Ik hou nog steeds van Antigua. Zo ongelooflijk veel. Semana Santa hier was heerlijk. Ik was zo blij om terug te keren na Honduras, dat had ik echt niet verwacht. Het was een bummer dat de eilandjes niet doorgingen, maar ik heb zo genoten van die week, dat het me echt niet meer uitmaakt. Ondertussen wil ik echt niks meer doen, ik zou naar Belize gaan deze week, maar wil eigenlijk gewoon hier blijven en genieten van de tijd die ik nog heb. Ik zou dan alleen gaan, en ben er nog niet uit of ik dat zie zitten - er alleen op uit trekken of bij mijn vrienden blijven die ik na deze week nooit meer zal zien. Hoewel, als ik terug ben in België, keer ik terug naar de Pizzahut, smeek voor een job en werk zoals ik nooit gewerkt heb, zodat ik zo snel mogelijk nog eens een bezoek kan brengen aan Centraal-Amerika.
Maar goed, Semana Santa dus. Maandag ben ik terug gekeerd, die dag geen klop uitgevoerd, enkel heen en weer gewandeld met Hanne, die terug was voor een weekje. Hanne heeft trouwens ook wat meegemaakt deze week - volgens haar is mijn levensstijl besmettelijk, in een week verloor ze haar telefoon, haar trui, een stukje tand, heeft ze geslapen op de grond op een dakterras, en de hele straat, taxi en haar kamer ondergekotst. Maar ik loop weer op de feiten vooruit. Maandagavond was ik dus op een heerlijk privéfeestje in het hostel van een vriend, heel privé, want uiteindelijk waren enkel Hanne, Omar, JD van wie het hostel is, en ik daar. Maar het was een zalige nacht. We kregen de hele nacht gratis drank, wat duidelijk te veel was voor Hanne, die dus ook maar heeft liggen slapen op de grond. Dinsdag dus lekker uitgeslapen, en toen ik wakker werd zat Diego in de kamer, die ik ook in geen eeuwen meer gezien had. En veranderd dat hij is! Hij is nu veel opener, ik kon gewoon openlijk met hem kletsen terwijl zijn grootouders er bij zaten, en hij kwam zelfs in mijn kamer zitten alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Anders spraken we elkaar enkel bij het uitgaan, of als we samen weg gingen, haalde hij me ergens anders op, en bracht me terug aan het einde van de straat, nooit tot voor de deur. Dus dit is een hele verandering, jammer dat hij pas zo verandert in mijn laatste weken.
's Middags heb ik weer helemaal niks gedaan, ik heb Mathilde bezocht, die inderdaad een lelijke wond in haar gezicht heeft door de overval. Wel heb ik daarna de prachtigste velacion ooit gezien - in de ruines van San Fransisco stonden allemaal beelden van de bijbelfiguren, maar echt van iedereen. Het zag er onvoorstelbaar mooi uit. 't is wel de enige velacion die ik bezocht heb die week, terwijl er elke dag andere waren, maar zoals ik al zei heb ik echt een week niks uitgevoerd. Deed me ongelooflijk aan de laatste zes maanden in Belgie denken: slapen tot de middag, werken tot tien uur, hele nacht uitgaan, slapen tot de middag, werken... Maar het was de beste week ooit. En de processies heb ik allemaal zien passeren, ook daar hoefde ik geen moeite voor te doen. De processies kom je vanzelf wel tegen, daar kun je niet omheen. Dinsdagavond net als iedere week naar Monoloco geweest, en net als iedere week meer tijd op straat doorgebracht dan binnen. En da's echt niet enkel omdat ik bij Chan rondhang en die in Sin Ventura niet meer binnengelaten wordt. Dus hebben we gewoon een paar liters gekocht in een tienda, en op straat gedronken, tot niemand meer geld over had, en er niks anders op zat dan naar huis te gaan. Nuja, huis. Ondertussen woon ik zo ongeveer in hun appartementsgebouw, ik heb de afgelopen weken meer daar geslapen dan thuis, en ben echt zowat iedere minuut van de dag bij hen. Nu schrijf ik ook vanuit El Caminante, het hostel waar zij, en ik nu ook, werken. En als ze niet werken, hangen ze hier ook wel rond. Maar die jongens zijn echt de meest fantastische mensen die ik ooit heb ontmoet, en de beste vrienden die ik hier heb gehad. Ik hou echt van ze - ze hebben allemaal hun eigen problemen en dromen en er zit zoveel meer in ze dan je zou denken. Ik ken ze ondertussen echt door en door, en hou van ieder karaktertrekje van ze. Goed, ze doen niet veel meer dan drinken, smoren, en ook tegen coke zeggen ze geen nee, maar ze hebben echt veel meer inhoud dan iedereen denkt. En ze zien mij als een soort klein zusje, ik ben ondertussen weer terug op het punt dat ik nergens bang voor ben - ik ben toch nooit meer alleen, heb vier beschermengelen die zich over mij ontfermen.
Allevier zijn ze uniek, en echt helemaal anders dan iedereen die ik ken. Ik hou van alles aan ze. Ik hou van Chan zijn broek dat meer gat dan broek is, en ik hou van hoe hij eigenwijs zijn T-shirts binnenstebuiten draagt, omdat het etiquetje hem te veel prikt. En ik hou er van, hoe hij tegen al zijn onverschilligheid in, wel zijn voetjes na het uitgaan netjes insmeert tegen geurtjes, en zijn hele lijf vol bodylotion smeert. Ik hou van het doekje in zijn achterzak, dat hij werkelijk overal voor gebruikt, van het afdrogen van glazen tot het samenbinden van zijn gordijnen, maar eigenlijk vooral een mode-item is. Ik hou van de manier waarop hij iedere minuut met zijn tongpiercing zit te spelen, en van zijn manieren om mij te overtuigen ook een te nemen. Vannacht heeft hij mij laten zien dat hij vroeger twee tepelpiercings had, hij heeft er nog een mooi littekentje aan overgehouden, want zijn linkse piercing heeft hij er in zijn slaap uitgetrokken doordat het vast zat achter zijn horloge. En dan vraagt hij nog of ik geen tepelpiercing wil in plaats van de tongpiercing, ja hoor. En ik hou van de manier waarop hij nadenkt over de toekomst - vandaag is hij naar de stad om zijn vroegere job terug te winnen, hij deed het weliswaar niet echt graag, maar wil meer geld verdienen dan hij nu verdient in El Caminante. Want met die ene euro per uur kun je niet door Europa gaan reizen, en dat is wat hij eind van dit jaar wilt doen. En hij wil weg uit het hostel, want hij wil niet als hij dertig is, nog steeds iedere dag drinken en uitgaan, en zolang hij in een bar werkt, zal hij dat blijven doen.
Ik hou van zijn verhalen van toen hij natuur studeerde, hij heeft werkelijk de prachtigste, ongerepte natuur bezocht, plekken waar zelfs niemand vanaf weet. Hij is de enige Guatemalteek die ik ken, die echt al veel van Centraal-Amerika gezien heeft. Ik hou van zijn klein appartementje, dat uit niets meer dan een bed, kast en een badkamer bestaat, maar wat hij vorige week opgeruimd heeft en me heel trots heeft laten zien. En ik hou van zijn lege koelkast, die hij een paar dagen geleden gekocht heeft, maar helemaal niet op kan vullen. Ik hou van zijn verhaaltjes - hoe hij cornflakes kocht en wou eten, en er dan achter kwam dat hij helemaal geen kom of iets in huis had. Ik hou van de clip waarmee hij zijn geld samenhoudt, en van zijn boekje waarin hij alles maar dan ook alles opschrijft. Ik hou van hoe blij hij met alles is, en hoe trots op alles wat hij heeft. Ik hou zelfs van zijn stomme kale plek op zijn achterhoofd, en van het feit dat hij helemaal niks bezit, maar wel negen paar schoenen in zijn kamer heeft liggen. En ik hou van zijn stomme rasta achter zijn oor, en hoe hij soms uit het niets armbandjes begint te vlechten. Nu wil hij zelfs beginnen een hangmat in elkaar te vlechten...
Ik hou van Eliu en zijn stomme bos krullen. Ik hou er van hoe hij met ieder meisje iets probeert, maar toch een vriendinnetje heeft en helemaal gek van haar is, soms zelfs gezellig samen met haar kookt. Ik hou van zijn energie, dat precies nooit op geraakt, en ik hou er van hoe hij plots een enorm schuldgevoel kreeg en het onrespectvol van hem vond, toen een processie passeerde terwijl hij een biertje aan het drinken was. Ik ga die volle geloofsovertuiging hier echt missen. Ik hou van zijn manier van praten, en van hoe hij telkens moeite doet zijn eten nóg lekkerder te maken. Ik hou van zijn stom klein fietsje waarmee hij heel de stad doorkruist, en van hoe hij me mist als hij me een dag niet heeft gezien.
Ik hou van Canche en zijn junkieface. Ik hou van zijn buikje dat hij snel weg wilt werken. Ik hou van hoe hij weg wilt uit Antigua, van hoe hij steeds zegt dat de stad hem te veel wordt. Canche heeft een paar maand in Flores gewoond, waar hij niks anders gedaan heeft dan gestudeerd en gewerkt. Dus is hij nu aan het sparen om naar El Salvador te gaan en daar een nieuw leven op te bouwen, zonder alcohol, zonder drugs. En zo zijn ze allemaal op weg hun leven te veranderen, Chan en Eliu zijn nu ook samen gestopt met drinken. Ik hou van hoe Canche en ik samen depri konden zijn voor een dagje, van hoe ik met hem kan praten, en hoe we zelfs eventjes samen een potje zaten te janken. Ik hou van hoe hij me bijt als teken van liefde, en ik hou van zijn preken die ik steeds moet aanhoren als ik zeg dat ik niet weg wil, zijn preken over hoe ik mijn kansen moet benutten, en terug moet keren naar België en studeren, zodat ik een betere toekomst kan krijgen dan hij voor zich heeft liggen.
Ik hou van alles aan ze, van hoe ze me iedere dag begroeten alsof ze me een jaar niet hebben gezien, van hoe ze me steeds overspoelen met knuffels, van hoe ik de hele dag met ze kan rondhangen, en ze nog steeds niet beu ben. Ik hou van hoe ze alles, maar dan ook alles met me delen, van hun kleren tot hun eten - iedere dag zijn ze opnieuw blut, en toch kopen ze met hun laatste paar centen ook een stuk brood voor mij, vorige week hadden Eliu en Chan slechts vier quetzales, wat veertig cent is, en daarmee hebben ze een brood en wat ham gekocht, en het eerlijk door drie verdeeld, terwijl ze niet veel meer te eten konden kopen die dag. Ik hou van hoe ze er van uit gaan dat ik met hen meegga, waar ze ook heen gaan, en ik hou van hoe ik zelfs voetbal ben beginnen appreciëren door hen, evenals boks en honkbal. Ik hou van hoe ik hier nu helemaal geïntegreerd ben, en enkel nog met Guatemalteken omga. Ik leef exact zoals zij leven, leef mét ze. Ik heb ondertussen zelfs een sleutel van hun appartement - ik werk met ze, ga uit met ze, slaap de hele morgen (vaak zelfs in hun huis), en doe weer precies hetzelfde de dag erna.
Dus zo ben ik woensdag laat opgestaan, terug naar huis gekeerd, en daar Diego getroffen. Dus met hem en Hanne naar het park getrokken - is hij net een joint aan het rollen, komen er drie mannen met een giga camera ons filmen. Oeps. Wij stressen, en natuurlijk volgde er ook nog een heel interview. Dus ben ik die avond op tv gekomen, en heb op tv verteld wat ik zo leuk vindt aan Antigua. Dat het klein is en ik dus iedereen ken. Meer kwam er niet uit, want ik was alleen maar aan Diego zijn stomme joint aan het denken. Maar goed, wel goed afgelopen dus! Daarna een reusachtige kinderprocessie gezien, echt prachtig, allemaal kleine jongetjes in het paars, en dan de meisjes er achter aan in maagdelijk wit. En de trotse ouders er naast natuurlijk.
Die middag weer gaan werken, ook dat werk ga ik echt missen als ik weg ga. Ook al krijg ik maar een euro per uur, ik amuseer me er rot. Echt, alle mensen die in El Caminante logeren zijn gestoord. Kijk maar naar Mickey Mouse, ik heb nog nooit iemand zoals hij ontmoet. Hij is dezelfde persoon die lang geleden een tekening van mij gemaakt heeft, en nu blijkt die daar te logeren. En hij is écht gek. Hij smoort de hele dag door uit zijn pijpje, en heeft een ongelooflijk mooie pijp van een hoorn, die hij zijn ´big horny pipe´ noemt, en ook werkelijk tussen zijn riem en broek bewaart, aan zijn kruis. Ik hou van hoe hij altijd op blote voeten rondwandelt, en de smerigste voeten heeft die ik ook heb gezien. Ik hou van zijn stomme veren in zijn haar, die hij toen hij weg ging aan mij gegeven heeft. Ook wou hij me kleren geven, maar ik denk niet dat ik in zijn kleren wil rondlopen. En ik ga zijn stomme verhalen echt missen, waar je toch de helft niet van verstond, daar hij geen tand meer in zijn mond had. Hij heeft zelfs in een gekkenhuis gezeten wegens te veel drugs, en hij wordt dus ook woest als je hem crazy noemt, maar hij is écht crazy. Helemaal doorgedraaid. Ik heb foto´s gezien van hoeveel hij veranderd is na een jaar zwaar drugsgebruik, en dat is gewoon verschrikkelijk. Maar wel vind ik het heerlijk hoe hij zichzelf werkelijk Mickey Mouse noemt, en hij zelfs zijn paspoort met die naam ondertekend heeft. En ik hou van zijn verhaal over het meisje dat Mickey Mouse haatte, en zelfs een T-shirt daarvan had, en hoe hij dat probleem heeft opgelost door te zeggen dat hij Mickey met zich meeneemt wanneer hij sterft. Ik hou van zijn enge ringen, en hoe hij eentje er van verpatst heeft voor marihuana. Ik hou van iedereen die El Caminante bezoekt, van baas Manolo tot de gast die met zijn honden kust, tot de man die geen nationaliteit heeft omdat hij op het vliegtuig geboren is, tot de junkie die mij een hoop dreig-sms'en bezorgd heeft. Maar daar komen we nog.
Die donderdag was het dan Witte Donderdag, de belangrijkste dag van de Semana Santa. Heel Antigua lag vol met de prachtigste bloementapijten. Enkel was heel de stad overspoeld door toeristen, dat was wel minder, je kon geen stap meer zetten. Het was zoals Chan zei; ´Dit is mijn Antigua niet meer, ik loop door de straten en ken niemand´, zo was het ook echt. Diego was dan ook snel de stad uitgevlucht, naar het strand. Ik was blij toen de Semana Santa voorbij was, en ik weer op iedere straathoek iemand bekends tegenkwam. Donderdag heb ik ook gewerkt, iedere processie passeert toch langs het hostel, dus zo kon ik heerlijk niksen, en zag de processies zo langskomen. Het was echt prachtig, al die processies. Als je mijn foto´s een beetje gevolgd hebt - zul je al gezien hebben dat die processies bestaan uit eerst een groep mannen verkleed als Romeinen (inclusief veegborstels op het hoofd!), gevolgd door een groep mannen in paarse gewaden, waar ik stiekem een beetje bang voor ben.
Maar minder bang dan de mannen die hier soms gewoon op straat rondlopen, helemaal in het blauw, met maskers voor het gezicht. Die hebben niet eens een processie als excuus, snap nog steeds niet wat die moeten voorstellen. Maar goed, de mannen in het paars noemen zich ´Los Cucuruchos´, en zij dragen de baar; de beelden van Maria, Jezus, de apostelen... Welk bijbelverhaal je je maar kunt voorstellen - in de een of andere processie werd ze wel voorgesteld. Die baren wegen meer dan 3000 kilo, en werden gedragen door 60 tot 80 personen. Lieve hemel.
Dankzij de commentaren van Mickey Mouse ben ik me meer en meer op de gezichten van de dragers gaan concentreren, uiteindelijk nam ik daar zelfs meer foto´s van dan van de prachtige afbeeldingen. Je zag de dragers echt enorm afzien, hun gezichten vertrokken van de pijn. Gelukkig werden ze iedere straathoek afgelost. Na de dragers volgde dan de fanfare, en daarna de vrouwenprocessie, die zich ´Las dolorosas´ noemen, met kleinere baren, en vaak met meer afbeeldingen van Maria. Ook hen zag je echt vooruit sloffen, ogen dicht, gezichten vertrokken van pijn. Ze hebben hier echt nogal wat over voor hun godsdienst, ik kan echt niet beschrijven hoeveel respect ik daar voor heb - ze zien er werkelijk uit alsof ze lijden zoals Jezus deed. Maar de beelden waren hemels, en alle straten roken heerlijk naar de wierook en de bloemen. Na het werk zijn Karlijn en ik nog even in El Caminante blijven hangen met Manolo, vanop het dakterras keken we naar de processie, en daarna hebben we nog een flesje geopend. Dus moest het hele flesje opgedronken worden zei hij, daar het nu open was. En toen opende hij nog een fles, en nog een... De heilige week noemen ze dat dan!
Daarna zoals iedere donderdag naar El Muro gegaan, waar iedereen zó dronken was, dat houd je niet voor mogelijk. Larissa heeft moeten overgeven, ik heb Rosa helpen overgeven, als bedanking heeft ze ook nog eens heerlijk over mijn voeten gekotst. Hetzelfde met Hanne, die lag plots half bewusteloos op straat, en ook zij heeft mijn voeten als toiletpot gebruikt en er eens heerlijk overheen gekotst. Maar zij was echt helemaal weg, dus besloot ik haar maar naar huis te brengen. Ook de taxi kreeg een stroom overgeefsel over zich heen, en kon ons door alle tapijten op straat niet tot ons huis brengen. Dus heb ik haar een straat of drie door gesleept, terwijl ze iedere drie meter recht op haar gezicht knalde. Tijdens die tocht is ze zelfs een stukje tand kwijtgeraakt, en de volgende morgen werd ze wakker met builen en blauwe plekken over haar hele lichaam. Maar goed dat ze zich niks meer herinnert. De nacht van donderdag op vrijdag in de Semana Santa slaapt niemand in Antigua, daar ze de hele tijd tapijten maken, dus stikte het van het volk op straat. Iedereen kwam natuurlijk eens naar haar kijken, uiteindelijk hebben een paar jongens haar ook maar het huis binnengedragen. Waar ze vrolijk verder kotste. Uiteindelijk heb ik haar toch veilig in bed gekregen, en keerde ik terug voor de afterparty. Want voor een keer dat ik niks had om voor op staan, moest ik wel naar de afterparty gaan! Onderweg heb ik nog mee mogen helpen met een alfombre te maken - plots kreeg ik wat cacao in mijn handen geduwd, ik had geen idee wat daar de bedoeling van was, tot de man gebaarde naar de grond, en zei dat ik hem mocht helpen. Dus deed ik dat maar, en daarna ben ik naar Parque Central getrokken, waar dansers op straat dansten, toneeltjes werden opgevoerd... De hele stad vierde feest. En daarna natuurlijk naar Riki´s getrokken voor de afterparty, die heerlijk was. Mijn eerste Guatemalteekse dubstep-dnb party, eindelijk! Ik heb me echt goed laten gaan, was al vergeten hoe veel ik van die feestjes hou. En omdat het Semana Santa was, stopte het feest niet voor zeven uur. Dus dan ben ik met Chan naar huis getrokken, want we moesten allebei werken om 3 uur. Wel heeft ook hij buiten eerst nog eventjes over mijn voeten heen gekotst, om de avond toch maar in stijl af te sluiten. Drie keer is scheepsrecht, denk ik dan maar.
Op vrijdag ook weer prachtige processies gezien. Toen ik ´s ochtends naar huis liep met een kater van hier tot Tokio, ben ik zelfs midden in een er van beland. In het stuk waar de fanfare liep dan nog wel, zeer aangenaam. Onderweg dan ook Hanne getroffen, die zich helemaal niks meer van de avond er voor
herinnerde natuurlijk.
Snel een douche genomen en naar mijn werk gerend, waar iedereen weer volop bezig was nieuwe bloementapijten te maken. Als de processie eenmaal gepasseerd is, blijft er daar namelijk niet veel meer van over. Uren zijn ze aan die tapijten van stofjes, bloemen, fruit, en welke materialen ze maar kunnen gebruiken bezig, en als de processie langs komt, is het hele werk in vijf minuten verwoest. Maar het zijn de meest wonderlijke dingen die ik ooit heb gezien, echt waar. Helaas begon het na een paar minuten plots te stortregenen, en werden alle alfombres weg gespoeld. Heel triest, en nog triester voor de dragers in de processie, want normaal moet je om de zoveel tijd afwisselen - die dingen zijn loodzwaar - maar door de regen waren alle vervangers snel gevlucht, dus hebben sommige dragers de héle weg moeten dragen, en verschillende er van zijn achteraf dan ook in het ziekenhuis beland, met pijn overal en een flinke kou te pakken.
Die vrijdag was iedereen er belabberd aan toe. Ik zweette de hele dag alcohol uit m´n lijf, Chan was gewoon helemaal depressief, zijn kamer in het huis van zijn grootmoeder was plots aan een toerist gegeven - heel Antigua zat namelijk vol. Ook in El Caminante hebben we matrassen op de grond gelegd, om toch maar wat meer mensen onderdak te kunnen bieden. Maar goed, Chan kon dus niet bij zijn kleren, en in zijn eigen huis had hij plots geen stromend water meer, dus ook douchen kon hij niet. En dan kwamen Ricardo, Eliu, Will en Canche plots opdagen, die nog helemaal niet geslapen hadden, zo dronken als iets het hostel binnen gewankeld kwamen, Canche met een ongelooflijke pijn aan z´n ribbenkast. Bleken ze net in een ernstig auto-ongeluk gezeten te hebben, en toch kwamen ze vrolijk nog een paar biertjes bij ons drinken. Nu heeft Canche nog steeds ongelooflijke last van zijn ribben, twee weken later, en toch weigert hij naar een dokter te gaan. Te duur, en hij voelt toch zelf zeker ook wel waar de pijn vandaan komt. Dus bleven ze gewoon maar doorfeesten - al lagen Ricardo en Will na een uurtje toch al lekker te knorren op de banken in de bar. Eliu bleef zijn energie echter behouden, en heeft de hele dag nog heen en weer lopen springen - tot hij die avond in Riki´s dan op tafel in slaap viel. Maar ik deed exact hetzelfde, moe als ik nog was van de avond er voor. Wel ben ik eerst nog een paar uur getrakteerd geweest door de tattooman. Op de een of andere manier ben ik daarna in de keuken beland, en terug gekeerd met een bord pasta, ik snap nog steeds niet helemaal hoe ik dat voor elkaar gekregen heb. De avond er voor was ik ook al terug gekeerd met gratis eten, geen idee van hoe ik dat nu weer een tweede keer voor elkaar heb gekregen. Maar hier lijk ik wel vaker overal eten vandaan te toveren - ik herinner me nog mijn eerste weekend aan het meer, wanneer ik plots een man zijn bord met eten aanviel, of ik weet nog hoe we in Reilly´s een grote kom nacho´s van een tafel gejat hebben, of hoe ik twee weken geleden samen met Margaux naast een tafeltje gingen staan, en we omstebeurten subtiel wat nacho´s probeerden te kapen.
Maar goed, wegens een enorm te kort aan slaap de nacht er voor, heb ik het die avond niet te laat gemaakt en ben netjes op tijd gaan slapen. De volgende avond was echter een ander verhaal, die avond zijn Hanne en ik iets gaan drinken met Chan en Abel, en vervolgens weer op een afterparty geraakt, dit keer kwam ik pas buiten om 8 uur ´s ochtends, en was het al helemaal dag. Was wel een hilarische afterparty, op de een of andere manier splitsten alle ´koppeltjes´ plots op, en gingen de meisjes voor een van hun beste vrienden in de plaats. Een meisje is zelfs met de bróer van haar eigenlijke vriendje naar huis gegaan. Dus ik heb mij wel geamuseerd die avond met alles eens goed in de gaten te houden. Die morgen vroeg zijn we naar Chans huis gegaan, en heb ik Abel mijn telefoon laten gebruiken. Wist ik veel naar wie hij ging bellen. Achteraf bleek het natuurlijk voor coke te zijn, hij zei nog dat het in orde was, en de man zou komen er mee, en vijf minuten later stond Abel op en vertrok. Ik dacht daar verder niet over na, tot ik die nacht zes keer wakker gebeld ben door datzelfde nummer, en de volgende morgen negen berichten had over hoe hij Abel zou opzoeken en doen betalen, en hoe hij anders wel naar zijn vrouw of moeder zou gaan er voor, of hoe de prijs duizend keer meer zou worden. Met een heleboel Spaans gescheld er tussen door natuurlijk. En zo heb ik een paar dagen heel fijne berichten gekregen, maar heb het gewoon genegeerd, die waren toch niet voor mij bedoeld. Abel is trouwens ook zo iemand, die een echte junkie lijkt, maar tegelijk wel de hele Semana Santa met zijn twee dochtertjes en z´n vrouw heeft doorgebracht, en hij blijkt een echte family guy te zijn. Iedereen blijft me hier verrassen.
Ook de laatste zondag van de Semana Santa heb ik gewerkt, en ben toen eindelijk betaald geweest! In totaal had ik 42 uur gewerkt, zes dagen, dus ik kreeg 40 euro. Dit gaat snel zo! Nog eens veertig uur meer, en ik kon eindelijk mijn cowboyboots kopen, want dat was immers mijn grote doel! Die avond netjes na het werk met Canche naar huis gewandeld, en meteen mijn bed in gedoken, eindelijk eens vroeg slapen! Wel zag ik bij het thuiskomen beweging in de kamer naast me - de volgende morgen bleek dat ik twee nieuwe huisgenootjes had. Hanne was ondertussen alweer vertrokken, dus kwam wel mooi uit. Dacht ik. Toen kwam het uit dat ik weer met de koters opgezadeld was - dit keer kreeg ik twee dertienjarigen onder mijn hoede. Uit de Verenigde Staten, en dat was te merken. Romelia lag in een deuk bij het ontbijt, en deed niet anders dan over de twee roddelen met me. Ze gedraagden zich als echte dametjes, bij het ontbijt droegen ze balkleedjes en lippenstift, hoedjes en strikjes in het haar. Terwijl ik iedere dag met een gigantische leeuwenkop en slobberend T-shirt mijn ontbijt kom verorberen. Ook waren ze zó typisch Amerikaans. Over mij zeiden ze dan weer ´Oh my god, you look sooooo European!´, en ze wilden niets anders dan foto´s van me nemen. En roddelen. Dat deden ze non-stop, die was te dik, die dan weer veel te annoying, die heeft geen vrienden. Dertien jaar waren ze, en ze roddelden aan een stuk door tegen me, niet dat ik ook maar enig idee had van over wie ze het in hemelsnaam hadden. Toen ze mijn straightener ontdekten, was het dak helemaal van de dam, dus heb ik ze die maar voor een weekje geleend. Verder waren ze jaloers omdat ik uit mocht, wilden het huis ´s nachts al uit sluipen. Dat heb ik ze dan toch maar eventjes mooi uit het hoofd gepraat, en ze verteld over alle gevaren van het nachtleven in Antigua. En ze beloofd dat ik die avond wel een wandelingetjes met ze zou maken, zij helemaal gelukkig. En arme Romelia snapte er niks van, die twee ratelden maar door in het Engels, en zij keek steeds heel zielig naar mij, of ik het alsjeblieft kon vertalen? Veel Spaanse boeken hadden de twee kokette dametjes duidelijk nog niet bekeken. En de moeite van het vertalen waren hun gesprekken ook niet echt, maar goed, ik deed het maar. En zo kwam ik tot de ontdekking dat tolk worden niks voor mij is. Zie je wel dat ik over mijn studies en toekomst nadenk hier, ik weet al dat ik geen tolk wil worden, en ook juffrouw is niets voor mij. De kinderen zijn schatjes, maar ik zou het nooit een jaar kunnen volhouden voor de klas, daar heb ik echt het geduld niet voor. Nu wou ik soms al eentje met plezier de nek omdraaien, als ze weer eens uren aan een stuk ´Seeeeeeeño´ naar me riepen.
Maar goed, na de lunch zat ik met Diego te praten in mijn kamer, die twee helemaal groen van jaloezie. Er na kwamen ze mij vragen wie hij was, hoe oud, wat hij deed, hoe ik hem kende - alles. De arme kids hadden het er zwaar van te pakken, ik hoorde ze over niks anders meer praten dan Diego. En die avond toen ik met ze naar het park wandelde, kwamen er steeds wildere verhalen uit. Over hoe ze wel uit mochten in de States, maar nergens alcohol konden krijgen, dus maar een keer gedronken hebben, tijdens de leswisseling op school. Of over hoe ze naar obscure feestjes gaan, waar je werkelijk enkel heen gaat om met iemand te kussen, je hoeft gewoon maar op iemands rug te tikken, en het is zo ver. En over hoe een vriendin van hen op zo´n feestje ontmaagd is, en over hoe zij het niet erg zouden vinden hun eerste keer hier in Guatemala te beleven, liefst met Diego dan natuurlijk. Mijn hemel. Na het eten namen ze een douche, blijken ze lekker te douchen met de deur open. Want ze douchen niet graag alleen, en zo kunnen ze samen praten. Hallo, fijn voor de gastfamilie, Diego durfde ondertussen al geen stap meer in huis te zetten, zeker niet na de avond er op - toen ze samen de douche in gingen, en ik ze plots dingen hoorde uitkramen als ´Look, when I hold my vagina like this, it looks like a dick´. Toffe meisjes, die twee.
Ondertussen gaf ik ook weer les ´s morgens, en ben ik echt van de kindjes beginnen te houden. De eerste week heb ik maar een dag echt gewerkt, want twee dagen hadden ze enkel sport, en de vrijdag hebben we de hele dag water- en modderspelletjes gehouden. Dus deze week kon ik me eindelijk echt met de kinderen bezig houden, ze echt leren kennen. Ik speelde de hele dag met ze, leerde ze liedjes, las ze voor, danste met ze. Een verlegen jongetje, dat nooit ook maar een klop uitvoerde, en de hele dag zat te niksen terwijl de rest taakjes maakte, heb ik echt zien openbloeien. Niemand speelde echt met hem, dus heb ik me een weekje over hem ontfermd, en vrijdag stond hij al te huilen dat hij me zo ging missen. Maar het is het schattigste kindje ooit, zou hem zo met me meenemen. Wel heb ik de slimme fout op school gemaakt, om op maandag te vragen hoe hun weekje vakantie gegaan was. Kreeg ik verontwaardigd te horen dat dat toch helemaal geen vakantie was, ze mochten niet naar school dus kregen zo goed als geen eten die week. Oeps, moet inderdaad beter beginnen na te denken. School betekent hier iets heel anders als in België, school betekent hier hun onderdak, hun toevlucht, huis, hun schone kleren, hun nieuwe schoenen, hun eten, hun tanden poetsen. Die week heb ik ook iedereens voetjes getekend, om zo nieuwe schoenen voor ze te kunnen bestellen.
Die dinsdag ben ik er na het project weer op uit getrokken met Diego. Nu kunnen we plots veel opener zijn samen, waar hij eerst altijd de playboy uithing, die zijn vriendinnetje ontkende, en alleen maar vanalles bij me probeerde, konden we nu samen lachen en praten. Die dinsdag moest ik plots in zijn auto stappen omdat we naar een leuk plekje zouden gaan, en heeft hij me naar Cerro de la Cruz gebracht, om nog een laatste keer over Antigua uit te kunnen kijken. Daar hebben we in een deuk gelegen met de twee meisjes, de arme jongen durft al helemaal niets meer tegen ze te zeggen. Ze hadden hem als eerste vraag zelfs gevraagd of hij een vriendinnetje had, dit keer zei hij tenminste wel netjes ja. Ik vind het echt jammer dat ik nu pas weer zo goed met Diego overeen kom, nu kunnen we eerlijk zijn, nu zegt hij me dingen als wat hij voor het eerst dacht toen hij me zag, hoe hij over de toekomst en zijn vriendin denkt, wat hij allemaal uitvoert. Zo kwam het er eindelijk uit waarom hij al een paar keer naar Costa Rica en Panama is kunnen vliegen - ik vroeg me al een tijdje af hoe hij aan dat geld kwam, aangezien hij enkel werkt wanneer hij daar zin in heeft. Blijkt broertjelief geld van dealers de grens over te smokkelen, maar da´s normaal hier, vertelde hij, bijna iedereen heeft dat wel eens gedaan. Op dat moment liep er een man voorbij - hij dus ook, zo verklaarde hij. Gek land. Verder blijkt Diego toch zo slecht nog niet te zijn als soms lijkt, hij houdt veel meer van z´n grootouders dan Luis, Luis komt enkel in huis om zijn auto te parkeren, terwijl Diego woest was toen het huis vol zat en hij geen kamer meer had om in te slapen, terwijl hij hier niet eens echt woont. Wel is Luis de serieuze broer, die netjes iedere dag om vijf uur ´s ochtends naar Guatemala City rijdt voor z´n studies, niet uitgaat, en een net Guatemalteeks vriendinnetje heeft. Heel wat anders dan Diego, die er op los feest, het ene meisje na het andere heeft en ondertussen ´trouw´ is aan zijn Belgische vriendin, die zijn studies verandert heeft om in Antigua te kunnen studeren en zo langer te kunnen slapen, en die zijn marihuana in mijn kamer verstopt heeft omdat hij het anders in een dag op zou roken. Maar ook hij is tegelijk dan weer een schat van een jongen, die alles voor me zou doen.
Na Cerro de la Cruz heeft hij me dan wel weer op de typische Diego-manier naar een of ander verlaten oord ontvoerd. Dit keer was het een parkeergarage, kilometers en kilometers buiten Antigua. Daar dan maar een uurtje of twee gebleven, en met zijn vrienden rondgehangen, en dan terug gekeerd naar Antigua, voor nog een avondje Monoloco. Het was Margaux haar verjaardag, dus na het gebruikelijke gedans, gedrink, en vooral gehang op straat, trokken we weer naar de gebruikelijke afterparty in Riki´s.
De dag er na ben ik dan ook veel te laat wakker geworden, en zo heb ik een dagje project gemist. Wat ik de dag er na, en de vrijdag, dan weer heb goed gemaakt door twee uur langer te blijven. Die woensdag was Hanne ook ineens terug, tegelijk met de Duitse Kevin die de eerste twee weken van mijn verblijf hier in mijn huis woonde, en nu ook zijn broer meegebracht had. Dus zat het hele huis plots bomvol, Kevin werd in de keuken gedropt, voor z´n broer bleek nog een kamer vrij, de twee dertienjarigen sliepen samen, en Hanne hadden ze maar in mijn bed gestopt, dus kom ik thuis en heb ik plots geen bed meer. ´Maar jij bent er toch nooit´, was het doodleuke antwoord. Nuja goed dan, die avond dan maar samen in bed geslapen, de avond er na ben ik dan maar weer bij Chan en Eliu gebleven ´s nachts. Dat was donderdagavond, de avond van El Muro dus. Die avond was zoals iedere El Muro-avond dodelijk. Er is die avond zó veel gebeurd, dat hou je niet voor mogelijk. Wel was het helemaal anders dan normaal, daar de meeste vrienden van school ofwel in Monterrico, ofwel in Mexico, ofwel in El Salvador zaten voor een week of twee. Wat eigenlijk best tof was, daardoor ging ik echt alleen nog maar met Guatemalteken om. Maar goed, het was wel raar om rond je te kijken en niemand te kennen, blijkbaar is er wel een hele lading nieuwe toeristen in Antigua toegekomen. Wel heb ik die avond salsales gekregen op straat, in de regen, wat ook wel tof was. Daarna naar de afterparty gegaan, tot veel te laat, en de dag er na ook weer veel te laat opgestaan. Gelukkig kon mijn lieve gastvader mij naar mijn werk brengen, en was ik dus nog niet ál te laat. Dit was immers mijn laatste dag op het project. En het was een fantastische dag. Alle kindjes hadden kaartjes en tekeningetjes voor me gemaakt, hebben voor me geapplaudiseerd, sprongen een gat in de lucht met de gummetjes die ik ze gaf, hebben mijn hele T-shirt beschilderd, en waren ondersteboven van het stoepkrijt dat ik voor ze meehad. Dit kennen ze hier namelijk niet, in no time was niet alleen de hele speelplaats, maar ook ieder gezichtje vol getekend. Ik had niet gedacht dat het afcheid van de school me zwaar zou vallen, maar heb toch staan janken toen ik weg moest. De kindjes kwamen me allemaal half dood knuffelen, en zeiden hoe ze me gaan missen, en pas toen besefte ik dat ik zelfs in twee magere weekjes, al veel te gehecht aan ze geworden was. Dat wordt wat na twee maand werken in Costa Rica!
Die middag en avond hielden we een groot dubstepfeest in El Caminante, dus na het project meteen door naar het werk gerend. Waar alles weer wat letterlijk in het water viel door de gietende regen. Normaal zou het feestje namelijk doorgaan op het dakterras. Nu ja, dan maar beneden! Dus verplaatsten we de hele boel, bleek de dj natuurlijk ook niet op te komen dagen. Welkom in Guatemala, denk je dan. Dus snel een andere dj geregeld, en veel later dan gepland kwam het feestje dan toch op gang. En het was schitterend, veel te veel gratis tequilashots na de werkuren natuurlijk, en ook weer de enge cucaracha gedronken, waar ik nog steeds als de dood voor ben. Een brandend drankje drinken, brr, zeker nadat ik gister een filmpje zag van iemand wiens mond op die manier in brand stond. Leche, een vriend van Diego, heeft net als de keer dat ik hen voor het eerst ontmoette op het verlaten basketbalpleintje, een heuse vuurshow opgevoerd. En deze dag hadden we zelfs werkelijk eten in El Caminante! Op iedere flyer nodigen we de mensen namelijk uit om te blijven eten, maar hadden nog geen nacho in huis. Dus hebben we Ricardo aangenomen om zo veel keer in de week pannenkoeken te komen bakken hier, en die pannenkoeken zijn werkelijk heerlijk. Na het feest ben ik weer bij Eliu en Chan blijven slapen, omdat ik echt niet alleen naar huis wou zo laat, we hadden namelijk ook voor een afterparty in het hostel gezorgd. De volgende morgen heb ik dan samen met Eliu, Ricardo en Chan gebruncht, en daarna snel naar het werk gerend. Waar ik meteen weer van weg gestuurd werd om eerst maar eens een douche te nemen en dan fris terug te keren. Mij best!
Dinsdag ben ik eindelijk naar het chocolademuseum gegaan, waar ik al drie maand heen wil. Was heel leerzaam, maar vooral heel lekker. Wij wilden eigenlijk enkel maar de workshop, toen de man onze verveelde gezichten zag was dat al snel duidelijk, dus is hij snel een paar plakken chocolade gaan halen om ons tevreden te houden. Toen halverwege de rondleiding alle plakken al verorberd waren, besloot hij gewoon maar met de chocolade te beginnen. Dus trokken we naar de keuken. Eerst moesten we een soort spel met een talkstick doen, over wat we wilden doen met ons leven. Best eigenaardig, maar ik stel me ondertussen al geen vragen meer bij wat er allemaal gebeurd in Guatemala. Daarna eerst chocolademelk gemaakt op de Maya-manier, verschrikkelijk. Chocolade met chili, mais, peper, en bloed. Juist ja, bloed. Die zijn hier écht gek in dit land. Gelukkig mochten we het bloed vervangen door een soort rood poeder. We brandden eerst alle cacaonootjes, daarna pelden we ze stuk voor stuk, waarna we ze tussen twee stenen mochten fijnstampen, tot we een dikke brij kregen, die we daarna door de molen haalden. Dan voegden we de mais, chili en kleurstof toe, en mochten we proeven. Jakkes, beter niet gedaan. We hebben allemaal ons kommetje netjes weg gegoten, vies dat dat was! Daarna maakten we gelukkig ´normale´ chocolademelk, met een berg suiker, en zelfs een muntsmaakje. Na deze chocolademelk wel helemaal opgedronken te hebben, moesten we onze rondleiding toch echt afmaken, in afwachting van de gesmolten chocolade. Dus deden we dat maar, daarna mochten we eindelijk onze vormpjes vullen met chocolade, en ingrediënten naar keuze. Ik heb allemaal chocoladeschelpjes gemaakt, met verschillende extraatjes als nootjes, kaneel, munt, dinosaurusjes (waar de man helemaal niet blij mee was, daar hij die voor de kindjes bewaren wou, maar goed, I´m blond!) en wat je je maar kon wensen. Daarna ontdekte ik pas dat ik pure chocolade gemaakt had, wat ik helemaal niet lust. Dus wou ik ze cadeau doen aan Canche en Chan, maar ook zij hebben hartelijk bedankt. Dus probeerde ik het bij mijn familie, die er eentje aten maar er dan ook al genoeg van hadden. Ik vrees dat er voor mij ook geen toekomst als chocolatier is weggelegd.
Die avond wilde ik een rustig avondje film kijken met Chan en Eliu. Ik moest enkel even langs Monoloco om aan Diego te vragen of hij me nu wel of niet naar het vliegveld kon brengen zondag. Ik ben namelijk weer mooi op tijd achter al mijn problemen gekomen. Eerst vond ik mijn vliegticket niet meer terug, ondertussen is dat al opgelost. Dan kwam ik er achter dat ik nog altijd niks aan mijn kapotte koffer gedaan had, dus heb ik die snel aan mijn gastvader gegeven, en heeft zijn vriend die voor mij terug in elkaar gezet. Voor anderhalve euro, dus mooi gedaan. En toen kwam ik er achter dat ik mijn vliegtuig om 6 uur ´s ochtends heb in de stad, en daar helemaal nooit kon geraken, want de eerste shuttlebus vertrekt pas om 4 uur ´s ochtends, wat veel te laat is. Dus heb ik Diego eens liefjes aangekeken, en normaal kan hij me wel brengen. Dus gingen Chan en ik eventjes naar Monoloco om dit na te vragen, bleek Benjamin opeens terug te zijn! Ik wist niet wat ik zag, voor twee daagjes was hij terug, om dan door te gaan naar Mexico. Echt gek, dit haalde zo veel herinneringen boven, het leek eeuwen geleden dat ik hem gezien had, hoewel hij hier een maandje geleden nog was. Dus nadat hij me zowat doodknuffelde - ook hij lijkt plots helemaal veranderd, van de rude boy, zoals ik hem altijd noemde, was hij naar een ongelooflijk lief mannetje gegaan, wat gebeurt er toch met iedereen? -, tot Canche langs liep en een sigaret vroeg. Benjamin was me net helemaal aan het uithoren over vanalles en nog wat, en gooide een sigaret naar Canche en zei dat hij die mocht hebben, maar ons gerust moest laten. Canche verontwaardigd, en binnen no time was er een gigantisch gevecht aan de gang. Ik snapte er helemaal niks van - ik hoorde ze roepen over mij, Ben zei dat hij gewoon met mij wou praten en herinneringen ophalen, Canche riep dan weer dat ik nu nieuwe vrienden had en hem niet meer nodig had. Iedereen stond er rond te kijken, ik wist echt niet wat doen. Chan, en Benjamin zijn vriend sprongen er tussen, maar ook zij eindigden vechtend. Ik ben maar een stuk verder gaan staan, wou dit echt niet zien. En iedereen maar kijken naar mij alsof ik het allemaal begonnen was, maar goed, heb nog nooit jongens om mij zien vechten, dus nog maar eens iets meegemaakt, niet dat dat zo´n leuke ervaring was. Ik voelde me alleen maar ongelooflijk schuldig, terwijl ik toch echt niks verkeerds gedaan heb. Benjamin kwam er uit met een T-shirt in duizend stukjes, Canche is keihard op z´n rug op een auto beland, en ook zijn zijn ribben nu weer nog erger achteruit gegaan. Daarna siste Ben nog naar me dat ik wel mooie nieuwe vrienden gevonden heb. Ik zou normaal samen met hem naar Rainbow café gaan de dag er na, om wat bij te praten, maar hij is mooi niet komen opdagen. Niet dat ik hem dat echt kwalijk kan nemen, nadat mijn zogezegd beste vriend hem in elkaar geslagen heeft. Daarna kreeg ik dan ook nog eens van Chan te horen, dat dit gevecht op precies dezelfde plek plaatsvond waar ze een maand of twee geleden gevochten hadden, en een vriend van hem iemand in coma geslagen heeft, die tot op de dag van vandaag niet wakker geworden is. Die vriend is dan ook weg gevlucht, het gevecht bleek veroorzaakt door Eliu, ook om een meisje te gaan, en net de morgen na het gevecht met Benjamin, moesten Chan en Eliu voor de rechter verschijnen en hun verklaring afleggen. Daarom zijn we na het gevecht snel naar huis gegaan, hebben zelfs de film geskipt en zijn netjes op tijd gaan slapen, zodat zij de volgende morgen om zeven uur het bed uit konden, en een goede verklaring hebben afgelegd. Beiden netjes in hemd, netjes geschoren en gekamd - een hele verandering.
Verder heb ik niet zo veel meer gedaan, gister zou ik met Chan naar San Juan gaan, een schattig dorpje in de bergen, maar hij wou eerst vijf minuutjes slapen, wat anderhalf uur werd, en toen hadden we eigenlijk al geen zin meer, dus zijn we de ´berg´ achter zijn huis op geklommen om samen met tientallen vuurvliegjes naar de zonsondergang te kijken. Morgen gaan we wel samen naar Earthlodge. Straks komen de Mexico-reizigers terug, dus maken we er vanavond een schitterende laatste El Muro-avond van!
Ik ga Antigua echt missen. Ik ga het missen hoe iedereen zo vriendelijk is, en tegelijk geen stap opzij gaat als je er langs wilt op het trottoir. Ik ga het werk in El Caminante missen, ik ga de stomme geschilderde voet op de deur missen die zes tenen telt, ik ga het missen hoe ze ´Sex on the bench´ verkopen in plaats van ´Sex on the beach´, ik ga het missen hoe iedereen nog steeds helemaal gek is van hun typische eten, hoewel ze nooit iets anders voorgeschoteld krijgen. Ik ga het eten van Romelia missen, de grapjes van Luis. Ik ga het missen om met Diego rond te hangen, in Costa Rica heb ik een broertje van zes jaar, geen parkeergarage-sessies dus. Ik ga de mercado missen, en de mensen die op iedere straathoek liggen te slapen. Ik ga de parkjes missen, alle ruïnes in deze stad. Ik ga het ´controllers´-geroep missen, ik ga de kleuren missen, de typische klederdracht. Ik ga de feestjes missen, ik ga missen hoe alles hier zo dicht bij elkaar is, hoe je geen meter kunt lopen zonder iemand te kennen. Ik ga Mario missen, die me steeds van zijn liefde probeert te overtuigen, en ze nu dan maar bij zijn honden zoekt. Ik ga missen hoe iedereen me begroet alsof ze me een jaar niet gezien hebben, ik ga missen hoe je hier iedere dag nieuwe dingen ontdekt. Ik ga missen hoe ik hier alleen uit kan gaan en er toch wel mensen ken. Ik ga het missen hoe José en zijn vrienden voor me zingen als ik toe kom; ´La Maaaaxi, La Maaaaxi!´, ik ga het missen om Maximón genoemd te worden, ik ga het missen om hele dagen door geknuffeld te worden door iedereen. Ik ga de dagelijkse licuados, ijskoffies en monkey´s asses missen, ik ga het appartementsgebouw missen, waar je enkel geraakt door over een afgrond te springen en daarna over een smalle plank naar de overkant moet lopen. Ik ga het missen hoe iedereen mij steeds wil trakteren hoewel ze geen cent hebben, en ik ga het missen om hier rond te hangen, plannen te maken, en vervolgens geen klop uit te voeren. Ik ga het missen om door iedereen uitbundig begroet te worden, terwijl ik geen flauw idee heb van wie ze zijn. Ik ga de rare kerel die enkel ´Pra pra´ roept de hele dag missen, en Thierry en zijn honden. En Will met zijn stomme grapjes, en Abel, die zijn neus heeft laten opereren na te veel cocaïne. Ik ga Omar en zijn vieze verhaaltjes missen, en hoe we samen jongens konden keuren. Ik ga Diego missen, die mij de laatste weken gewoon kwam ophalen met de woorden ´Voy a fumar mota y nu quiero ir solo´, wat zoveel betekent als ´ik ga een joint roken en wil niet alleen gaan´, recht onder de neus van zijn grootouders. Ik ga de stiekeme stille afterparties missen, en de politie die ons zo vaak kwam storen. Ik ga het missen om ´s nachts het laatste stuk bang naar huis te rennen, en ik ga het missen om door iedereen herkend te worden. Ik ga de ´full de tank´ van mijn gastvader missen na het eten, het schattige lachje van Romelia, en de duizend klokken en kalenders die in hun keuken hangen. Ik ga de live muziek van Luis en Jonathan missen, en het merengue-uurtje thuis, zelfs het irritante Metropolis-deuntje van de radio.
Ik ga Antigua zó ongelooflijk hard missen - het is zoals een vriendin me een paar weken geleden zei; Antigua is een monster, ze houdt je in je greep, en als je eindelijk ontsnapt, word je na een paar dagen toch wel weer terug gezogen´. Beter kan ik het niet zeggen, ik weet nog hoe graag ik wou terug keren naar Antigua na drie daagjes Honduras, om uiteindelijk toch weer in dezelfde situatie hier te belanden. Ik kijk uit naar Costa Rica, echt waar, maar ik wil niet alles en iedereen achterlaten. Ik hou van Guatemala, ik ben nog nooit zo gek van een stad geweest als van Antigua. En ik wil niet weg, net nu ik zelfs de zwarte bonenklei leren waarderen heb.
Ik heb gisternacht al een nachtmerrie gehad, schrok wakker en vloog het bed uit - had gedroomd dat ik in El Salvador was, en wakker werd om 9 uur, terwijl ik mijn vliegtuig om 6 uur heb. Dus ik helemaal in paniek, bleek het netjes donderdagochtend te zijn. Gelukkig maar, nu hopen dat dit geen voorteken is, want ik zie mezelf echt nog in slaap vallen en niet meer wakker worden, zoals ik hier bij iedere uitstap heb meegemaakt. Ik ga morgen een paar liter koffie kopen en mezelf wakker houden!
Mijn volgende bericht zal vanuit Costa Rica zijn, ik ga nu van mijn laatste drie daagjes genieten. Duim voor me dat alles oké afloopt.
Adios Antigua, te voy a extrañar, con todo mi corazon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten