De Costa uit Costamala

We zijn alweer bij het tweede deel van mijn avontuur aanbeland: de ´Costa` uit Costamala. Ik kan niet geloven dat die drie maanden al voorbij zijn, maar time flies when you´re having fun. En fun heb ik wel gehad. Ik had gedacht dat dit blogbericht één grote jammerklacht vol tirades over hoe hard ik Antigua mis zou zijn, maar ondertussen heb ik me best al aangepast aan het drukke stadsleven van San José. En ik heb Antigua perfect in stijl afgesloten, zoals het hoort. Nuja afgesloten, ik hoop natuurlijk nog steeds te kunnen terugkeren, maar  toch.

Donderdagavond kwamen  ein-de-lijk de Mexico-reizigers terug, wat  natuurlijk zorgde voor urenlang roddelen met Karlijn. Die trouwens heel leuke oorbelletjes voor mij had meegebracht, ik heb hier echt een stelletje topvrienden gevonden! Ons roddeluurtje werd natuurlijk eerder een roddel twee-uurtje, als je mijn blog een klein beetje hebt bijgehouden, weet je dat er in twee weken onbeschrijfelijk veel gebeurt hier. Al doe ik toch enorm mijn best alles te beschrijven met mijn ellenlange berichten. In Mexico hebben ze de tijd van hun leven gehad, en blijkbaar zijn ze daar nog meer losgegaan dan ze hier al gedaan hadden - misschien toch niet zo slecht dat ik hier in het ´rustige´ Antigua gebleven ben...

En daarna was het natuurlijk tijd voor de gebruikelijke donderdagnacht in El Muro. De perfecte laatste nacht in El Muro. Zoals steeds meer tijd in het toilet doorgebracht dan wat anders - ik weet echt niet wat het is, maar op de een of andere manier belanden we altijd met een heel stel meiden in het toilet (of met Omar natuurlijk), ondertussen heb ik al een hele collectie foto´s van al mijn vriendinnen op de wc, don´t ask me why. Ik heb tig foto´s genomen, en afscheid van de hele El Muro-crew genomen. Van Pelon, die nog altijd PANG roept wanneer ik langs loop, verwijzend naar de zatte jongen die eens zó hard op mijn achterste sloeg, dat heel Antigua er nog over praat. Van JD, die ik eigenlijk maar een eng mannetje vind, maar helemaal gek van me is. Van Max, die zich echt als een vaderfiguur gedraagt, en zijn vrouw natuurlijk. Van Yuri, die telkens luid ´MAXIMONÁ` roept wanneer hij me ziet, van de meisjes achter de bar die me al ontelbare drankjes gegeven hebben, en zelfs van de Tequila-bel, die ik tot op de dag van vandaag nog steeds nooit heb doen rinkelen. Ook Benjamin bleek nog steeds in Antigua te zijn, hij heeft zich netjes verontschuldigd omdat hij niet is komen opdagen in Rainbow-café de avond ervoor, en ik heb eindelijk alles kunnen uitpraten met hem, en was blij hem weer terug te zien, dit keer op een iets rustigere manier.

En als vanouds trokken we daarna naar Riki´s voor de afterparty. Ook daar weer een hele poos in het toilet doorgebracht , aan de foto´s te zien. En afscheid genomen van Omar, de heerlijke homo, van wiens verhaaltjes ik zo hield, en met wie ik zo heerlijk jongens kon keuren. En zijn gezicht als een jongen die hij wel zag zitten plots een meisje begon te kussen - onbetaalbaar. En ook van de ´chico loco`, zoals hij zichzelf noemde, wiens mond iedere keer openviel als ik weer eens iets in het heerlijke, onbeschofte  Spaans zei. Na de afterparty liep ik een stuk met Omar en zijn nieuwe vlam mee, toen we Irvin tegenkwamen, die mij per sé naar huis wou brengen. Ik snap nog steeds niet helemaal waarom, maar hij heeft zelfs Omar en zijn vriend weggestuurd, en wij zijn een totaal andere weg ingeslagen, omdat hij per sé alleen  met mij wou zijn. Om te praten. En daar kwam het - de hele preek over de verschillende Latino´s. Ik mocht niet met Chan en zijn vrienden omgaan. Helemaal niet - het enige wat die doen is marihuana roken, Chan loopt enkel maar met zijn hoofd tussen zijn schouders, en zijn schoudertasje maakt het dan nog helemaal af, zo zei hij. Échte Latino´s, lopen met het hoofd rechtop, trots op hun voorkomen. Échte Latino´s, zoals hij natuurlijk. Terwijl hij eigenlijk een Argentijn is, maar oké. Als ik echte Latino-vrienden wilde, moest ik meer met hem omgaan, of met zijn vrienden José, Mariano of Orlando. Ja hoor. Maar ik kon hem niet tegenspreken - want alles wat  hij over bijvoorbeeld Chan zei, was helemaal waar. En dus moest ik maar stoppen met hem te zien. En meer met hen omgaan. Of met Diego. Diego is wél een echte Latino - tuurlijk, echte Latino´s hebben vier vriendinnetjes. Maar dat bedoelde meneer natuurlijk niet, Diego is een echte Latino, want hij is trots op zijn roots. Waarom hij mij de eerste weken zoveel met hem zag, en daarna niet meer? Omdat ik zijn vriendinnetje op mijn dak gekregen had, misschien? Maar goed, ik heb braaf zijn preek uitgezeten, hem netjes afgewezen toen hij natuurlijk ook weer vanalles probeerde (Maar waarom niet, wil je geen échte Latino zoals ik?), en na twee uur luisteren toch maar een einde aan het gesprek gemaakt. Maar ja, hij zou de volgende dag naar mijn afscheidsfeestje komen, zonder twijfel. Toen hij de volgende dag hoorde dat dat in El Caminante plaatsvond, het hostel van Chan en zijn bende, heeft hij natuurlijk wel afgehaakt. Als een echte Latino.

Vrijdags zou ik met Chan naar Earthlodge gaan, wat natuurlijk niet doorging. Had ik kunnen voorspellen - zeg nu nog eens dat het geen echte Latino is. Dus ben ik die middag naar de tattooshop getrokken met Karlijn - geen zorgen, ik heb nog altijd mijn lang gewenste tattoo niet, en ik denk ook niet dat die er aan zit te komen, maar ik heb wél nog een piercing geplaatst! Beste familieleden - geen zorgen. Het is geen enge plek, heel netjes gedaan, en ik heb zoals het hoort de hele boel bij elkaar gekrijst. Dus nu ben ik twee nette bolletjes in mijn heup rijker, niet geheel op de plaats waar ik wou, maar wel ver uit de buurt van het gevaarlijke bot, want na de verhaaltjes van meneer de tattooman over botten die de piercing afstoten en allerlei rare ontstekingen en verkeerd groeiende botten, had ik daar niet zo veel zin meer in. Maar ik ben wel perfect gelukkig met mijn piercing. En terwijl ik afzag van de pijn - ik heb al zo´n naaldenangst, wat doe ik ook in hemelsnaam? - zaten er twee maya-kindjes vol verbijstering naar me te kijken, en Karlijn zat vrolijk foto´s te nemen, van mijn angstige gezicht. Ze heeft zelfs gefilmd hoe de piercing geplaatst werd, en ik ben heel blij dat ik dat op dat moment niet kon zien, want het ziet er niet al te lekker uit. Maar goed, ondertussen heb ik mijn piercing al een weekje, ben er nog steeds helemaal blij mee, en het ziet er heel mooi uit, eerlijk waar!

De rest van die vrijdag hebben we eigenlijk niet zo heel veel uitgevoerd. Ik ben iets gaan drinken met Karlijn in een nieuw cafeetje dat we die middag ontdekten, en heb tegelijkertijd ontdekt dat het best wat pijn doet om te gaan zitten met een gloednieuwe ijzeren staaf door je heup. Maar goed, eigen schuld. Daarna vanzelfsprekend in El Caminante rondgehangen, net zoals die avond na het eten. Ik stond er eigenlijk echt nog van versteld hoeveel mensen waren gekomen om afscheid te nemen. El Caminante is namelijk helemaal geen gebruikelijke plek voor de meeste Guatemalteken - wat ik eigenlijk echt niet snap, want je vindt nergens goedkoper bier, maar goed, hier vind je natuurlijk ook niet heel veel Europese meisjes om te versieren - en toch stonden ze er allemaal voor me. Behalve Irvin natuurlijk. Het merendeel van de andere studenten van de school zat wel nog in El Salvador, dus die heb ik niet meer gezien, maar die had ik op voorhand al gedag gezegd. Diegene die me interesseerden dan toch, het merendeel is maar een hoop arrogante Walen die weigeren een woord Engels of Spaans te spreken. Maar de Mexico-gangers waren er, evenals Mariano, José, José's neef, die zichzelf dus ook mijn neefje noemt, nadat José zich tot mijn grote broer gedoopt had (en daarmee een miljard jongens afgeschrikt heeft, gracias), Mickey, Antonio, die me de hele avond heeft doodgeknuffeld, een van de twee broers die hetzelfde meisje gedeeld hebben, ik moet toegeven dat ik zijn naam alweer vergeten ben. En natuurlijk Chan, Eliu, Canche, Thierry, Will, Manolo en Abel. En om de avond helemaal een mooie laatste avond in Antigua te kunnen noemen, moest de heerlijke straat natuurlijk weer een van mijn sandaaltjes om zeep helpen, dus werd het voor de zoveelste keer uitgaan op blote voeten. Wel een mooi excuus om na de biertjes in El Caminante, naar Sin Ventura gebracht te worden achterop de motor van Mariano, hoewel ik doodsangsten uitstond in die enge straatjes. En natuurlijk mocht ik Sin Ventura toch niet binnen zonder schoenen, dus hebben we de rest van de avond op straat doorgebracht. Lieve Antonio, die die avond nog meer aan me plakte dan normaal, heeft zelfs twee tubes lijm gekocht in een nachtwinkel, en hij en Mariano hebben omstebeurten mijn schoenen proberen vastlijmen, uiteindelijk hingen al onze vingers aan elkaar, kreeg ik mijn tenen niet meer van de zool los, maar wat echt geplakt moest worden, dát bleef natuurlijk niet zitten. Dus heb ik de rest van de avond buiten doorgebracht met José en zijn bende. En Mathilde, maar die was zo verzonken in de ogen van haar nieuwe liefde, dat ik daar niet zo heel veel aan had. Da´s ook een mooi verhaal trouwens - donderdagavond kwam Mathilde terug van Mexico, die avond heeft ze Rafaël aan de haak geslagen, die ze een week voor ze naar Mexico vertrok, leren kennen had, maar die in de tussentijd wel een Guatemalteeks vriendinnetje had. Tot de avond er voor, zij over haar toeren toen ze hen samen zag, maar geen zorgen - Raf brengt zijn vriendinnetje wel eventjes naar huis, om vervolgens terug te keren en met Mathilde verder te gaan. En nu komt het mooie van het verhaal - de ochtend er op, vrijdagochtend dus, zou hij vertrekken naar Argentinië. Die vrijdagmiddag krijgt Mathilde een mailtje: ´Hé, ik heb mijn vlucht niet genomen, ben hier gebleven, want ik ben echt verliefd op jou, en dus ben ik hier twee maand langer, maar beloof me dat we die twee maanden wel samen doorbrengen.´ Het kind helemaal blij, zijn ouders woest. Natuurlijk, het vliegtuig was reeds betaald, zijn school daar ook, zijn gastfamilie... Vierduizend euro naar de maan, niemand snapte het echt, niemand geloofde er ook echt iets van, zeker niet nadat ik hem zaterdagavond alweer vrolijk met een ander meisje betrapte. Ondertussen is hij alsnog naar Argentinië vertrokken, een week later, drie meisjes rijker, twee onkalmeerbare ouders en plus. Toffe gozer.

Nadien heeft Canche de schoenloze ik op zijn rug genomen om naar de afterparty te gaan, en nadat hij mij onderweg nog even probeerde de fontein in te gooien, ontdekten we dat die om de een of andere reden de deuren niet meer wilden openen. Dus stonden we daar met veertig man op straat te schreeuwen, wat natuurlijk niet erg veel hielp. Dus zijn we naar de appartementen getrokken, voor de allerlaatste keer.

Zaterdagmorgen ben ik mijn cowboyboots gaan kopen, eindelijk! Niet het eerste materiaaltje, maar bijna hetzelfde, en minstens even mooi. Ze zitten voor geen meter, ik heb ze enkel aangehad op de vlucht naar Costa Rica en mijn voeten staan vol blaren, maar dat gaat me er echt niet van weerhouden om ze toch zo vaak mogelijk te dragen, want ik ben er helemaal verliefd op, eerlijk waar.

Die zaterdag was het natuurlijk ook de finale tussen FC Barca en Real Madrid, dus de hele stad in rep en roer. Overal werd voetbal gekeken, de straten stroomden vol juichende voetbalfans, al mijn vrienden zaten verspreid over alle bars in de stad voetbal te kijken. Daar had ik natuurlijk helemaal geen zin in, dus ben lekker thuis gaan lunchen - blijkt er een nieuwe jongen in mijn gezin te wonen! Eindelijk een normaal iemand, van een normale leeftijd, met wie ik normaal kon praten - en dat op mijn laatste dag. Bedankt, APPE. Dus heb ik wat met hem zitten praten, hem wat Spaanse zinnetjes bijgebracht zodat hij zijn eerste dagen kon overleven, geluisterd naar zijn gitaargetokkel, en daarna heerlijk Argentijns gaan eten met Hugo, Denis, Rosalie en Karlijn. En voor een laatste keer naar de mercado gegaan, om een laatste paar souvenirtjes te kopen. En sorry vrienden, maar echt souvenirtjes heb ik niet gevonden. Maar geen zorgen, wie weet kom ik hier wel nog iets voor jullie tegen! Ik heb wel nog snel het rugzakje gekocht waar ik al zo lang op aasde. Voor een veel te hoge prijs natuurlijk, met een vrouw valt nu eenmaal niet te onderhandelen. Bij een man krijg ik in no-time alles voor elkaar, maar vrouwen, die geven zo gemakkelijk niet toe, helaas.

Daarna ben ik voor een laatste keer naar Café Sky gegaan, met Emilie, Liz, Vilda en Karlijn, want het was immers ook de laatste dag van Liz en Emilie, die vertrokken die zondag naar Quetzaltenango, om daar een project te doen. En dan was het tijd om naar huis te gaan, en eindelijk proberen mijn koffer dicht te krijgen. Toen ik binnen kwam, keek mijn familie me heel trots aan; ze hadden een verrassing voor me. Ik helemaal opgewonden, laten ze mij een kip zien! Nuja, een verrassing is het wel, om eindelijk weer een volledige maaltijd voorgeschoteld te krijgen, nadat ik drie weken restjes voorgeschoteld kreeg omdat ze er steeds maar van uit gingen dat ik elders at. Maar ik heb dus heerlijk genoten van het laatste avondmaal met mijn familie, die ik toch echt wel mis nu. En Miche en Merengue natuurlijk, de twee katten waar ze zo gek van zijn, en dan vooral Miche, die bij iedere maaltijd lekker aan mijn voeten zat te spinnen.

Na het eten heb ik de hulp van Diego ingeschakeld om mijn koffer gesloten te krijgen, en natuurlijk is de rits weer geknapt. Maar een heel klein beetje maar, dus ik ben er verder vanaf gebleven, en heb gedaan alsof ik niks gezien had. Achteraf zat de arme jongen helemaal onder mijn bloed - vlak voor het eten, toen ik alles in mijn koffer propte, heb ik mijn vinger namelijk weer eens recht in een scheermes geduwd. De derde keer al deze reis, maar dit keer bloedde het echt extreem. De hele grond zat onder: van mijn kamer tot de toiletten, en terug tot in de keuken. En de witte gordijnen waren natuurlijk ook helemaal besmeurd, ze zullen me niet zo snel vergeten daar. Maar goed, ik heb wel weer bijgeleerd dat je het bloeden kunt stolpen met ui (of toch in de meeste gevallen, in dit geval natuurlijk niet) of met blanke nagellak (wat natuurlijk ook niet werkte bij mij). Dus bleef het maar bloeden, en arme Diego zat helemaal onder. Ook een leuk aandenken natuurlijk.

Toen alles eindelijk klaarstond, ben ik met hem naar El Muro getrokken, waar een benefiet plaatsvond. Kinderen dansten om geld in te zamelen voor hun school, Hugo deed een optreden als Michael Jackson, en als salsaleraar kon hij er natuurlijk ook niet aan onderuit een salsa-optredentje te geven. Dus zijn we daar even gebleven, en mijn goede voornemen om niets te drinken op mijn laatste avond, zodat ik zeker op tijd op het vliegtuig zat zonder problemen, werd heerlijk de grond ingeboord door alle gratis shotjes die me in de handen geduwd werden.

Na El Muro naar Riki´s getrokken, om toch maar niets aan onze tradities te veranderen. En toen moest ik afscheid nemen van Karlijn, en dat was moeilijk. Drie maand lang ben je iedere dag samen, en nu plots was dat voorbij. Wel hebben we netjes afgesloten door nog een laatste keer te dansen op ´Without you´, en de hele bar keek naar mij toen ´I had the time of my life´ gespeeld werd, want ja, dat had ik wel. Hoewel we allebei dachten dat we een flink pak zouden gaan staan huilen, hebben we ons best rustig gehouden, maar ik zie haar ook snel terug in België natuurlijk. Ondertussen was Diego al zo´n tig keer gepasseerd - meneer had diezelfde dag nog gezegd dat hij me ´s nachts toch niet naar het vliegveld kon brengen, omdat hij moest draaien in Guatemala City. Maar meneer was natuurlijk al te dronken om nog naar de stad te rijden, dus was hij toch maar in Antigua gebleven. Fijne jongen, ondertussen had ik al mijn noodplan in werking gezet, en zou Lester, de striptease-driver van Semuc Champey, me naar het vliegveld brengen. En Diego bleef maar langsrijden met zijn auto - ´Hola mi guapa, nog steeds hier? Dan kom ik zo weer terug!' Rare jongen, die broer van mij.

Riki´s dus, daar rustig nog wat gedronken, want ook hier kreeg ik de drankjes gratis en voor niks in de handen geduwd - Hanne werkte namelijk achter de bar. Hanne, haar halfdronken hoofd in de morgen ga ik ook echt missen, en hoe ze tot een uur of vijf ´s middags geen woord kan uitbrengen. Of Sascha, die helemaal gestoord is, en al zijn kleren met haar heeft omgeruild, en nu dus steeds in haar jeans rond banjert, vloekend en tierend in het Spaans. Een en al gekke mensen hier. Maar goed, rond twee uur moest ik echt naar huis - om drie uur zou ik opgehaald worden. Dus heb ik afscheid genomen van iedereen, beloofd dat ik zeker nog eens terug zal komen. Mijn neefje heeft me nog snel toegevoegd op facebook, wat ik best een eer vind, want ik ben de eerste toerist ooit die hij toevoegt, en dat wil best wat zeggen hier in Antigua. Hetzelfde met José, die nooit een meisje wilt toevoegen uit angst dat zijn Duitse vriendinnetje ergens achter zal komen, smeekte mij om hem alsjeblieft toch maar toe te voegen, omdat hij echt het contact niet wil verliezen. Het klinkt misschien stom, maar ik heb hier echte vrienden gemaakt. Oké, ik neem alles met een flinke korrel zout, ik weet heus wel dat de kans niet groot is dat ze werkelijk naar Europa komen zoals ze zeggen, en ik weet heus wel dat al die liefdesverklaringen nergens op slaan, maar ik weet wel dat ze hier echt voor me zijn, en dat ik ieder moment kan terugkeren naar Antigua, en zij nog steeds mijn vrienden zullen zijn. Want vriendschap betekent hier heel wat meer dan in België, en ik ben er honderd procent van overtuigd dat ik hier vrienden voor het leven heb gemaakt, en dat ga ik nooit vergeten.

Ook Diego´s vrienden kwamen een voor een afscheid nemen, Diego beloofde om drie uur thuis te zijn. Canche weigerde afscheid te nemen, hij tilde me op en zei dat hij me snel terug zou zien, want dat er voor mij niks anders op zit dan terug te komen, dat hij aan geen andere optie wil denken. Chan is nog met me meegewandeld naar huis, en ook bij het afscheid van hem heb ik niet gehuild, dat begon pas nadat ik álle knuffels er op had zitten. Mijn familie is voor me opgestaan, ik heb nog snel iets in hun gastenboekje geschreven, en toen ik als laatste van Diego afscheid nam, toen kwamen de tranen naar boven. Toen pas besefte ik dat ik deze mensen, mijn beste vrienden voor zo lang, nooit meer terug zou zien. Nu zit ik weer in tranen als ik er aan denk, ik moet echt leren mij minder aan mensen te hechten.

Het ergste was wel de eerste huilbui die ik die dag had gekregen. Ging ik voor de laatste keer naar het winkeltje op de hoek om wat te kopen voor onderweg, kom ik binnen onder het gebruikelijke ´Aaaaah mi amiga!´ van de verkoper, antwoord met ´Ik kom mijn allerlaatste flesje water kopen hier´ en hupla, in no-time was ik een en al traan. De arme man wist niet goed wat doen, maar op dat moment drong het pas echt bij me door. Ik zou niemand meer terugzien. Niemand. Zelfs de stomme fluitverkopers niet, zelfs de lieve man van het winkeltje niet, die altijd zo ongelooflijk lief en eerlijk was. Ontelbaar veel keer had hij niet genoeg wisselgeld, ontelbaar veel keer heb ik er op vertrouwd dat ik het later wel terug kreeg, en ontelbaar veel keer heb ik het ook werkelijk later terug gekregen. Een keer was ik het zelf helemaal vergeten, was al twee weken niet meer in het winkeltje geweest, kom eindelijk nog eens binnen en krijg meteen mijn euro in de hand geduwd, ik was het compleet vergeten, maar mijn vriend de verkoper zat al twee weken ongeduldig op mijn terugkomst te wachten. Een schat van een jongen, echt waar, hij stelt me aan al zijn vrienden en aan alle andere klanten voor als ´mi mejor amiga, hace mucho mucho tiempo!´ Drie maanden dus, want vanaf mijn eerste week deed ik in dit winkeltje mijn inkopen, een van de weinige winkeltjes die me eerlijke prijzen aanrekende, en er niet naar keek dat ik een toerist was. Maar goed, daar stond ik dan, te janken in zijn winkel. De arme man keek een beetje verward naar me, gaf me een dikke knuffel, en zei dat hij het zou missen me iedere dag zo vaak voorbij te zien lopen. En ik heb hem mijn Belgisch telefoonnummer moeten geven, over een maand of drie zou hij mij eens bellen zei hij. We zullen zien. Maar goed, tot zo ver mijn eerste huilbui, niet eens bij een vriend, niet eens bij een vriendin, bij de verkoper uit het winkeltje. Iedereen lag in een deuk bij het horen van dit verhaal, en het rare is dat het daar ook bij is gebleven. Ik kon van iedereen afscheid nemen zonder problemen, alleen dat eerste besef, dat eerste moment waarop het doordrong dat ik echt weg ging, dat was er te veel aan.

Maar goed, dat was ´s middags, ondertussen was het avond en was ik net aan mijn tweede huilbui van de dag begonnen, dus ben ik, voordat iemand mijn gejank zag, snel de auto van Lester ingesprongen, die me als afscheidscadeautje een of andere rare CD gegeven heeft, maar me wel goed probeerde af te leiden van al mijn verdriet. Laatste keer de ark zien, laatste keer langs Parque Central rijden, laatste keer dit, laatste keer dat... Ook hij, terwijl ik hem al twee maand niet meer gezien had, nam afscheid van me met de woorden dat er in Antigua altijd iemand op me wacht, die voor altijd van me zal houden. Toch ook weer een vreemd mannetje.

Op het vliegveld heb ik natuurlijk weer heel mijn koffer moeten verpakken, omdat die veel en veel te vol zat. En zo kwam ik in Costa Rica aan met drie grote koffers, die familie dacht ook wat van me. De hele weg van Guatemala tot hier heb ik gehuild, het enige waar ik aan dacht was terugkeren. Eenmaal in Costa Rica aangekomen, voelde ik me al iets beter - dit vliegveld kende ik, hier was ik al geweest, dus op de een of andere manier voelde het wel een beetje vertrouwd hier. Vanbinnen gillend van de pijn in mijn spiksplinternieuwe laarzen ben ik naar buiten gesloft, en nam natuurlijk de verkeerde uitgang, dus zag helemaal niemand op me wachten. Daar gaan we weer, dacht ik nog, ben ik hier gestrand in Costa Rica zonder vervoer, en toen zag ik in de verte toch iemand met een bordje staan, aan een andere uitgang. Oeps. Nadat de man mij mijn hele koffer heeft laten openen omdat hij een kauwgomverslaving had en nu eentje moest eten, heeft hij me naar mijn nieuwe huis gebracht. Onderweg zag ik de stad waarin ik de komende drie maand ga doorbrengen, en dit maakte het enkel erger. Ik zag flatgebouwen, grote ruime huizen, échte straten, die mijn schoenen met gemak overleven. En toen kwamen we bij mijn huis aan. Een ongelooflijk modern huis, ik heb hier internet, een pc die ze speciaal voor de studenten gekocht hebben, een tv op mijn kamer, een badkamer IN het huis dit keer en niet buiten, mijn gastmoeder maakt mijn kamer schoon en doet mijn was. Echt een beetje vakantie. De familie is ongelooflijk lief, wat het enkel maar moeilijker maakte, ik was nog niet binnen of stond alweer een potje te janken. Het enige wat ik op dat moment wou was alleen zijn, mij kunnen verdiepen in mijn zelfmedelijden, denken aan Antigua. Want op dat moment snapte ik echt niet wat ik gedaan had - waarom zou iemand in hemelsnaam een plaats verlaten, waar ze zo gelukkig is, om nog meer geluk te gaan zoeken op een wildvreemde plaats, en helemaal opnieuw beginnen?

Maar goed, blij dat ik gegaan ben. Ik woon bij een jonge familie dit keer, heb ouders van een jaar of vijfendertig, en een broertje van zes, dus geen enge uitjes naar parkeergarages meer. Mijn broertje is echt een schatje, hij babbelt aan een stuk door tegen me, en ook de ouders zijn geweldig. Die zondag heb ik ook meteen de ouders van mijn gastmoeder ontmoet, en ook zij zijn ongelooflijk gastvrij en vriendelijk. Ik ben meegegaan met de familie naar de groentemarkt  die reusachtig is. Ik zou er alleen nooit, maar dan ook nooit mijn weg in terugvinden.

Daarna moesten we even stoppen bij de dierenwinkel, want de familie had net twee dagen eerder een zieke parkiet in huis gehaald. Even stoppen om te vragen wat we er mee moesten doen, komen we buiten met nog vier nieuwe parkieten. Vraag me niet waarom. Die beesten kwetteren aan een stuk door, de eerste dag werd ik er helemaal gek van, ondertussen hebben ze er gelukkig al weer twee weggegeven, nog drie te gaan.

Terug thuis ben ik mijn bed ingedoken, ik was kapot van Antigua, van de vlucht, van het huilen. De hele dag door heb ik geslapen, tot ze me kwamen halen om naar de bank te gaan, zodat ik wat geld had om de week door te komen, en om een ijsje te gaan eten.

Maandagmorgen bracht mijn gastmoeder me naar school. Ik kwam in een klas van vier personen terecht, wat wel leuk was na twee maanden privélessen. Maar natuurlijk bestond ook deze school uit enkel Walen. En een paar Duitsers. Ik heb me er echt tussen moeten wringen, ik voelde me ongelooflijk opdringerig, maar was echt niet van plan mij hier nog langer eenzaam te gaan zitten voelen. Dus heb ik me vrolijk bij de Walen en de Duitsers aangesloten, ze verplicht Engels tegen me te praten, ze verplicht met mij om te gaan. De eerste dag was dit ietwat moeilijk, de tweede dag ging het al een heel stuk vlotter. Die middag ben ik ook het gigantische winkelcentrum gaan verkennen, en ik voel me hier echt terug in Europa. Dit is niks voor mij. niemand groet je hier op straat, je wordt aangesproken in het Engels, als je de radio aanzet hoor je normale pop of rock, geen salsa of merengue. Je kunt water van de kraan drinken, en half de bevolking loopt op hakken van een halve meter hoog, zonder iedere meter omver te vallen. Ik was zo gelukkig toen ik ontdekte dat ik mijn toiletpapier nog steeds in het prullenbakje naast de toilet moest gooien, toch nog iets wat me er aan herinnert dat ik weldegelijk nog steeds in een land in Centraal-Amerika ben.

Na school ben ik met de Waalse Pablo en Vincent, en Jonas, een van de Duitsers, naar het winkelcentrum getrokken. Eigenlijk om een T-shirt te kopen, maar we eindigden gewoon in een bar met een biertje. Bier is hier trouwens wel goedkoper dan in Guatemala, dat scheelt dan wel weer, want de rest is echt ongelooflijk duur. Goed, een biertje drinken. Een biertje drinken, werden meerdere biertjes drinken. Werd drinken recht uit de tap, werd gratis shotjes krijgen. En de avond was begonnen. We leerden een of andere kerel kennen die een eigen restaurantje had, dus gingen met hem mee om daar te eten. Ik zag een kokspak hangen, en in no-time was ik omgetoverd in Jefa Maxime. Of Mario, zoals mijn naamkaartje zei. En dus stond ik vrolijk in de keuken mee te koken: burritos en platanos. De jongens lagen in een deuk, en mijn indruk was gemaakt. Van toen af werd er over me gepraat, en was het plots een heel stuk makkelijker om vrienden te maken. Maar de avond was fantastisch. Heel anders dan Antigua wel, met grote dansclubs en bars, die openblijven tot ´s morgens vroeg. Geen stiekeme afterparties meer.

Iets later liep ik door de barstreet, hoor ik plots mijn naam roepen. Ik helemaal verbaasd natuurlijk, wie kende ik hier nou? Bleek de tweeling in San José te zijn! De tweeling die ik kende van in Antigua, helaas was de avond er op wel hun laatste avond. Dus hebben we ons bij hen, en Sarah, die ik ook van Antigua kende, aangesloten, nadat ik ze natuurlijk eerst van alle roddels uit Guatemala op de hoogte gebracht heb. Ik heb het toch niet al te laat gemaakt die nacht, en heb netjes op tijd een taxi naar huis genomen. Die me natuurlijk flink in de zak heeft gezet, maar wist ik veel.

De volgende morgen heb ik voor het eerst gespijbeld - ging ook weer snel hier. Maar ik kon er echt niks aan doen, dinsdagavond ben ik namelijk mijn gsm kwijtgespeeld. Mijn échte gsm dit keer, met al mijn nummers van België, en alle smsjes die ik zo graag herlas als ik heimwee had. Ik snap nog steeds niet hoe ik hem heb kunnen kwijtraken, want ik heb hem de hele avond niet gebruikt, maar goed. Eerst was ik zelfs mijn rugzak ook vergeten, maar die is iemand me gelukkig komen terugbrengen. Dus daardoor had ik ´s ochtends geen wekker, ben veel te laat wakker geworden, en ben pas om half 11 naar de les gegaan. Geen probleem, mijn leerkracht is er zelf zo eentje die niets liever doet dan uitgaan, dus die snapte het wel.

De lessen zijn helemaal anders dan in Antigua, ik heb nu les van 9 tot 12 en van 13 tot 15, maar wel heb ik iedere vrijdag vrij, dus veel meer tijd om te reizen, wat me wel goed uitkomt. En het is best leuk, zo met een groepje in de klas, de sfeer zit goed en we hebben veel om over te praten. Die woensdag wou ik na de les meteen naar huis gaan om nog wat bij te slapen, dus ben ik een half uurtje mee geweest naar Rio, om het einde van de voetbalmatch te zien, en dan de bus ingestapt naar huis. De verkeerde bus natuurlijk. Op mijn kaartje staat dat ik in Santa Marta woon, maar de bus naar Santa Marta, rijdt blijkbaar niet naar waar ik moet zijn, dus kwam ik ergens helemaal verkeerd uit, heb aan iedereen de weg lopen vragen, en uiteindelijk ben ik bij een wildvreemde man de auto ingestapt, er op vertrouwend dat die me wel thuis zou brengen. Een oud vrouwtje zei me dat hij te vertrouwen was, en aangezien ik van oude vrouwtjes normaal niet veel te vrezen heb, heb ik het maar voor de waarheid genomen. En gelukkig bracht hij me inderdaad netjes tot voor de deur, tot zover mijn eerste avontuur in Costa Rica.

En toen begon avontuur nummer twee - steek ik mijn sleutel in de deur, breekt die toch wel in twee. Daar zat ik dan, wetend dat de familie voorlopig nog niet thuis zou komen. Drie en een half uur heb ik voor de deur zitten wachten, heen en weer lopend achter het hek voor de oprit - ik weet ondertussen precies hoe die ijsberende tijgers in de dierentuin zich voelen. Na twee uur begaf de batterij van mijn mp3 het natuurlijk ook nog eens, dus toen werd het helemaal leuk. Uiteindelijk ben ik naar de bewaker gegaan (ja, mijn straat heeft een bewaker!) en heeft hij mijn familie opgebeld. Die doodleuk zeiden dat ik nog maar eventjes moest wachten. Op dat moment nodigde een vrouwtje, die al zo´n vijftien keer langsgelopen was, me uit om in haar huis te komen wachten. Dus ik mee, vrouwtje verdween weer, en daar stond ik in een wildvreemd huis. Hola, iemand hier? Haar dochter en een vriend bleken thuis te zijn, dus ben ik daar maar bij gaan zitten. Glaasje whiskey in de hand, drie zakken chips op mijn schoot, en ik voelde me al snel best thuis. Heb leuk met ze zitten praten, toen mijn familie thuis kwam, is die jongen ze maar gaan vertellen dat ik liever nog wat bij hen bleef - we hadden net een fles whiskey geopend. De familie lachen, maar goed, alles oké. Ik ben toch maar terug gekeerd voor het avondeten, en daarna terug naar de Calle, de uitgangsstraat, getrokken, om voor de tweede maal, in een ander land weliswaar, een afscheidsfeest van de tweeling mee te maken. Natuurlijk was ik mijn identiteitskaart vergeten, nog altijd aan mijn Antigua denkend, en kon ik nergens binnen. Ik heb het nog geprobeerd met het paspoort van Florence, wat er alleen maar mee eindigde dat we allebei de club uitgeknikkerd werden. Dank je. Gelukkig herkende een baas van een club me nog van de avond er voor, dus kon ik daar tenminste wel naar binnen. Daar bleven we dus maar heel de nacht, tot we ook daar werden buitengesmeten, nadat Guillaume een fles iets te hard op tafel neerzette, en het glas in de rondte vloog. Einde van de avond dan maar.

Vanmorgen heb ik mijn busticket naar Montezuma geboekt. Natuurlijk helemaal het verkeerde ticket, ik dacht dat we vrijdagmorgen zouden vertrekken, bleken ze donderdagmiddag na school al te gaan. Dus neem ik morgenochtend in mijn eentje de bus naar Jacó, om van daaruit de boot te nemen. Hopen dat het lukt, want ik heb uit ervaring geleerd dat ik niet zo heel goed ben in het organiseren van reisjes alleen. Maar ik hou jullie op de hoogte!

¡Pura vida!

Ni mierda vos

Ik hou nog steeds van Antigua. Zo ongelooflijk veel. Semana Santa hier was heerlijk. Ik was zo blij om terug te keren na Honduras, dat had ik echt niet verwacht. Het was een bummer dat de eilandjes niet doorgingen, maar ik heb zo genoten van die week, dat het me echt niet meer uitmaakt. Ondertussen wil ik echt niks meer doen, ik zou naar Belize gaan deze week, maar wil eigenlijk gewoon hier blijven en genieten van de tijd die ik nog heb. Ik zou dan alleen gaan, en ben er nog niet uit of ik dat zie zitten - er alleen op uit trekken of bij mijn vrienden blijven die ik na deze week nooit meer zal zien. Hoewel, als ik terug ben in België, keer ik terug naar de Pizzahut, smeek voor een job en werk zoals ik nooit gewerkt heb, zodat ik zo snel mogelijk nog eens een bezoek kan brengen aan Centraal-Amerika. 

Maar goed, Semana Santa dus. Maandag ben ik terug gekeerd, die dag geen klop uitgevoerd, enkel heen en weer gewandeld met Hanne, die terug was voor een weekje. Hanne heeft trouwens ook wat meegemaakt deze week - volgens haar is mijn levensstijl besmettelijk, in een week verloor ze haar telefoon, haar trui, een stukje tand, heeft ze geslapen op de grond op een dakterras, en de hele straat, taxi en haar kamer ondergekotst. Maar ik loop weer op de feiten vooruit. Maandagavond was ik dus op een heerlijk privéfeestje in het hostel van een vriend, heel privé, want uiteindelijk waren enkel Hanne, Omar, JD van wie het hostel is, en ik daar. Maar het was een zalige nacht. We kregen de hele nacht gratis drank, wat duidelijk te veel was voor Hanne, die dus ook maar heeft liggen slapen op de grond. Dinsdag dus lekker uitgeslapen, en toen ik wakker werd zat Diego in de kamer, die ik ook in geen eeuwen meer gezien had. En veranderd dat hij is! Hij is nu veel opener, ik kon gewoon openlijk met hem kletsen terwijl zijn grootouders er bij zaten, en hij kwam zelfs in mijn kamer zitten alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. Anders spraken we elkaar enkel bij het uitgaan, of als we samen weg gingen, haalde hij me ergens anders op, en bracht me terug aan het einde van de straat, nooit tot voor de deur. Dus dit is een hele verandering, jammer dat hij pas zo verandert in mijn laatste weken. 

's Middags heb ik weer helemaal niks gedaan, ik heb Mathilde bezocht, die inderdaad een lelijke wond in haar gezicht heeft door de overval. Wel heb ik daarna de prachtigste velacion ooit gezien - in de ruines van San Fransisco stonden allemaal beelden van de bijbelfiguren, maar echt van iedereen. Het zag er onvoorstelbaar mooi uit. 't is wel de enige velacion die ik bezocht heb die week, terwijl er elke dag andere waren, maar zoals ik al zei heb ik echt een week niks uitgevoerd. Deed me ongelooflijk aan de laatste zes maanden in Belgie denken: slapen tot de middag, werken tot tien uur, hele nacht uitgaan, slapen tot de middag, werken... Maar het was de beste week ooit. En de processies heb ik allemaal zien passeren, ook daar hoefde ik geen moeite voor te doen. De processies kom je vanzelf wel tegen, daar kun je niet omheen. Dinsdagavond net als iedere week naar Monoloco geweest, en net als iedere week meer tijd op straat doorgebracht dan binnen. En da's echt niet enkel omdat ik bij Chan rondhang en die in Sin Ventura niet meer binnengelaten wordt. Dus hebben we gewoon een paar liters gekocht in een tienda, en op straat gedronken, tot niemand meer geld over had, en er niks anders op zat dan naar huis te gaan. Nuja, huis. Ondertussen woon ik zo ongeveer in hun appartementsgebouw, ik heb de afgelopen weken meer daar geslapen dan thuis, en ben echt zowat iedere minuut van de dag bij hen. Nu schrijf ik ook vanuit El Caminante, het hostel waar zij, en ik nu ook, werken. En als ze niet werken, hangen ze hier ook wel rond. Maar die jongens zijn echt de meest fantastische mensen die ik ooit heb ontmoet, en de beste vrienden die ik hier heb gehad. Ik hou echt van ze - ze hebben allemaal hun eigen problemen en dromen en er zit zoveel meer in ze dan je zou denken. Ik ken ze ondertussen echt door en door, en hou van ieder karaktertrekje van ze. Goed, ze doen niet veel meer dan drinken, smoren, en ook tegen coke zeggen ze geen nee, maar ze hebben echt veel meer inhoud dan iedereen denkt. En ze zien mij als een soort klein zusje, ik ben ondertussen weer terug op het punt dat ik nergens bang voor ben - ik ben toch nooit meer alleen, heb vier beschermengelen die zich over mij ontfermen.

Allevier zijn ze uniek, en echt helemaal anders dan iedereen die ik ken. Ik hou van alles aan ze. Ik hou van Chan zijn broek dat meer gat dan broek is, en ik hou van hoe hij eigenwijs zijn T-shirts binnenstebuiten draagt, omdat het etiquetje hem te veel prikt. En ik hou er van, hoe hij tegen al zijn onverschilligheid in, wel zijn voetjes na het uitgaan netjes insmeert tegen geurtjes, en zijn hele lijf vol bodylotion smeert. Ik hou van het doekje in zijn achterzak, dat hij werkelijk overal voor gebruikt, van het afdrogen van glazen tot het samenbinden van zijn gordijnen, maar eigenlijk vooral een mode-item is. Ik hou van de manier waarop hij iedere minuut met zijn tongpiercing zit te spelen, en van zijn manieren om mij te overtuigen ook een te nemen. Vannacht heeft hij mij laten zien dat hij vroeger twee tepelpiercings had, hij heeft er nog een mooi littekentje aan overgehouden, want zijn linkse piercing heeft hij er in zijn slaap uitgetrokken doordat het vast zat achter zijn horloge. En dan vraagt hij nog of ik geen tepelpiercing wil in plaats van de tongpiercing, ja hoor. En ik hou van de manier waarop hij nadenkt over de toekomst - vandaag is hij naar de stad om zijn vroegere job terug te winnen, hij deed het weliswaar niet echt graag, maar wil meer geld verdienen dan hij nu verdient in El Caminante. Want met die ene euro per uur kun je niet door Europa gaan reizen, en dat is wat hij eind van dit jaar wilt doen. En hij wil weg uit het hostel, want hij wil niet als hij dertig is, nog steeds iedere dag drinken en uitgaan, en zolang hij in een bar werkt, zal hij dat blijven doen.

Ik hou van zijn verhalen van toen hij natuur studeerde, hij heeft werkelijk de prachtigste, ongerepte natuur bezocht, plekken waar zelfs niemand vanaf weet. Hij is de enige Guatemalteek die ik ken, die echt al veel van Centraal-Amerika gezien heeft. Ik hou van zijn klein appartementje, dat uit niets meer dan een bed, kast en een badkamer bestaat, maar wat hij vorige week opgeruimd heeft en me heel trots heeft laten zien. En ik hou van zijn lege koelkast, die hij een paar dagen geleden gekocht heeft, maar helemaal niet op kan vullen. Ik hou van zijn verhaaltjes - hoe hij cornflakes kocht en wou eten, en er dan achter kwam dat hij helemaal geen kom of iets in huis had. Ik hou van de clip waarmee hij zijn geld samenhoudt, en van zijn boekje waarin hij alles maar dan ook alles opschrijft. Ik hou van hoe blij hij met alles is, en hoe trots op alles wat hij heeft. Ik hou zelfs van zijn stomme kale plek op zijn achterhoofd, en van het feit dat hij helemaal niks bezit, maar wel negen paar schoenen in zijn kamer heeft liggen. En ik hou van zijn stomme rasta achter zijn oor, en hoe hij soms uit het niets armbandjes begint te vlechten. Nu wil hij zelfs beginnen een hangmat in elkaar te vlechten...

Ik hou van Eliu en zijn stomme bos krullen. Ik hou er van hoe hij met ieder meisje iets probeert, maar toch een vriendinnetje heeft en helemaal gek van haar is,  soms zelfs gezellig samen met haar kookt. Ik hou van zijn energie, dat precies nooit op geraakt, en ik hou er van hoe hij plots een enorm schuldgevoel kreeg en het onrespectvol van hem vond, toen een processie passeerde terwijl hij een biertje aan het drinken was. Ik ga die volle geloofsovertuiging hier echt missen. Ik hou van zijn manier van praten, en van hoe hij telkens moeite doet zijn eten nóg lekkerder te maken. Ik hou van zijn stom klein fietsje waarmee hij heel de stad doorkruist, en van hoe hij me mist als hij me een dag niet heeft gezien.

Ik hou van Canche en zijn junkieface. Ik hou van zijn buikje dat hij snel weg wilt werken. Ik hou van hoe hij weg wilt uit Antigua, van hoe hij steeds zegt dat de stad hem te veel wordt. Canche heeft een paar maand in Flores gewoond, waar hij niks anders gedaan heeft dan gestudeerd en gewerkt. Dus is hij nu aan het sparen om naar El Salvador te gaan en daar een nieuw leven op te bouwen, zonder alcohol, zonder drugs. En zo zijn ze allemaal op weg hun leven te veranderen, Chan en Eliu zijn nu ook samen gestopt met drinken. Ik hou van hoe Canche en ik samen depri konden zijn voor een dagje, van hoe ik met hem kan praten, en hoe we zelfs eventjes samen een potje zaten te janken. Ik hou van hoe hij me bijt als teken van liefde, en ik hou van zijn preken die ik steeds moet aanhoren als ik zeg dat ik niet weg wil, zijn preken over hoe ik mijn kansen moet benutten, en terug moet keren naar België en studeren, zodat ik een betere toekomst kan krijgen dan hij voor zich heeft liggen.

Ik hou van alles aan ze, van hoe ze me iedere dag begroeten alsof ze me een jaar niet hebben gezien, van hoe ze me steeds overspoelen met knuffels, van hoe ik de hele dag met ze kan rondhangen, en ze nog steeds niet beu ben. Ik hou van hoe ze alles, maar dan ook alles met me delen, van hun kleren tot hun eten - iedere dag zijn ze opnieuw blut, en toch kopen ze met hun laatste paar centen ook een stuk brood voor mij, vorige week hadden Eliu en Chan slechts vier quetzales, wat veertig cent is, en daarmee hebben ze een brood en wat ham gekocht, en het eerlijk door drie verdeeld, terwijl ze niet veel meer te eten konden kopen die dag. Ik hou van hoe ze er van uit gaan dat ik met hen meegga, waar ze ook heen gaan, en ik hou van hoe ik zelfs voetbal ben beginnen appreciëren door hen, evenals boks en honkbal. Ik hou van hoe ik hier nu helemaal geïntegreerd ben, en enkel nog met Guatemalteken omga. Ik leef exact zoals zij leven, leef mét ze. Ik heb ondertussen zelfs een sleutel van hun appartement - ik werk met ze, ga uit met ze, slaap de hele morgen (vaak zelfs in hun huis), en doe weer precies hetzelfde de dag erna.

Dus zo ben ik woensdag laat opgestaan, terug naar huis gekeerd, en daar Diego getroffen. Dus met hem en Hanne naar het park getrokken - is hij net een joint aan het rollen, komen er drie mannen met een giga camera ons filmen. Oeps. Wij stressen, en natuurlijk volgde er ook nog een heel interview. Dus ben ik die avond op tv gekomen, en heb op tv verteld wat ik zo leuk vindt aan Antigua. Dat het klein is en ik dus iedereen ken. Meer kwam er niet uit, want ik was alleen maar aan Diego zijn stomme joint aan het denken. Maar goed, wel goed afgelopen dus! Daarna een reusachtige kinderprocessie gezien, echt prachtig, allemaal kleine jongetjes in het paars, en dan de meisjes er achter aan in maagdelijk wit. En de trotse ouders er naast natuurlijk.

Die middag weer gaan werken, ook dat werk ga ik echt missen als ik weg ga. Ook al krijg ik maar een euro per uur, ik amuseer me er rot. Echt, alle mensen die in El Caminante logeren zijn gestoord. Kijk maar naar Mickey Mouse, ik heb nog nooit iemand zoals hij ontmoet. Hij is dezelfde persoon die lang geleden een tekening van mij gemaakt heeft, en nu blijkt die daar te logeren. En hij is écht gek. Hij smoort de hele dag door uit zijn pijpje, en heeft een ongelooflijk mooie pijp van een hoorn, die hij zijn ´big horny pipe´ noemt, en ook werkelijk tussen zijn riem en broek bewaart, aan zijn kruis. Ik hou van hoe hij altijd op blote voeten rondwandelt, en de smerigste voeten heeft die ik ook heb gezien. Ik hou van zijn stomme veren in zijn haar, die hij toen hij weg ging aan mij gegeven heeft. Ook wou hij me kleren geven, maar ik denk niet dat ik in zijn kleren wil rondlopen. En ik ga zijn stomme verhalen echt missen, waar je toch de helft niet van verstond, daar hij geen tand meer in zijn mond had. Hij heeft zelfs in een gekkenhuis gezeten wegens te veel drugs, en hij wordt dus ook woest als je hem crazy noemt, maar hij is écht crazy. Helemaal doorgedraaid. Ik heb foto´s gezien van hoeveel hij veranderd is na een jaar zwaar drugsgebruik, en dat is gewoon verschrikkelijk. Maar wel vind ik het heerlijk hoe hij zichzelf werkelijk Mickey Mouse noemt, en hij zelfs zijn paspoort met die naam ondertekend heeft. En ik hou van zijn verhaal over het meisje dat Mickey Mouse haatte, en zelfs een T-shirt daarvan had, en hoe hij dat probleem heeft opgelost door te zeggen dat hij Mickey met zich meeneemt wanneer hij sterft. Ik hou van zijn enge ringen, en hoe hij eentje er van verpatst heeft voor marihuana. Ik hou van iedereen die El Caminante bezoekt, van baas Manolo tot de gast die met zijn honden kust, tot de man die geen nationaliteit heeft omdat hij op het vliegtuig geboren is, tot de junkie die mij een hoop dreig-sms'en bezorgd heeft. Maar daar komen we nog.

Die donderdag was het dan Witte Donderdag, de belangrijkste dag van de Semana Santa. Heel Antigua lag vol met de prachtigste bloementapijten. Enkel was heel de stad overspoeld door toeristen, dat was wel minder, je kon geen stap meer zetten. Het was zoals Chan zei; ´Dit is mijn Antigua niet meer, ik loop door de straten en ken niemand´, zo was het ook echt. Diego was dan ook snel de stad uitgevlucht, naar het strand. Ik was blij toen de Semana Santa voorbij was, en ik weer op iedere straathoek iemand bekends tegenkwam. Donderdag heb ik ook gewerkt, iedere processie passeert toch langs het hostel, dus zo kon ik heerlijk niksen, en zag de processies zo langskomen. Het was echt prachtig, al die processies. Als je mijn foto´s een beetje gevolgd hebt - zul je al gezien hebben dat die processies bestaan uit eerst een groep mannen verkleed als Romeinen (inclusief veegborstels op het hoofd!), gevolgd door een groep mannen in paarse gewaden, waar ik stiekem een beetje bang voor ben. 

Maar minder bang dan de mannen die hier soms gewoon op straat rondlopen, helemaal in het blauw, met maskers voor het gezicht. Die hebben niet eens een processie als excuus, snap nog steeds niet wat die moeten voorstellen. Maar goed, de mannen in het paars noemen zich ´Los Cucuruchos´, en zij dragen de baar; de beelden van Maria, Jezus, de apostelen... Welk bijbelverhaal je je maar kunt voorstellen - in de een of andere processie werd ze wel voorgesteld. Die baren wegen meer dan 3000 kilo, en werden gedragen door 60 tot 80 personen. Lieve  hemel. 

Dankzij de commentaren van Mickey Mouse ben ik me meer en meer op de gezichten van de dragers gaan concentreren, uiteindelijk nam ik daar zelfs meer foto´s van dan van de prachtige afbeeldingen. Je zag de dragers echt enorm afzien, hun gezichten vertrokken van de pijn. Gelukkig werden ze iedere straathoek afgelost. Na de dragers volgde dan de fanfare, en daarna de vrouwenprocessie, die zich ´Las dolorosas´ noemen, met kleinere baren, en vaak met meer afbeeldingen van Maria. Ook hen zag je echt vooruit sloffen, ogen dicht, gezichten vertrokken van pijn. Ze hebben hier echt nogal wat over voor hun godsdienst, ik kan echt niet beschrijven hoeveel respect ik daar voor heb - ze zien er werkelijk uit alsof ze lijden zoals Jezus deed. Maar de beelden waren hemels, en alle straten roken heerlijk naar de wierook en de bloemen. Na het werk zijn Karlijn en ik nog even in El Caminante blijven hangen met Manolo, vanop het dakterras keken we naar de processie, en daarna hebben we nog een flesje geopend. Dus moest het hele flesje opgedronken worden zei hij, daar het nu open was. En toen opende hij nog een fles, en nog een... De heilige week noemen ze dat dan! 

Daarna zoals iedere donderdag naar El Muro gegaan, waar iedereen zó dronken was, dat houd je niet voor mogelijk. Larissa heeft moeten overgeven, ik heb Rosa helpen overgeven, als bedanking heeft ze ook nog eens heerlijk over mijn voeten gekotst. Hetzelfde met Hanne, die lag plots half bewusteloos op straat, en ook zij heeft mijn voeten als toiletpot gebruikt en er eens heerlijk overheen gekotst. Maar zij was echt helemaal weg, dus besloot ik haar maar naar huis te brengen. Ook de taxi kreeg een stroom overgeefsel over zich heen, en kon ons door alle tapijten op straat niet tot ons huis brengen. Dus heb ik haar een straat of drie door gesleept, terwijl ze iedere drie meter recht op haar gezicht knalde. Tijdens die tocht is ze zelfs een stukje tand kwijtgeraakt, en de volgende morgen werd ze wakker met builen en blauwe plekken over haar hele lichaam. Maar goed dat ze zich niks meer herinnert. De nacht van donderdag op vrijdag in de Semana Santa slaapt niemand in Antigua, daar ze de hele tijd tapijten maken, dus stikte het van het volk op straat. Iedereen kwam natuurlijk eens naar haar kijken, uiteindelijk hebben een paar jongens haar ook maar het huis binnengedragen. Waar ze vrolijk verder kotste. Uiteindelijk heb ik haar toch veilig in bed gekregen, en keerde ik terug voor de afterparty. Want voor een keer dat ik niks had om voor op staan, moest ik wel naar de afterparty gaan! Onderweg heb ik nog mee mogen helpen met een alfombre te maken - plots kreeg ik wat cacao in mijn handen geduwd, ik had geen idee wat daar de bedoeling van was, tot de man gebaarde naar de grond, en zei dat ik hem mocht helpen. Dus deed ik dat maar, en daarna ben ik naar Parque Central getrokken, waar dansers op straat dansten, toneeltjes werden opgevoerd... De hele stad vierde feest. En daarna natuurlijk naar Riki´s getrokken voor de afterparty, die heerlijk was. Mijn eerste Guatemalteekse dubstep-dnb party, eindelijk! Ik heb me echt goed laten gaan, was al vergeten hoe veel ik van die feestjes hou. En omdat het Semana Santa was, stopte het feest niet voor zeven uur. Dus dan ben ik met Chan naar huis getrokken, want we moesten allebei werken om 3 uur. Wel heeft ook hij buiten eerst nog eventjes over mijn voeten heen gekotst, om de avond toch maar in stijl af te sluiten. Drie keer is scheepsrecht, denk ik dan maar.

Op vrijdag ook weer prachtige processies gezien. Toen ik ´s ochtends naar huis liep met een kater van hier tot Tokio, ben ik zelfs midden in een er van beland. In het stuk waar de fanfare liep dan nog wel, zeer aangenaam. Onderweg dan ook Hanne getroffen, die zich helemaal niks meer van de avond er voor 

herinnerde natuurlijk.   

Snel een douche genomen en naar mijn werk gerend, waar iedereen weer volop bezig was nieuwe bloementapijten te maken. Als de processie eenmaal gepasseerd is, blijft er daar namelijk niet veel meer van over. Uren zijn ze aan die tapijten van stofjes, bloemen, fruit, en welke materialen ze maar kunnen gebruiken bezig, en als de processie langs komt, is het hele werk in vijf minuten verwoest. Maar het zijn de meest wonderlijke dingen die ik ooit heb gezien, echt waar. Helaas begon het na een paar minuten plots te stortregenen, en werden alle alfombres weg gespoeld. Heel triest, en nog triester voor de dragers in de processie, want normaal moet je om de zoveel tijd afwisselen - die dingen zijn loodzwaar - maar door de regen waren alle vervangers snel gevlucht, dus hebben sommige dragers de héle weg moeten dragen, en verschillende er van zijn achteraf dan ook in het ziekenhuis beland, met pijn overal en een flinke kou te pakken.

Die vrijdag was iedereen er belabberd aan toe. Ik zweette de hele dag alcohol uit m´n lijf, Chan was gewoon helemaal depressief, zijn kamer in het huis van zijn grootmoeder was plots aan een toerist gegeven - heel Antigua zat namelijk vol. Ook in El Caminante hebben we matrassen op de grond gelegd, om toch maar wat meer mensen onderdak te kunnen bieden. Maar goed, Chan kon dus niet bij zijn kleren, en in zijn eigen huis had hij plots geen stromend water meer, dus ook douchen kon hij niet. En dan kwamen Ricardo, Eliu, Will en Canche plots opdagen, die nog helemaal niet geslapen hadden, zo dronken als iets het hostel binnen gewankeld kwamen, Canche met een ongelooflijke pijn aan z´n ribbenkast. Bleken ze net in een ernstig auto-ongeluk gezeten te hebben, en toch kwamen ze vrolijk nog een paar biertjes bij ons drinken. Nu heeft Canche nog steeds ongelooflijke  last van zijn ribben, twee weken later, en toch weigert hij naar een dokter te gaan. Te duur, en hij voelt toch zelf zeker ook wel waar de pijn vandaan komt. Dus bleven ze gewoon maar doorfeesten - al lagen Ricardo en Will na een uurtje toch al lekker te knorren op de banken in de bar. Eliu bleef zijn energie echter behouden, en heeft de hele dag nog heen en weer lopen springen - tot hij die avond in Riki´s dan op tafel in slaap viel. Maar ik deed exact hetzelfde, moe als ik nog was van de avond er voor. Wel ben ik eerst nog een paar uur getrakteerd geweest door de tattooman. Op de een of andere manier ben ik daarna in de keuken beland, en terug gekeerd met een bord pasta, ik snap nog steeds niet helemaal hoe ik dat voor elkaar gekregen heb. De avond er voor was ik ook al terug gekeerd met gratis eten, geen idee van hoe ik dat nu weer een tweede keer voor elkaar heb gekregen. Maar hier lijk ik wel vaker overal eten vandaan te toveren - ik herinner me nog mijn eerste weekend aan het meer, wanneer ik plots een man zijn bord met eten aanviel, of ik weet nog hoe we in Reilly´s een grote kom nacho´s van een tafel gejat hebben, of hoe ik twee weken geleden samen met Margaux naast een tafeltje gingen staan, en we omstebeurten subtiel wat nacho´s probeerden te kapen.

Maar goed, wegens een enorm te kort aan slaap de nacht er voor, heb ik het die avond niet te laat gemaakt en ben netjes op tijd gaan slapen. De volgende avond was echter een ander verhaal, die avond zijn Hanne en ik iets gaan drinken met Chan en Abel, en vervolgens weer op een afterparty geraakt, dit keer kwam ik pas buiten om 8 uur ´s ochtends, en was het al helemaal dag. Was wel een hilarische afterparty, op de een of andere manier splitsten alle ´koppeltjes´ plots op, en gingen de meisjes voor een van hun beste vrienden in de plaats. Een meisje is zelfs met de bróer van haar eigenlijke vriendje naar huis gegaan. Dus ik heb mij wel geamuseerd die avond met alles eens goed in de gaten te houden. Die morgen vroeg zijn we naar Chans huis gegaan, en heb ik Abel mijn telefoon laten gebruiken. Wist ik veel naar wie hij ging bellen. Achteraf bleek het natuurlijk voor coke te zijn, hij zei nog dat het in orde was, en de man zou komen er mee, en vijf minuten later stond Abel op en vertrok. Ik dacht daar verder niet over na, tot ik die nacht zes keer wakker gebeld ben door datzelfde nummer, en de volgende morgen negen berichten had over hoe hij Abel zou opzoeken en doen betalen, en hoe hij anders wel naar zijn vrouw of moeder zou gaan er voor, of hoe de prijs duizend keer meer zou worden. Met een heleboel Spaans gescheld er tussen door natuurlijk. En zo heb ik een paar dagen heel fijne berichten gekregen, maar heb het gewoon genegeerd, die waren toch niet voor mij bedoeld. Abel is trouwens ook zo iemand, die een echte junkie lijkt, maar tegelijk wel de hele Semana Santa met zijn twee dochtertjes en z´n vrouw heeft doorgebracht, en hij blijkt een echte family guy te zijn. Iedereen blijft me hier verrassen.

Ook de laatste zondag van de Semana Santa heb ik gewerkt, en ben toen eindelijk betaald geweest! In totaal had ik 42 uur gewerkt, zes dagen, dus ik kreeg 40 euro. Dit gaat snel zo! Nog eens veertig uur meer, en ik kon eindelijk mijn cowboyboots kopen, want dat was immers mijn grote doel! Die avond netjes na het werk met Canche naar huis gewandeld, en meteen mijn bed in gedoken,  eindelijk eens vroeg slapen! Wel zag ik bij het thuiskomen beweging in de kamer naast me - de volgende morgen bleek dat ik twee nieuwe huisgenootjes had. Hanne was ondertussen alweer vertrokken, dus kwam wel mooi uit. Dacht ik. Toen kwam het uit dat ik weer met de koters opgezadeld was - dit keer kreeg ik twee dertienjarigen onder mijn hoede. Uit de Verenigde Staten, en dat was te merken. Romelia lag in een deuk bij het ontbijt, en deed niet anders dan over de twee roddelen met me. Ze gedraagden zich als echte dametjes, bij het ontbijt droegen ze balkleedjes en lippenstift, hoedjes en strikjes in het haar. Terwijl ik iedere dag met een gigantische leeuwenkop en slobberend T-shirt mijn ontbijt kom verorberen. Ook waren ze zó typisch Amerikaans. Over mij zeiden ze dan weer ´Oh my god, you look sooooo European!´, en ze wilden niets anders dan foto´s van me nemen. En roddelen. Dat deden ze non-stop, die was te dik, die dan weer veel te annoying, die heeft geen vrienden. Dertien jaar waren ze, en ze roddelden aan een stuk door tegen me, niet dat ik ook maar enig idee had van over wie ze het in hemelsnaam hadden. Toen ze mijn straightener ontdekten, was het dak helemaal van de dam, dus heb ik ze die maar voor een weekje geleend. Verder waren ze jaloers omdat ik uit  mocht, wilden het huis ´s nachts al uit sluipen. Dat heb ik ze dan toch maar eventjes mooi uit het hoofd gepraat, en ze verteld over alle gevaren van het nachtleven in Antigua. En ze beloofd dat ik die avond wel een wandelingetjes met ze zou maken, zij helemaal gelukkig. En arme Romelia snapte er niks van, die twee ratelden maar door in het Engels, en zij keek steeds heel zielig naar mij, of ik het alsjeblieft kon vertalen? Veel Spaanse boeken hadden de twee kokette dametjes duidelijk nog niet bekeken. En de moeite van het vertalen waren hun gesprekken ook niet echt, maar goed, ik deed het maar. En zo kwam ik tot de ontdekking dat tolk worden niks voor mij is. Zie je wel dat ik over mijn studies en toekomst nadenk hier, ik weet al dat ik geen tolk wil worden, en ook juffrouw is niets voor mij. De kinderen zijn schatjes, maar ik zou het nooit een jaar kunnen volhouden voor de klas, daar heb ik echt het geduld niet voor. Nu wou ik soms al eentje met plezier de nek omdraaien, als ze weer eens uren aan een stuk ´Seeeeeeeño´ naar me riepen.

Maar goed, na de lunch zat ik met Diego te praten in mijn kamer, die twee helemaal groen van jaloezie. Er na kwamen ze mij vragen wie hij was, hoe oud, wat hij deed, hoe ik hem kende - alles. De arme kids hadden het er zwaar van te pakken, ik hoorde ze over niks anders meer praten dan Diego. En die avond toen ik met ze naar het park wandelde, kwamen er steeds wildere verhalen uit. Over hoe ze wel uit mochten in de States, maar nergens alcohol konden krijgen, dus maar een keer gedronken hebben, tijdens de leswisseling op school. Of over hoe ze naar obscure feestjes gaan, waar je werkelijk enkel heen gaat om met iemand te kussen, je hoeft gewoon maar op iemands rug te tikken, en het is zo ver. En over hoe een vriendin van hen op zo´n feestje ontmaagd is, en over hoe zij het niet erg zouden vinden hun eerste keer hier in Guatemala te beleven, liefst met Diego dan natuurlijk. Mijn hemel. Na het eten namen ze een douche, blijken ze lekker te douchen met de deur open. Want ze douchen niet graag alleen, en zo kunnen ze samen praten. Hallo, fijn voor de gastfamilie, Diego durfde ondertussen al geen stap meer in huis te zetten, zeker niet na de avond er op - toen ze samen de douche in gingen, en ik ze plots dingen hoorde uitkramen als ´Look, when I hold my vagina like this, it looks like a dick´. Toffe meisjes, die twee.

Ondertussen gaf ik ook weer les ´s morgens, en ben ik echt van de kindjes beginnen te houden. De eerste week heb ik maar een dag echt gewerkt, want twee dagen hadden ze enkel sport, en de vrijdag hebben we de hele dag water- en modderspelletjes gehouden. Dus deze week kon ik me eindelijk echt met de kinderen bezig houden, ze echt leren kennen. Ik speelde de hele dag met ze, leerde ze liedjes, las ze voor, danste met ze. Een verlegen jongetje, dat nooit ook maar een klop uitvoerde, en de hele dag zat te niksen terwijl de rest taakjes maakte, heb ik echt zien openbloeien. Niemand speelde echt met hem, dus heb ik me een weekje over hem ontfermd, en vrijdag stond hij al te huilen dat hij me zo ging missen. Maar het is het schattigste kindje ooit, zou hem zo met me meenemen. Wel heb ik de slimme fout op school gemaakt, om op maandag te vragen hoe hun weekje vakantie gegaan was. Kreeg ik verontwaardigd te horen dat dat toch helemaal geen vakantie was, ze mochten niet naar school dus kregen zo goed als geen eten die week. Oeps, moet inderdaad beter beginnen na te denken. School betekent hier iets heel anders als in België, school betekent hier hun onderdak, hun toevlucht, huis, hun schone kleren, hun nieuwe schoenen, hun eten, hun tanden poetsen. Die week heb ik ook iedereens voetjes getekend, om zo nieuwe schoenen voor ze te kunnen bestellen.

Die dinsdag ben ik er na het project weer op uit getrokken met Diego. Nu kunnen we plots veel opener zijn samen, waar hij eerst altijd de playboy uithing, die zijn vriendinnetje ontkende, en alleen maar vanalles bij me probeerde, konden we nu samen lachen en praten. Die dinsdag moest ik plots in zijn auto stappen omdat we naar een leuk plekje zouden gaan, en heeft hij me naar Cerro de la Cruz gebracht, om nog een laatste keer over Antigua uit te kunnen kijken. Daar hebben we in een deuk gelegen met de twee meisjes, de arme jongen durft al helemaal niets meer tegen ze te zeggen. Ze hadden hem als eerste vraag zelfs gevraagd of hij een vriendinnetje had, dit keer zei hij tenminste wel netjes ja. Ik vind het echt jammer dat ik nu pas weer zo goed met Diego overeen kom, nu kunnen we eerlijk zijn, nu zegt hij me dingen als wat hij voor het eerst dacht toen hij me zag, hoe hij over de toekomst en zijn vriendin denkt, wat hij allemaal uitvoert. Zo kwam het er eindelijk uit waarom hij al een paar keer naar Costa Rica en Panama is kunnen vliegen - ik vroeg me al een tijdje af hoe hij aan dat geld kwam, aangezien hij enkel werkt wanneer hij daar zin in heeft. Blijkt broertjelief geld van dealers de grens over te smokkelen, maar da´s normaal hier, vertelde hij, bijna iedereen heeft dat wel eens gedaan. Op dat moment liep er een man voorbij - hij dus ook, zo verklaarde hij. Gek land. Verder blijkt Diego toch zo slecht nog niet te zijn als soms lijkt, hij houdt veel meer van z´n grootouders dan Luis, Luis komt enkel in huis om zijn auto te parkeren, terwijl Diego woest was toen het huis vol zat en hij geen kamer meer had om in te slapen, terwijl hij hier niet eens echt woont. Wel is Luis de serieuze broer, die netjes iedere dag om vijf uur ´s ochtends naar Guatemala City rijdt voor z´n studies, niet uitgaat, en een net Guatemalteeks vriendinnetje heeft. Heel wat anders dan Diego, die er op los feest, het ene meisje na het andere heeft en ondertussen ´trouw´ is aan zijn Belgische vriendin, die zijn studies verandert heeft om in Antigua te kunnen studeren en zo langer te kunnen slapen, en die zijn marihuana in mijn kamer verstopt heeft omdat hij het anders in een dag op zou roken. Maar ook hij is tegelijk dan weer een schat van een jongen, die alles voor me zou doen.

Na Cerro de la Cruz heeft hij me dan wel weer op de typische Diego-manier naar een of ander verlaten oord ontvoerd. Dit keer was het een parkeergarage, kilometers en kilometers buiten Antigua. Daar dan maar een uurtje of twee gebleven, en met zijn vrienden rondgehangen, en dan terug gekeerd naar Antigua, voor nog een avondje Monoloco. Het was Margaux haar verjaardag, dus na het gebruikelijke gedans, gedrink, en vooral gehang op straat, trokken we weer naar de gebruikelijke afterparty in Riki´s.

De dag er na ben ik dan ook veel te laat wakker geworden, en zo heb ik een dagje project gemist. Wat ik de dag er na, en de vrijdag, dan weer heb goed gemaakt door twee uur langer te blijven. Die woensdag was Hanne ook ineens terug, tegelijk met de Duitse Kevin die de eerste twee weken van mijn verblijf hier in mijn huis woonde, en nu ook zijn broer meegebracht had. Dus zat het hele huis plots bomvol, Kevin werd in de keuken gedropt, voor z´n broer bleek nog een kamer vrij, de twee dertienjarigen sliepen samen, en Hanne hadden ze maar in mijn bed gestopt, dus kom ik thuis en heb ik plots geen bed meer. ´Maar jij bent er toch nooit´, was het doodleuke antwoord. Nuja goed dan, die avond dan maar samen in bed geslapen, de avond er na ben ik dan maar weer bij Chan en Eliu gebleven ´s nachts. Dat was donderdagavond, de avond van El Muro dus.  Die avond was zoals iedere El Muro-avond dodelijk. Er is die avond zó veel gebeurd, dat hou je niet voor mogelijk. Wel was het helemaal anders dan normaal, daar de meeste vrienden van school ofwel in Monterrico, ofwel in Mexico, ofwel in El Salvador zaten voor een week of twee. Wat eigenlijk best tof was, daardoor ging ik echt alleen nog maar met Guatemalteken om. Maar goed, het was wel raar om rond je te kijken en niemand te kennen, blijkbaar is er wel een hele lading nieuwe toeristen in Antigua toegekomen. Wel heb ik die avond salsales gekregen op straat, in de regen, wat ook wel  tof was. Daarna naar de afterparty gegaan, tot veel te laat, en de dag er na ook weer veel te laat opgestaan. Gelukkig kon mijn lieve gastvader mij naar mijn werk brengen, en was ik dus nog niet ál te laat. Dit was immers mijn laatste dag op het project. En het was een fantastische dag. Alle kindjes hadden kaartjes en tekeningetjes voor me gemaakt, hebben voor me geapplaudiseerd, sprongen een gat in de lucht met de gummetjes die ik ze gaf, hebben mijn hele T-shirt beschilderd, en waren ondersteboven van het stoepkrijt dat ik voor ze meehad. Dit kennen ze hier namelijk niet, in no time was niet alleen de hele speelplaats, maar ook ieder gezichtje vol getekend. Ik had niet gedacht dat het afcheid van de school me zwaar zou vallen, maar heb toch staan janken toen ik weg moest. De kindjes kwamen me allemaal half dood knuffelen, en zeiden hoe ze me gaan missen, en pas toen besefte ik dat ik zelfs in twee magere weekjes, al veel te gehecht aan ze geworden was. Dat wordt wat na twee maand werken in Costa Rica!

Die middag en avond hielden we een groot dubstepfeest in El Caminante, dus na het project meteen door naar het werk gerend. Waar alles weer wat letterlijk in het water viel door de gietende regen. Normaal zou het feestje namelijk doorgaan op het dakterras. Nu ja, dan maar beneden! Dus verplaatsten we de hele boel,  bleek de dj natuurlijk ook niet op te komen dagen. Welkom in Guatemala, denk je dan. Dus snel een andere dj geregeld, en veel later dan gepland kwam het feestje dan toch op gang. En het was schitterend, veel te veel gratis tequilashots na de werkuren natuurlijk, en ook weer de enge cucaracha gedronken, waar ik nog steeds als de dood voor ben. Een brandend drankje drinken, brr, zeker nadat ik gister een filmpje zag van iemand wiens mond op die manier in brand stond. Leche, een vriend van Diego, heeft net als de keer dat ik hen voor het eerst ontmoette op het verlaten basketbalpleintje, een heuse vuurshow opgevoerd. En deze dag hadden we zelfs werkelijk eten in El Caminante! Op iedere flyer nodigen we de mensen namelijk uit om te blijven eten, maar hadden nog geen nacho in huis. Dus hebben we Ricardo aangenomen om zo veel keer in de week pannenkoeken te komen bakken hier, en die pannenkoeken zijn werkelijk heerlijk. Na het feest ben ik weer bij Eliu en Chan blijven slapen, omdat ik echt niet alleen naar huis wou zo laat, we hadden namelijk ook voor een afterparty in het hostel gezorgd. De volgende morgen heb ik dan samen met Eliu, Ricardo en Chan gebruncht, en daarna snel naar het werk gerend. Waar ik meteen weer van weg gestuurd werd om eerst maar eens een douche te nemen en dan fris terug te keren. Mij best!

Tijdens het weekend heb ik het rustig gehouden, en niet veel meer gedaan dan gewerkt en veel geslapen. Die maandag vielen alle plannen weer in het water rond Belize, daar Karlijn plots pas donderdag bleek terug te komen, en we dus niet meer maandagavond konden vertrekken. Maar goed, echt gaan wou ik toch al niet meer,  ik wil genieten van mijn tijd in Antigua. Dus ben ik lekker hier gebleven, ben zelfs niet meer naar Livingston en Rio Dulce geweest, hoewel ik dat dolgraag wou zien. Livingston is een stad in Guatemala, die helemaal anders is dan eender welke plek in dit land. De bevolking is er zwart, wat je nergens anders in Guatemala terugvindt. Ik was van plan maandag en dinsdag dan maar alleen daar naartoe te gaan, daar het met Karlijn niet meer ging lukken, maar uiteindelijk wou ik mijn laatste week liever hier doorbrengen, in de stad waar ik zo van hou. Nuja, heb ik een reden om terug te keren. Dus heb ik nog een weekje bij de jongens rondgehangen. Goed, maar tegelijk vreselijk voor mijn Spaans. ik kan nu inderdaad heel vlot Spaans spreken, maar hoe! In iedere zin gebruik ik nu woorden als puta, vos, mierda, serote. Gister zei Eliu nog dat ik zo echt niet naar Costa Rica kan gaan, ik ga daar toe komen en de eerste de beste aanspreken met ´Que putas, de donde sos vos, serote?´, en daar kan hij wel eens groot gelijk in hebben. Ik kan schelden als de beste in het Spaans nu, en ken tientallen rare uitdrukkingen als LOL in het Spaans. Ik heb vandaag nog iemand enorm doen schrikken door te antwoorden met ´Vos, andaste a la mierda serote!

Maar goed, we zien wel! Ondertussen ben ik hard aan het genieten van mijn laatste weekje, want ik ga alles zo ongelooflijk missen! Ben deze week nog eens terug gekeerd naar Pastores, mijn cowboylaarzen waren natuurlijk al weg, maar nu worden ze tegen zaterdagochtend helemaal speciaal voor mij gemaakt. En voor twintig euro minder, dus ik kon meteen mijn job opzeggen, hoera! Verder ben ik op fototocht door Antigua gegaan, omdat alle mooie plekjes hier ondertussen zo normaal voor me zijn, dat ik nergens echt foto´s van heb. Ook ben ik eindelijk de Iglesia de la Merced binnengegaan, de kerk waar ik elke dag tig keer langs loop en toch nooit binnen gegaan ben. Ben echt gaan zitten dit keer, normaal ga ik enkel binnen en neem foto´s, dit haalde enorm veel herinneringen boven aan de laatste keer dat ik in een kerk zat. Maar goed, ook dat moet soms gebeuren. Daarna afscheid gaan nemen van Julien, die terug was voor een dagje, en dezelfde dag weer vertrok naar El Salvador. En ´s avonds wilden we een rustig avondje in El Muro beleven, Canche, Chan en ik. Wat natuurlijk helemaal fout liep toen er gratis tequila´s uitgedeeld werden, steeds weer vormen die stomme shots het probleem. Ik heb de goorste drankjes gemixt die avond, van melk met cola en vodka, tot zelfs gewoon sprite en melk, verschrikkelijk. Vanavond proberen we het met chocolademelk, wie weet maakt dat het verschil. Daarna hebben we een afterparty gehouden in El Caminante, ondertussen was ik zo moe, dat ik daar in een bed geploft ben en daar de hele nacht heerlijk heb geslapen. Goed dat ik mijn pyjama al aanhad. Die avond ben ik namelijk uitgegaan in mijn pyjama, daar ik al mijn kleren voor een laatste keer naar de waserette had gebracht, heel slim van me.

Dinsdag ben ik eindelijk naar het chocolademuseum gegaan, waar ik al drie maand heen wil. Was heel leerzaam, maar vooral heel lekker. Wij wilden eigenlijk enkel maar de workshop, toen de man onze verveelde gezichten zag was dat al snel duidelijk, dus is hij snel een paar plakken chocolade gaan halen om ons tevreden te houden. Toen halverwege de rondleiding alle plakken al verorberd waren, besloot hij gewoon maar met de chocolade te beginnen. Dus trokken we naar de keuken. Eerst moesten we een soort spel met een talkstick doen, over wat we wilden doen met ons leven. Best eigenaardig, maar ik stel me ondertussen al geen vragen meer bij wat er allemaal gebeurd in Guatemala. Daarna eerst chocolademelk gemaakt op de Maya-manier, verschrikkelijk. Chocolade met chili, mais, peper, en bloed. Juist ja, bloed. Die zijn hier écht gek in dit land. Gelukkig mochten we het bloed vervangen door een soort rood poeder. We brandden eerst alle cacaonootjes, daarna pelden we ze stuk voor stuk, waarna we ze tussen twee stenen mochten fijnstampen, tot we een dikke brij kregen, die we daarna door de molen haalden. Dan voegden we de mais, chili en kleurstof toe, en mochten we proeven. Jakkes, beter niet gedaan. We hebben allemaal ons kommetje netjes weg gegoten, vies dat dat was! Daarna maakten we gelukkig ´normale´ chocolademelk, met een berg suiker, en zelfs een muntsmaakje. Na deze chocolademelk wel helemaal opgedronken te hebben, moesten we onze rondleiding toch echt afmaken, in afwachting van de gesmolten chocolade. Dus deden we dat maar, daarna mochten we eindelijk onze vormpjes vullen met chocolade, en ingrediënten naar keuze. Ik heb allemaal chocoladeschelpjes gemaakt, met verschillende extraatjes als nootjes, kaneel, munt, dinosaurusjes (waar de man helemaal niet blij mee was, daar hij die voor de kindjes bewaren wou, maar goed, I´m blond!) en wat je je maar kon wensen. Daarna ontdekte ik pas dat ik pure chocolade gemaakt had, wat ik helemaal niet lust. Dus wou ik ze cadeau doen aan Canche en Chan, maar ook zij hebben hartelijk bedankt. Dus probeerde ik het bij mijn familie, die er eentje aten maar er dan ook al genoeg van hadden. Ik vrees dat er voor mij ook geen toekomst als chocolatier is weggelegd.

Die avond wilde ik een rustig avondje film kijken met Chan en Eliu. Ik moest enkel even langs Monoloco om aan Diego te vragen of hij me nu wel of niet naar het vliegveld kon brengen zondag. Ik ben namelijk weer mooi op tijd achter al mijn problemen gekomen. Eerst vond ik mijn vliegticket niet meer terug, ondertussen is dat al opgelost. Dan kwam ik er achter dat ik nog altijd niks aan mijn kapotte koffer gedaan had, dus heb ik die snel aan mijn gastvader gegeven, en heeft zijn vriend die voor mij terug in elkaar gezet. Voor anderhalve euro, dus mooi gedaan. En toen kwam ik er achter dat ik mijn vliegtuig om 6 uur ´s ochtends heb in de stad, en daar helemaal nooit kon geraken, want de eerste shuttlebus vertrekt pas om 4 uur ´s ochtends, wat veel te laat is. Dus heb ik Diego eens liefjes aangekeken, en normaal kan hij me wel brengen. Dus gingen Chan en ik eventjes naar Monoloco om dit na te vragen, bleek Benjamin opeens terug te zijn! Ik wist niet wat ik zag, voor twee daagjes was hij terug, om dan door te gaan naar Mexico. Echt gek, dit haalde zo veel herinneringen boven, het leek eeuwen geleden dat ik hem gezien had, hoewel hij hier een maandje geleden nog was. Dus nadat hij me zowat doodknuffelde - ook hij lijkt plots helemaal veranderd, van de rude boy, zoals ik hem altijd noemde, was hij naar een ongelooflijk lief mannetje gegaan, wat gebeurt er toch met iedereen? -, tot Canche langs liep en een sigaret vroeg. Benjamin was me net helemaal aan het uithoren over vanalles en nog wat, en gooide een sigaret naar Canche en zei dat hij die mocht hebben, maar ons gerust moest laten. Canche verontwaardigd, en binnen no time was er een gigantisch gevecht aan de gang. Ik snapte er helemaal niks van - ik hoorde ze roepen over mij, Ben zei dat hij gewoon met mij wou praten en herinneringen ophalen, Canche riep dan weer dat ik nu nieuwe vrienden had en hem niet meer nodig had. Iedereen stond er rond te kijken, ik wist echt niet wat doen. Chan, en Benjamin zijn vriend sprongen er tussen, maar ook zij eindigden vechtend. Ik ben maar een stuk verder gaan staan, wou dit echt niet zien. En iedereen maar kijken naar mij alsof ik het allemaal begonnen was, maar goed, heb nog nooit jongens om mij zien vechten, dus nog maar eens iets meegemaakt, niet dat dat zo´n leuke ervaring was. Ik voelde me alleen maar ongelooflijk schuldig, terwijl ik toch echt niks verkeerds gedaan heb. Benjamin kwam er uit met een T-shirt in duizend stukjes, Canche is keihard op z´n rug op een auto beland, en ook zijn zijn ribben nu weer nog erger achteruit gegaan. Daarna siste Ben nog  naar me dat ik wel mooie nieuwe vrienden gevonden heb. Ik zou normaal samen met hem naar Rainbow café gaan de dag er na, om wat bij te praten, maar hij is mooi niet komen opdagen. Niet dat ik hem dat echt kwalijk kan nemen, nadat mijn zogezegd beste vriend hem in elkaar geslagen heeft. Daarna kreeg ik dan ook nog eens van Chan te horen, dat dit gevecht op precies dezelfde plek plaatsvond waar ze een maand of twee geleden gevochten hadden, en een vriend van hem iemand in coma geslagen heeft, die tot op de dag van vandaag niet wakker geworden is. Die vriend is dan ook weg gevlucht, het gevecht bleek veroorzaakt door Eliu, ook om een meisje te gaan, en net de morgen na het gevecht met Benjamin, moesten Chan en Eliu voor de rechter verschijnen en hun verklaring afleggen. Daarom zijn we na het gevecht snel naar huis gegaan, hebben zelfs de film geskipt en zijn netjes op tijd gaan slapen, zodat zij de volgende morgen om zeven uur het bed uit konden, en een goede verklaring hebben afgelegd. Beiden netjes in hemd, netjes geschoren en gekamd - een hele verandering.

Verder heb ik niet zo veel meer gedaan, gister zou ik met Chan naar San Juan gaan, een schattig dorpje in de bergen, maar hij wou eerst vijf minuutjes slapen, wat anderhalf uur werd, en toen hadden we eigenlijk al geen zin meer, dus zijn we de  ´berg´ achter zijn huis op geklommen om samen met tientallen vuurvliegjes naar de zonsondergang te kijken. Morgen gaan we wel samen naar Earthlodge. Straks komen de Mexico-reizigers terug, dus maken we er vanavond een schitterende laatste El Muro-avond van!

Ik ga Antigua echt missen. Ik ga het missen hoe iedereen zo vriendelijk is, en tegelijk geen stap opzij gaat als je er langs wilt op het trottoir. Ik ga het werk in El Caminante missen, ik ga de stomme geschilderde voet op de deur missen die zes tenen telt, ik ga het missen hoe ze ´Sex on the bench´ verkopen in plaats van ´Sex on the beach´, ik ga het missen hoe iedereen nog steeds helemaal gek is van hun typische eten, hoewel ze nooit iets anders voorgeschoteld krijgen. Ik ga het eten van Romelia missen, de grapjes van Luis. Ik ga het missen om met Diego rond te hangen, in Costa Rica heb ik een broertje van zes jaar, geen parkeergarage-sessies dus. Ik ga de mercado missen, en de mensen die op iedere straathoek liggen te slapen. Ik ga de parkjes missen, alle ruïnes in deze stad. Ik ga het ´controllers´-geroep missen, ik ga de kleuren missen, de typische klederdracht. Ik ga de feestjes missen, ik ga missen hoe alles hier zo dicht bij elkaar is, hoe je geen meter kunt lopen zonder iemand te kennen. Ik ga Mario missen, die me steeds van zijn liefde probeert te overtuigen, en ze nu dan maar bij zijn honden zoekt. Ik ga missen hoe iedereen me begroet alsof ze me een jaar niet gezien hebben, ik ga missen hoe je hier iedere dag nieuwe dingen ontdekt. Ik ga missen hoe ik hier alleen uit kan gaan en er toch wel mensen ken. Ik ga het missen hoe José en zijn vrienden voor me zingen als ik toe kom; ´La Maaaaxi, La Maaaaxi!´, ik ga het missen om Maximón genoemd te worden, ik ga het missen om hele dagen door geknuffeld te worden door iedereen. Ik ga de dagelijkse licuados, ijskoffies en monkey´s asses missen, ik ga het appartementsgebouw missen, waar je enkel geraakt door over een afgrond te springen en daarna over een smalle plank naar de overkant moet lopen. Ik ga het missen hoe iedereen mij steeds wil trakteren hoewel ze geen cent hebben, en ik ga het missen om hier rond te hangen, plannen te maken, en vervolgens geen klop uit te voeren. Ik ga het missen om door iedereen uitbundig begroet te worden, terwijl ik geen flauw idee heb van wie ze zijn. Ik ga de rare kerel die enkel ´Pra pra´ roept de hele dag missen, en Thierry en zijn honden. En Will met zijn stomme grapjes, en Abel, die zijn neus heeft laten opereren na te veel cocaïne. Ik ga Omar en zijn vieze verhaaltjes missen, en hoe we samen jongens konden keuren. Ik ga Diego missen, die mij de laatste weken gewoon kwam ophalen met de woorden ´Voy a fumar mota y nu quiero ir solo´, wat zoveel betekent als ´ik ga een joint roken en wil niet alleen gaan´, recht onder de neus van zijn grootouders. Ik ga de stiekeme stille afterparties missen, en de politie die ons zo vaak kwam storen. Ik ga het missen om ´s nachts het laatste stuk bang naar huis te rennen, en ik ga het missen om door iedereen herkend te worden. Ik ga de ´full de tank´ van mijn gastvader missen na het eten, het schattige lachje van Romelia, en de duizend klokken en kalenders die in hun keuken hangen. Ik ga de live muziek van Luis en Jonathan missen, en het merengue-uurtje thuis, zelfs het irritante Metropolis-deuntje van de radio.

Ik ga Antigua zó ongelooflijk hard missen - het is zoals een vriendin me een paar weken geleden zei; Antigua is een monster, ze houdt je in je greep, en als je eindelijk ontsnapt, word je na een paar dagen toch wel weer terug gezogen´. Beter kan ik het niet zeggen, ik weet nog hoe graag ik wou terug keren naar Antigua na drie daagjes Honduras, om uiteindelijk toch weer in dezelfde situatie hier te belanden. Ik kijk uit naar Costa Rica, echt waar, maar ik wil niet alles en iedereen achterlaten. Ik hou van Guatemala, ik ben nog nooit zo gek van een stad geweest als van Antigua. En ik wil niet weg, net nu ik zelfs de zwarte bonenklei leren waarderen heb.

Ik heb gisternacht al een nachtmerrie gehad, schrok wakker en vloog het bed uit - had gedroomd dat ik in El Salvador was, en wakker werd om 9 uur, terwijl ik mijn vliegtuig om 6 uur heb. Dus ik helemaal in paniek, bleek het netjes donderdagochtend te zijn. Gelukkig maar, nu hopen dat dit geen voorteken is, want ik zie mezelf echt nog in slaap vallen en niet meer wakker worden, zoals ik hier bij iedere uitstap heb meegemaakt. Ik ga morgen een paar liter koffie kopen en mezelf wakker houden!

Mijn volgende bericht zal vanuit Costa Rica zijn, ik ga nu van mijn laatste drie daagjes genieten. Duim voor me dat alles oké afloopt.

Adios Antigua, te voy a extrañar, con todo mi corazon.