24 hours to go, HELP!

Nog exact 24 uur en ik stap de auto in, op weg naar het vliegveld. 24 uur. 1440 minuten. 86400 seconden. HELP! Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen? Of beter gezegd, waar ben ik in hemelsnaam NU PAS aan begonnen? Och, zes maandjes naar Latijns-Amerika - inpakken en wegwezen, zo snel is dat klusje geklaard. Hemeltjelief, over onderschatten gesproken! Nu pas besef ik hoe ongelooflijk veel werk deze reis eigenlijk is, de afgelopen weken liet ik alles maar gewoon zo'n beetje op mij afkomen - tot drie dagen geleden had ik zelfs nog geen vliegticket, daar zou ik dan mooi gestaan hebben met mijn ene zielige koffer. Inderdaad, een koffer. ÉÉN koffer. Die ik dan nog eens vol heb moeten stouwen met speelgoed voor die koters daar, ze mogen goed beseffen dat voor ieder stiftje dat ik meer voor ze meeneem, ik een shortje of topje uit mijn valies heb moeten smijten. Maar verder kijk ik er echt wel naar uit om juf Maxime te spelen hoor!

Goed ja, vliegticket gekocht, klaar om te vertrekken. Diezelfde dag naar de dokter gevlogen voor inentingen - die je natuurlijk een maand op voorhand had moeten halen, oeps. De malariapillen heb ik meteen maar laten vallen - mams vond die niet noodzakelijk, gohja, 't zijn natuurlijk ook maar simpele muggenbeten...  En de morning-afterpil wil ze mij dan wel weer meegeven, meerdere zelfs ('je beseft niet hoeveel verkrachters er daar rondlopen, bij een keer zal het niet blijven hoor!'). Eigenaardig vrouwmens, die moeder van mij.

En dan deze paar laatste dagen. Wat een verschrikking! Na een gecrashte laptop, kapotte gsm, mp3-speler die het begaf, foto's die spoorloos verdwenen, mijn vliegtuigticket dat plotseling niet betaald bleek, na een verkeerde visa-kaart te krijgen en verzekerd te blijken voor een compleet verkeerde periode (en dit allemaal in een en dezelfde week!), ben ik er van overtuigd dat mijn vliegtuig de andere kant van de oceaan niet eens zal halen. Vandaar dat ik nu maar al aan deze blog begin, ik vrees dat dit al het einde er van zal zijn ook.

In plaats van iedere dag minder werk, bleef het werk zich dus maar vermenigvuldigen. Nieuwe mp3-speler kopen (zou jij twintig uur willen reizen zonder muziek?), al je muziek opnieuw downloaden (want ja, laptop heeft het ook begeven), uren in een bank moeten zitten wachten op een nieuwe visa-kaart, nachtenlang inpakken, terug uitpakken, opnieuw inpakken, nog eens de helft er moeten uit halen, opnieuw inpakken. En dan nog naar duizend verschillende winkels blijken te moeten gaan natuurlijk.

Ik ben gek aan het worden. Langzaamaan echt gek aan het worden. En de eerste huilbuien zijn ook al binnen - waarom zó ver? Frankrijk was weer niet goed genoeg voor mij, hupla, meteen naar de andere kant van de wereld in mijn uppie. Waar ik de taal niet spreek, het land niet ken, geen mens kan benaderen, en ik als blauwogige blonde kleine moet zien te overleven in een stadje waar zeventien moorden per week plaats vinden.

En toch kan ik niet wachten tot ik er ben. Want als dit geen avontuur is, dan weet ik het ook niet meer, en die honger naar avontuur, die zit er ondanks alle angst nog helemaal bij mij in. Ik leef voor spanning, voor onverwachtse gekke belevenissen, voor alles wat maar niet als alledaags bestempeld kan worden. Ik ben er zeker van dat ik daar de tijd van mijn leven ga meemaken, enkel dat vertrekken zou ik liefst gewoon overslaan. Alleen het vliegtuig moeten opstappen, en dat drie keer op dezelfde dag. Brr! En dan moet je net mij hebben natuurlijk, ik slaag er nog in om vanuit Gent op een verkeerde bus naar mijn eigen huis te stappen, laat staan dat ik drie vliegtuigen kan halen, en dan liefst ook nog de drie juiste vliegtuigen. Zeker na een week van niet meer dan twee uur slapen per nacht - ik vrees dat ik in Madrid of San José in zo'n diepe slaap sukkel, dat het vliegtuig mijn neus gewoon voorbij raast zonder dat ik zelfs maar een vingerkootje beweeg. Als er iemand zich geroepen voelt om mij wakker te bellen zondagmiddag om kwart voor twaalf, of zondagnacht om kwart over twaalf - ik hou je niet tegen!

Ondertussen ben ik zo goed als klaar met inpakken, enkel nog wat laatste spullen er bij gooien, mijn koffer een laatste keer wegen - en hopen dat er alsjeblieft alsjeblieft alsjeblieft niet weer van alles uit moet - en dan de handbagage nog bij elkaar schrapen. Die nu enkel nog bestaat uit zeven flessen ijskoffie.

Als ik de vliegreis overleef, wat ik nog steeds ten zeerste betwijfel, de voortekens zijn nog nooit zo ongunstig geweest - de kippen pikken naar het maïs op een totaal verkeerde manier, de vogels zwermen onheilspellend samen, de ingewanden van de spitsmuis die mij gisteren de toekomst zouden voorspellen, voorspelden allesbehalve een toekomst... - post ik volgende week zo snel mogelijk weer iets, over het mee- of juist tegenvallen van mijn gastgezin, van de school, van de buurt. Op de foto's zag het er alvast ongelooflijk mooi uit, dus ik ben benieuwd!

Mijn excuses dat ik deze blog nu gebruik trouwens, ik had een ongelooflijk mooie travelblog gevonden, met foto's en kaartjes waarop je mijn route kunt volgen, en de mooiste technologische snufjes waardoor ik een rasechte ontdekkingsreiziger zou lijken, maar toen ik daarnet een account wou aanmaken, bleek dat ik dat blijkbaar begin deze week al gedaan had. En in al mijn verstrooidheid heb ik geen flauw idee meer van mijn gebruikersnaam of wachtwoord, vandaar is het deze eenvoudige, bescheiden blog geworden. Maar zolang mijn verhalen niet bescheiden zijn, is er geen probleem!

't Is nu bijna zes uur 's ochtends, nog maar 23 uur te gaan. Ik ga snel aan mijn powernapje van twee uur beginnen, bid allemaal voor mijn vlucht zondag! Bid eigenlijk maar de volledige zes maanden, ik zou heel graag nog terugkeren naar België, al is het maar om daarna weer verder te kunnen reizen.

Tot snel, ik spreek jullie weer vanuit Guatemala!

(mijn optimisme is weer de kop aan het opsteken, yes!)

Maxime