In het oerwoud ben je nooit alleen

I did it! Ik ben helemaal in mijn eentje naar Honduras getrokken, en behalve de gebruikelijke zaakjes die altijd wel misgaan, ging het best oke. Vrijdagmiddag heb ik de busrit geboekt. Enkel heen, want in mijn enthousiasme wou ik ook nog een van de eilandjes in Honduras gaan bezoeken, en dan pas woensdag of donderdag terugkeren, om de mooiste dagen van de Semana Santa toch niet te missen. Dus boekte ik mijn bus, en trok naar het hostel - waar ik, werk of geen werk, toch wel rondhang - om mijn ticket trots te laten zien. Niemand stond echt achter me, ik werd gek verklaard en ze wilden afscheid van me nemen alsof ze me nooit meer terug zouden zien. Overdrijvers. Daar sta je dan, zo trots als iets, en iedereen staart naar je alsof je helemaal gek geworden bent. Nuja, ik zou ze wel eens bewijzen tot wat ik in staat was. Aangezien het volgens hen onze laatste middag samen was, ben ik dus maar in de bar blijven hangen, waar ik een man ontmoette, die de weg naar de tattooshop wou weten. Dus zou ik hem wel eventjes brengen. In ruil voor een biertje weliswaar. Dus gingen we daarna eventjes een bar binnen, in het hostel was namelijk niet goed genoeg, meneer wou alleen zijn met mij. Mij best, een biertje en dan netjes terug. Een biertje werden er een stuk of vijf, allemaal ergens anders, want meneer wou ook graag de stad wat leren kennen. En toen begon het natuurlijk. 'Ooit al seks gehad met een Amerikaan? Ik kan je eerste wel zijn anders.' Mijn hemel, vieze vent van 32 jaar oud - ik vond er niks beters op dan te antwoorden met 'Haha, als je wilt kan ik je wel aan mijn moeder voorstellen.' Exact het juiste antwoord blijkbaar, ietwat gegeneerd heeft hij er niks meer over gezegd, en wou hij zelfs terug keren naar het hostel. Ik stierf ondertussen van de honger, had het avondeten al gemist, en wachtte dus tot Canche en Carlos klaar met werken waren en we eten konden gaan halen. Maar tegen die tijd lag ik diep in slaap, zoals altijd. Netjes beneden op de sofa, heb ik twee uur lang liggen slapen, om twaalf uur heeft Jose me wakker gemaakt, dat ik misschien beter naar huis zou gaan. Misschien wel ja, dus braafjes de taxi genomen en mijn bed ingerold, mijn Honduras-plan alweer helemaal vergeten.

Mijn Honduras-plan, dat om vier uur 's ochtends begon. Dus stond Luis om kwart over vier op mijn deur te bonken - stond de shuttle voor de deur te wachten. Oeps, razendsnel wat spullen bij elkaar geschraapt en naar buiten gerend, de arme man helemaal vergeten te bedanken, want die is ook maar midden in de nacht wakker gebeld, zonder ook maar iets van mijn plannen af te weten. De mensen in de bus waren ook niet perfect tevreden met mij, maar dat ben ik ondertussen al gewend. Maar goed, daar ging ik dan. Het was een reis van zes uur, dus heb de hele weg lang liggen slapen. Aan de grens wat geld gewisseld op straat, niets afwetend van de wisselkoers, achteraf bedacht ik me pas dat de man mijn vijftig euro even goed voor geld ter waarde van een euro had kunnen wisselen, wist ik veel. Maar het bleek oke, dus ook dat had ik alweer overwonnen. In Copan aangekomen, moest ik nog een hotelletje zien te vinden. De slimme chauffeur stopte echter net voor een gezellig hostel, dus trok de hele bus daar naartoe. Het was goedkoop, leek netjes, had een heerlijk dakterras, en nog heerlijkere hangmatten. Natuurlijk weer bij een of andere vieze kerel in de kamer gedropt, het eerste wat hij vroeg bij mijn binnenkomst, was of hij alsjeblieft een foto van mij mocht nemen, hij had nog nooit zulke mooie ogen gezien. Ja hoor, vieze vent, blijf maar weg met je camera. Maar heb wel leuk met hem kunnen praten verder, en hij bleek ook naar de eilandjes te willen. Dus hebben we wat rondgebeld op zoek naar een slaapplek daar, er niet aan denkend dat heel Centraal-Amerika vakantie heeft en iedereen naar de eilandjes trekt. Dus onze zoekactie bleek hopeloos. De hele dag bleven we echter speculeren, discussieren, nadenken, bellen, rondvragen, hopen - maar tevergeefs. 's Avonds hebben we ons plan dan ook maar weer opgegeven.

Ondertussen had ik de hele dag in het hostel rondgehangen zonder ook maar iets uit te voeren. Het werd donker, en ik had nog geen stap in de stad gezet. Maar het kon me niet echt schelen ook - ik hou van hostels. Je ontmoet er de gekste mensen - vieze kerels die je horloge 's nachts willen stelen en stiekem foto's van je nemen, maar ook een rare Zweed, die helemaal met zijn motor van bovenin de States naar beneden is komen rijden. Met een gebroken voet. Twee weken eerder had hij die gebroken, hij had het gips er negen dagen rond laten zitten, vond het dan welletjes, heeft het er af getrokken en is verder gereden. En dus liep hij daar nu wat rond te manken, met een voet als een bowlingbal, leunend op een tak die hij ergens van een boom gekapt had. Op zijn zij had hij een rare tattoo van een naakte vrouw, omringd door touwen, die hij heel de tijd tussen de benen kietelde, want dat vond ze fijn, zei hij. Echt gek. Helemaal doorgedraaid, maar ik heb wel flink kunnen lachen die dag. Die man had nogal een verhalen - in zijn benen had hij twee putten, was hij in een of ander water gaan zwemmen dat enkel gebruikt wordt om doden in te gooien, kon er na een maand niet lopen omdat er zo veel etter uit zijn benen kwam. Een dag later verteld hij dan weer vrolijk dat hij vier jaar in de gevangenis gezeten heeft. Gezellig. Vier jaar in de gevangenis, vanaf zijn negentiende, en daarna heeft hij zijn koffers gepakt en is nooit meer naar Zweden terug gekeerd. Wel heeft hij in Amerika ook nog eens vijf dagen in de bak gezeten omdat hij een minderjarige zonder helm vervoerde achterop zijn motor, en in Belgie nog eens tien dagen voor het illegaal oversteken van de grens. Toffe gozer. Maar wel echt hilarisch, en hij hield de vieze vent ook wat in toom, want zijn grapjes over mij gingen soms ook wel een beetje te ver. En dan had je nog een Canadees meisje, die al even gestoord was. Ze was op een soort fruit-dieet, at absoluut niks anders, wou heel haar lichaam reinigen. 's Avonds stond ze dan weer een paar uur yoga te doen, kronkelend in posities die je niet voor mogelijk houdt. Ik snap nog niet hoe ze het deed, want ze had notabene een enorme bochel op haar rug. Maar goed. Zij was overdreven stilletjes, sprak met moeite, liep, mede door de bochel, met haar hoofd helemaal tussen haar schouders getrokken. Echt een muisje, een bang klein grijs muisje. Haar naam Francine paste dan ook perfect bij haar.

Tegen de avond trok er een ander Canadees meisje onze kamer in, onder de rare bulten. Echt overal - op haar voeten, benen, buik, rug, schouders, armen, handen, nek... Echt overal. Grote jeukende lelijke bulten. Niemand wist wat het was, tot ze 's avonds een wandelingetje maakte en iemand haar vertelde dat ze ook lelijk gebeten was door de bedbugs. Bedbugs. Daarom moest ze dus van kamer veranderen, de avond er voor sliep ze namelijk in de kamer ernaast. Maar nee hoor, de mensen van het hostel ontkenden het stellig - die beten had ze op het eiland opgelopen. Zij nadenken, maar de laatste twee nachten daar had ze in iemands huis geslapen, dus dat was allesbehalve mogelijk. En het was ook wel net iets te toevallig dat ze haar kamer uit moest omdat die helemaal moest worden gereinigd. En dus gaven ze het uiteindelijk maar toe - ze bleken al een tijdje met dit probleem te kampen te hebben. Allerlei cremepjes werden haar toegestopt, ze smeerde zich in met zout, met citroen, met alles. En werd gek van de jeuk, maar niemand die er iets aan kon doen. Echt zielig.

Die avond ben ik iets gaan eten in de straat, en heb ontdekt dat het stadje eigenlijk echt heel romantisch is, dus zou het toch eens moeten bezoeken bij daglicht. Het eten was ook heerlijk, ik zag een vrouw barbecuen aan de kant van de straat, dus ben daar bij gaan zitten, heb samen met een stelletje locals gegeten. En ook nog een heerlijk stuk maisbrood gehad van de vieze kerel uit de kamer, en daarna ook nog eens getrakteerd door een rare man aan de straatkant. Nuja, mij best. Ik ben niet lang weg gebleven, want zag mezelf alweer helemaal verdwalen, ben een straat ingelopen waar de straatverlichting halverwege stopte, dus daar loop je dan in het pikdonker, in een vreemd land, helemaal alleen, niet wetend waar naartoe. Toch maar snel rechtsomkeerd gemaakt, en terug mijn hangmat in gedoken, waar ik al de hele dag in lag.

De bugs-lady, zoals ze nu gedoopt was, heeft me ook nog op een biertje getrakteerd daar, en samen hebben we gewoon weer de hele avond liggen kletsen. Het voelde best goed eigenlijk, om eens een dagje helemaal niks te doen, gewoon wat te bekomen. Dus vroeg mijn bed ingedoken, om dan de volgende dag de ruines te gaan bezoeken. Die nacht was verschrikkelijk, ik had door het Canadese meisje overal jeuk, lag de hele tijd te woelen en met een zaklamp naar beestjes te zoeken. Ik was als de dood, dus ben buiten in de hangmat gaan verder slapen. Na drie uur was het daar echter zo koud, dat er niks anders op zat dan terug naar bed te gaan, maar wel nadat ik een lange broek en trui had aangetrokken, en een andere trui rond mijn voeten geknoopt, T-shirt rond mijn handen en mijn gezicht afgedekt had. De reste lachte zich een breuk bij het ontwaken, ik vond het niet zo heel grappig. Maar goed, ik werd wel voor het eerst netjes op tijd wakker, was rond een uur of negen al bij de ruines. Iets later, want ik ben met de tuc-tuc gegaan, en heb absoluut de verkeerde keuze van chauffeur gemaakt. Er waren er twee aan het ruziemaken wie mij mee zou nemen, dus ik ben gewoon maar in een ervan gaan zitten - bleek die eerst nog de hele stad rond te willen rijden om mij aan zijn vrienden te laten zien. Hij crosste door allerlei onbekende straatjes 'Amigo amigo, mira!' roepend. Om na een kwartier weer exact op het punt uit te komen waar we vertrokken waren. Wauw. Maar goed, ik ben er geraakt, al was het iets later.

Ook deze ruines wou ik zonder gids doen, en omdat ik redelijk vroeg in de ochtend ging, was alles nog helemaal leeg. Heerlijk. Ik heb zelfs naar geen kaart gekeken, ben gewoon beginnen wandelen, en steeds als ik bij een nieuwe tempel uitkwam, voelde ik me alsof ik die zelf ontdekt had, alsof ik de eerste was die die tempel ooit zag. Ik heb er echt van genoten. Het was een groot verschil met de tempels in Tikal - Tikal is reusachtig, en hier was het best klein, maar wel veel gedetailleerder, en ik liep hier ook meer op mijn gemakje rond. Na ongeveer een uurtje liep ik een gids tegen het lijf, die me de hele tijd is blijven volgen. Ik dacht dat ik gek werd, steeds als ik om keek, liep hij achter me, als ik ging zitten, ging hij ook zitten. Mijn hemel. Dus ben ik maar het oerwoud in gedoken en razendsnel tussen de planten door geglipt. Ook daar was ik helemaal alleen. Nouja, alleen, ik kwam papegaaien tegen, salamanders, hagedissen, een soort eekhoorns... Ik moest spontaan aan het liedje van Samson en Gert denken, en aangezien ik toch alleen was, heb ik het oerwoud vrolijk zingend doorkruist. 'In de jeep door het ourwoud, met een groep papegaaien om je heen, in de jeep door het oerwoud, in het oerwoud ben je nooit alleen!'

En zo ging ik verder, tot ik tegen een hek opbotste. Ik leek water te horen, dus ben gaan zoeken waar dat vandaan kwam. Bleek er een stuk verder, aan de andere kant van het hek, een waterval en rivier te lopen. Prachtig, ik wou helemaal niet meer naar de ruines, kon enkel nog aan dat water denken. Maar aan de gescheurde kleren te zien die in het prikkeldraad hingen, was het geen goed plan over het hek te proberen klimmen. Dus bleef ik maar netjes hier, en probeerde de salamanders te ontwijken, die plots in hele hordes kwamen opdagen. Volgende keer doe ik netjes dichte schoenen aan, op slippertjes was het toch niet zo veilig bleek later. Toen ik terugkeerde naar de tempels heb ik namelijk een flinke val gemaakt - ik kwam op het slimme idee van de ene naar de andere tempel te springen, zodat ik niet eerst naar beneden en dan terug naar boven moest. Niet zo'n slim idee, zo bleek. Natuurlijk ben ik gevallen, maar leek niet zo veel pijn te hebben. Tot ik naar beneden keek en zag dat er een flink stuk van mijn grote teen los hing te bungelen. Oeps. Ik probeerde het er maar wat terug tegen te plakken, maar ook dat werkte niet zo heel goed. Dus liep ik maar gewoon verder. Ik was nog geen vier meter verder, of stapte met diezelfde bloedende teen, recht op een slang. Die glibberde snel weg, maar ik kreeg meteen allerlei enge gedachtes over gif dat nu in mijn bloed zat. Gewoon niet aan denken dus maar, en iets later liep ik een grote groep toeristen tegen het lijf, die mij een doekje een wat pleisters gaven, dus ik kon mijn teen omwinden. Ik loop nu nog steeds met een gigantisch verband rond mijn teen, maar kan niet anders, als ik het er af haal trekt mijn teen enkel meer open, en word ik gek van de pijn. Dan maar een giga-teen.

Strompelend heb ik nog een paar uur aan de ruines doorgebracht, maar toen had ik het wel gezien. Zeker nadat ik dezelfde mensen tegen het lijf liep die ik ook in Tikal ontmoet had, en die zo ongelooflijk irritant zijn, dat ik gewoon weg wou. Dus terug gekeerd naar het hostel, om daar weer de rest van de middag rond te hangen. Tegen de avond ben ik met de twee Canadese meisjes gaan shoppen, de kerels en hun vieze mopjes achterlatend. Zoals altijd heb ik een paar oorbellen gekocht, of liever een oorbel, want ik vond ze net iets te duur. We hebben heerlijke taco's gegeten op straat, wat ook wel mocht nadat ze ons anderhalf uur lieten wachten, omdat vrienden immers voorrang krijgen.

Ook die avond weer gewoon een biertje in het hostel gedronken, en de hele avond lui in de hangmatten gehangen, tot we daar in slaap vielen. De volgende morgen trok de bugs-lady al om vijf uur 's ochtends naar het vliegveld, ik hoop echt dat de vlucht wat meeviel met al haar beten. Wij trokken een uurtje later terug naar Antigua, allemaal. Niemand was eigenlijk van plan de Semana Santa daar door te brengen met al het volk, maar op de een of andere manier eindigden we allemaal met het idee naar Antigua terug te keren. Francine, Mark en ik met de bus, de Zweed natuurlijk met zijn motor. Die niet startte, hij helemaal in paniek, bleek de jongen van het hostel de kabeltjes losgekoppeld te hebben, omdat hij boos was omdat de man de wasmachine gebruikt had zonder te betalen. Wat een hostel. Gelukkig hebben ze zo'n prachtig uitzicht, anders zouden ze niet veel klanten meer hebben. De tweede avond hadden ze op het dakterras zelfs een zwembadje geplaatst voor de kids, dus heb ook heerlijk met hen kunnen spelen.

Maar goed, Antigua. Ergens was ik best opgetogen om terug te keren, het is voor het eerst dat ik nergens voor moet opstaan, dat ik kan doen wat ik wil, dat ik de hele dag voor mezelf heb. Ik heb vanochtend dan ook voor het eerst in twee en een halve maand uitgeslapen, het beste gevoel ooit.

Alle hostels zaten natuurlijk vol, dus heb ik iedereen uit de bus naar El Caminante geleid, zo zien ze daar ook hoe serieus ik mijn werk wel neem, ik loop zelfs reclame te maken in Honduras! Het enige nadeel is wel dat ik die vieze foto-kerel nu iedere dag moet zien, maar dat neem ik er wel bij. Toen ik thuis de deur opende, vloog Romelia op mij af, en heeft me zo lang omhelsd, dat ik me al begon af te vragen wat er mis was. Maar ze was gewoon ongerust zei ze, omdat ik plots verdwenen was en ze enkel op facebook gelezen hadden dat ik in Honduras zat, niet wetend waar, niet wetend voor hoe lang. De arme mensen, die maken ook wat met me mee. Ik heb me dus maar even flink verontschuldigd, maar het maakte niks uit, ze waren enkel ongerust, en nu was alles terug oke.

Diezelfde dag is Ines terug vertrokken, en haar plekje is ondertussen opgevuld door Hanne, die eerst tegenover mij woonde, maar dan een maand in Quetzaltenango zat. Nu is ze hier voor de Semana Santa, en waarschijnlijk langer, want ze moet wachten op een nieuwe visa-kaart. Waar iedereen bestolen wordt, is zij haar kaart gewoon verloren. Slimme meid. Maar nu heb ik tenminste eindelijk iemand in huis om mee uit te gaan, en vooral om mee terug naar huis te wandelen. Perfect. Ook is ze alweer vrolijk herenigd met haar lover Jose.

Die dag heb ik eigenlijk weer zo goed als niks gedaan, wat rondgehangen, licuado gedronken, gewandeld, processie gezien. Die avond op een prive feestje in iemands hostel beland, en een fantastische nacht gehad. Nu wel een iets mindere dag, mijn hoofd voelt aan alsof het gaat ontploffen. Normaal zou ik de rest ontmoeten gisteravond, maar heb helemaal niemand gevonden - kreeg ik vandaag te horen dat ze de hele nacht in het politiebureau hebben doorgebracht. Julien, Alex en Mathilde liepen naar Iglesia de la Merced om de processie te zien, toen een man een geweer op hen richtte, Alex' tas en Juliens telefoon stal, en Mathilde maar een flinke klap in het gezicht gaf met het geweer, omdat ze hem niks te bieden had. Iets achter hen liep de rest, die dit niet gezien had, maar later een bloedende Mathilde en panikerende vrienden terugvond. Dus zijn ze aangifte gaan doen, en dan samen in Juliens bed geslapen omdat ze te bang waren nog naar huis te lopen. Kan ik me voorstellen. Deze week dus maar nog voorzichtiger zijn, tijdens de Semana Santa zullen er wel veel mensen op loer liggen. Ondertussen is het wel steeds dezelfde, ik heb al van vier mensen die beroofd zijn exact dezelfde beschrijving gehoord, dus die twee mannen zijn wel lekker bezig hier in Antigua.

Ik ga nu Mathilde bezoeken, heb haar helemaal nog niet gezien, want die durft natuurlijk het huis niet meer uit. Die verhalen de laatste tijd, ik krijg er toch ook de rillingen van.

Maar ik ga voorzichtig zijn, er niet de hele tijd aan lopen te denken, en genieten van mijn weekje vakantie in het fantastische Antigua!

Tot snel!