles mond peuteren, en was ik ze telkens kwijt. Ook waren ze natuurlijk net die dag een film aan het opnemen in het park, en natuurlijk kwamen ze vragen of ze mij ook mochten filmen. Dus welja, kom ik hier ook al in een film terecht, is me in Antigua ook al overkomen. Ik heb dit weekend trouwens gehoord dat er een foto van mij gebruikt is als reclame voor een bar in Antigua, en in een tijdschrift gedrukt staat. En ook in Antigua ben ik per ongeluk dwars door een filmopname gelopen, ik ben hier precies wel mijn sporen aan het nalaten!
Ik werk enkel van half negen tot twaalf uur ´s middags, dus nadat ik wat geholpen had met het middageten - ze waren trouwens stomverbaasd dat ik wou helpen met de afwas, precies of ik ben hier niet om te helpen - ben ik terug naar school gekeerd om daar wat rond te hangen. Wel jammer dat verder iedereen wel werkt of les heeft ´s middags, dus veel viel er niet te beleven. Na school ben ik weer met Luke en Jonas naar Rio gegaan om mijn Gingerale te drinken. Dezelfde barman kon zijn lach weer niet bedwingen, maar ik kan het echt volhouden. Zelfs ´s avonds heb ik geen druppel gedronken. Die avond zouden we uitgaan, en terwijl ik drie kwartier op een bus heb staan wachten, begon een vrouw helemaal bij mij uit te huilen. Ze vroeg om een taxi te nemen samen, omdat de bus niet kwam, en dus bleven we maar wat praten. Tot ze plots begon te vertellen over haar vriend in Europa, die drie jaar geleden gestorven was in een ongeluk. Mijn hemel, ik trek het echt aan, iedereen gebruikt mij precies als uithuilpunt. Maar goed. We waren van plan naar El Cuartel te gaan, een populaire salsaclub met iedere maandagavond live music, maar toen bleek dat de jongens acht dollar moesten betalen om binnen te mogen, zijn we toch maar weer naar Calle de Amargura gegaan. Waar Jonas, Luke en Josie in no time stomdronken waren, en ik mijn best deed er toch wat bij te horen door mijn 7up uit shotglaasjes te drinken. Het werd een hilarische avond, we kwamen zelfs de politieagenten tegen die ons de week er voor gefouilleerd hadden. Waarom ik hem niet gebeld had? Ja dag, wat moet ik nou weer met zo´n oude agent. We hebben lang met ze staan praten op straat, tegen het einde van de avond wilden ze ons zelfs thuis brengen, maar dat leek me toch niet zo´n goed idee, aangezien ik het verste moet en die agent me de hele tijd al probeerde te versieren.
En toch ging alles helemaal mis die morgen. Ten eerste werkte de elektriciteit niet, dus kon ik geen douche nemen, want dan is het water ijskoud. Ik kon mijn ontbijt niet opwarmen in de microgolf, en hoewel ik echt van Gallopinto houd, wil ik het koud echt niet eten. En ook koffie zat er dus niet in, dus heb ik enkel wat fruit gegeten, en ben dan snel naar de bus gerend, zodat ik zeker op tijd op mijn project zou zijn. Natuurlijk stapte ik veel te laat van mijn bus af, en ben ik dus op hoop van zegen maar bij een andere halte op mijn tweede bus gaan staan wachten. Bleek geen slecht plan te zijn, en ik vond mijn bus. Maar natuurlijk niet mijn halte. Dus zat ik veel te lang op de bus, tot ik ergens bij een eindhalte in de middle of nowhere aanbelandde. Dan maar een bus terug nemen, er zat niks anders op. Bleek ik ook op de verkeerde bus terug te stappen, en belandde helemaal aan de andere kant van San Pedro, mijn beginpunt. In totaal heb ik twee uur op die bus gezeten, dus je kunt je al inbeelden hoe ver ik zat. Ik was al blij dat de buschauffeur dit keer niet aan een restaurant stopte om met een hele wachtende bus gezellig wat kip te gaan eten. Of dat we dit keer niet bijna in een auto-ongeluk belandden, want dat verkeer hier lijkt echt helemaal nergens op, je kunt je niet voorstellen hoe vaak iedereen heen en weer geslingerd wordt door de bus doordat er weer een auto recht voor de bus schiet, iedere keer staat mijn hart weer even stil. Toen ik eindelijk terug in San Pedro was, was het elf uur, dus zelfs als ik nog naar mijn werk ging, kon ik maar een half uurtje werken. ´s Middags slapen de kinderen namelijk. Dus ben ik maar naar de school getrokken, en heb zo mijn tweede werkdag al meteen gemist.
Dinsdagmiddag ben ik de hele avond op school blijven rondhangen, tot die sloot. En dan besloten we dat we die avond naar de film wilden, dus trokken we naar het winkelcentrum om tickets te kopen. American Pie werd het, heel erg Spaans. Maar zoals ik al zei, ben ik hier echt in een Amerikaanse aan het veranderen. Thuis werd me natuurlijk weer gevraagd of ik iets wou eten, ik zeg echt geen nee, ik heb recht op eten, maar voel me toch steeds een beetje ineen krimpen. En dus kreeg ik weer hetzelfde uit de grote pot, terwijl mijn familie cornflakes at. Of ik ook iets wou drinken? Tuurlijk, dus werd het melk, of een ´refresco´. Refresco dan maar, al had ik beter melk gekozen, terwijl ik dat totaal niet lust. Het bleek een vies drankje gemaakt van een boomstam te zijn, ongelooflijk dik, ongelooflijk moeilijk om op te drinken. Heb het dus ook netjes weg gegoten toen Mariam Andres in bed ging stoppen.
Daarna naar de cinema in de mall getrokken, en de hele avond in een deuk gelegen met American Pie. Tot ik op het einde in slaap viel natuurlijk, maandagavond was blijkbaar toch iets vermoeiender dan ik dacht. En toch ben ik nog meegegaan om iets te drinken, 7up weliswaar. En net als de avond ervoor, zeiden Josie, Luke en Jonas dat ze niet dronken wilden worden, en weliswaar waren ze niet zo ver heen als de avond er voor, maar toch waren ze ietwat tipsy na hun liter bier. En ik kwam Dimitris tegen, op date met onze vroegere leerkracht, hoe romantisch. Maar goed, terwijl zij dus ietwat tipsy werden, werd ik enkel maar meer moe, en uiteindelijk zij gelukkig ook, dus trokken we naar huis. De volgende morgen gelukkig geen problemen met de bus gehad, de elektriciteit werkte weer netjes, en ik had een veel betere dag in het weeshuis. Waar ik de eerste dag vooral op het baby´tje gericht was, die steeds huilde maar zweeg zodra hij mijn vingertjes omklemde, had ik nu Luis José de hele dag op mijn schoot zitten. Werkelijk twee uur lang, hij wou er niet meer afgaan. Gelukkig is er een andere vrijwilligster bij gekomen, en kon zij zich wat met de andere kinderen bezighouden. Ze is een meisje uit Duitsland, maar half Colombiaans, dus spreekt vloeiend Spaans. Een vriendelijk meisje, maar wel niet helemaal op haar werk gericht, om half twaalf stond ze plots op, terwijl we nog vanalles moesten opruimen en nog druk aan het spelen waren, en zei dat haar tijd op was, en trapte het af. Maar we hebben het wel leuk gehad, dierenmaskers gemaakt met de kinderen, heel gezellig.
Volgende week ga ik naar Nicaragua, Karlijn komt me écht opzoeken voor mijn verjaardag. Ik heb in haar echt een goede vriendin gevonden, ben zo blij dat zij bij mij was in Guatemala, zonder haar was alles helemaal anders geweest. Met al onze parallelle lijnen in onze levens, heeft dat mijn reis echt een beetje gemaakt. Ik had echt niet gedacht dat ze me serieus zou komen opzoeken voor mijn verjaardag, maar ze gaat daadwerkelijk meer dan een dag in haar eentje in de bus zitten, om mij dan in Nicaragua te kunnen ontmoeten. En dan blijven we daar een weekje, er is zelfs een festival aan de Caraïbische kust, dus beter kan niet. Jonas komt ook mee, en Elke ook, dus dat wordt een geweldige verjaardagsweek, ik kijk er al helemaal naar uit. Vooral naar de hereniging met Karlijn, benieuwd wat dat weer zal opbrengen!
Mijn excuses voor dit enorme bericht, maar ik ben veel te bang om alles te vergeten, en deze blog is ondertussen toch al meer en meer een dagboek geworden. Verwacht jullie over een week maar aan nog zo´n gigantisch bericht, over al mijn avonturen in Nicaragua! Misschien als welkomstcadeau me een cursus shortstories geven?
See y´all later!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten